EP.2 คุกคาม
1015 Words
#ย้อนกลับไปในอดีต
ยาหยีเจอไทเทตอนสมัยยังเรียนอยู่ในช่วงวัยมัธยมปลาย อายุเพียงสิบหกปี ฐานะทางบ้านค่อนข้างยากจน อยู่ในสลัมที่มีแต่สภาพแวดล้อมย่ำแย่ พ่อกับแม่ทะเลาะกันทุกวัน เนื่องจากผู้เป็นพ่อติดเหล้าและการพนันเป็นอย่างมาก สุดท้ายก็ลงไม้ลงมือกับภรรยา ซึ่งเป็นภาพติดตายาหยีตั้งแต่สมัยยังเด็กด้วยซ้ำ
หมู่บ้านสลัม
"แม่จ๋าาา" เสียงยาหยี เด็กหญิงวัยสิบหกปีเรียกแม่ พร้อมถือจานข้าวมาวางบนโต๊ะ "หนูเจียวไข่กับตำน้ำพริกด้วยนะคะ"
"ยาหยีกินเลยนะ แม่ยังไม่หิว"
"แม่ยังเจ็บแขนอยู่ไหม"
"แม่ไม่เป็นไรแล้ว"
"เมื่อไหร่พ่อจะเลิกเหล้าสักที กลับมาก็หาเรื่องทุบตีแม่ทุกวัน หนูสงสารแม่"
เด็กหญิงพูดทั้งน้ำตาคลอ มองใบหน้าแม่ที่มีแต่บาดแผลฟกช้ำ เป็นสีม่วงเขียวจ้ำหลายแห่ง แต่ผู้เป็นแม่มีนิสัยอ่อนโยนจึงปลอบลูกสาว มือของแม่จับผมยาวลูบอย่างเบา
"รู้ไหมว่าทำไมแม่ตั้งชื่อลูกว่ายาหยี" แม่พูด
"ไม่รู้ค่ะ" เด็กหญิงตอบกลับ
"ยาหยีแปลว่าที่รัก แม่อยากให้มีคนรักคนเอ็นดูลูกเยอะๆ ทุกครั้งที่แม่เป็นทุกข์ ได้เห็นรอยยิ้มยาหยี แม่ก็มีความสุขแล้ว"
"ฮึกกกก~แม่"
"อย่าร้องไห้เลยนะลูก บางครั้งชีวิตคนเราก็เลือกเกิดไม่ได้ เพราะชีวิตคนเรามันก็ไม่มีทางเลือกเท่าไหร่นัก ทุกวันนี้แม่ขอแค่ภาวนาให้ยาหยีมีชีวิตที่ดี ไม่ต้องทนทุกข์ทรมานเหมือนกับแม่ตอนนี้ ยิ้มเยอะๆ นะลูก"
ยาหยีโผเข้ากอดแม่ร้องไห้สะอึกสะอื้น เนื่องจากการเลี้ยงดูมาอย่างอ่อนโยน จึงทำให้มีนิสัยเห็นอกเห็นใจผู้อื่นเป็นอย่างมาก ยาหยีเรียนเก่ง แถมยังเป็นที่รักใคร่ของครูบาอาจารย์ แต่บางครั้งโชคชะตาก็ใจร้ายเกินไป
"พ่อ! หนูไม่ไปนะ ฮื้อออ" ยาหยีร้องไห้สะอึกสะอื้น เมื่อถูกพ่อกระชากกลากถู
"มึงเป็นลูกกูนะ กล้าขัดคำสั่งกูเหรอ!!"
"หนูไม่อยากไป พ่อปล่อยหนูเถอะ"
"ถ้ามึงไม่ไป กูอาจจะถูกพวกมันซ้อมจนตาย อยากให้กูตายหรือไงอียาหยี!"
"พ่อ ฮื้อออ~"
เสียงร้องไห้โหยหวนอ้อนวอนผู้เป็นพ่อ เด็กหญิงปลิวตามแรงกระชากอย่างน่าสงสาร ขณะเดียวกันผู้เป็นแม่ที่มาขัดขวาง ถูกตบจนสลบอยู่เบื้องล่าง ไม่อาจสู้แรงชายแกร่งได้
บ่อนซอย3
เคว้ง
ผู้เป็นพ่อแท้ๆ เหวี่ยงลูกสาวลงกลางวงในบ่อน เด็กหญิงสะบักสะบอมร้องไห้จนน้ำตาเหือดแห้ง เมื่อมองไปโดยรอบ เห็นเพียงชายฉกรรจ์น่ากลัวตัวใหญ่ห้อมล้อม
"พ่อจ๋าาา ฮึกกก~" ลูกสาวยกมือไหว้ "อย่าทำหนูเลยนะคะพ่อ หนูกลัว"
"มึงหุบปากไปเลยนะ" พ่อดุ
"หนูไม่อยากอยู่ที่นี่!"
"มึงต้องอยู่เพื่อใช้หนี้ให้กู"
"ฮื้อออ~พ่อ"
การพนันไม่เคยทำให้ใครได้ดี พ่อของยาหยีลุ่มหลงมัวเมาไปกับสิ่งนี้จนเป็นหนี้เกือบล้าน สุดท้ายต้องพาลูกสาวมาขัดดอกรับใช้
"เป็นไงครับนาย" พ่อพูดเสียงดีใจ "มันสวยมากเลยใช่ไหม อีนี่มันสวยเหมือนแม่"
"สวย ขาว น่ารักมาก" เจ้าของบ่อนจ้องมอง
"ผมยกมันให้ ถือว่าหนี้ที่ค้างไว้หายกันนะ"
"งานดีแบบนี้จะปฏิเสธคงไม่ได้แล้ว ฮ่าๆ"
"แต่ผมขอยืมเงินอีกสักก้อนไปลงทุนนะครับ"
"ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ขึ้นไปสนุกด้านบนเลย"
ด้านบนเป็นบ่อนคาสิโนหลากหลายรูปแบบ พ่อของยาหยีรีบหอบเงินที่ยืมครั้งใหม่เดินขึ้นบันไดไปอย่างไม่แยแส ลูกสาวนั่งตัวสั่นร้องไห้ระงม โดยมีสายตาเจ้าของบ่อนอายุราวห้าสิบปีจ้องอย่างคุกคาม ก่อนจะพูดกับลูกน้อง "วันนี้กูจะเปิดซิงเด็กเว้ย ใครห้ามกวน"
"ครับนาย"
เมื่อได้ยินคำสั่ง ยาหยีรู้ทันทีว่าชายวัยกลางคนหมายถึงอะไร เด็กหญิงติดตั้งสติใช้จังหวะทีเผลอวิ่งออกไป
ซ่าาาา
ด้านนอกฝนตกกระหน่ำราวกับมีพายุ เสียงของเหล่าชายฉกรรจ์วิ่งตาม ตอนนี้คิดได้อย่างเดียวคือต้องมีชีวิตรอดให้ได้
กระหลึ่ง
เสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าทำให้ทัศนวิสัยการมองเห็นไม่เป็นปกติ ชายฉกรรจ์จึงพลาดกับเธอที่วิ่งไปหลบอยู่มุมซอกตึกข้างถังขยะ
จู่ๆ เม็ดฝนที่ร่วงพรมลงมาจากฟากฟ้า ก็อันตรธานหายไปเนื่องจากมีใครเดินเข้ามา พร้อมกับถือร่มกางเหนือศีรษะให้เธอ
"มีอะไรให้ช่วยไหม ตากฝนแบบนี้เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก" คล้ายกับเสียงสวรรค์ เมื่อยาหยีเงยหน้าขึ้นก็พบเจอกับเด็กหนุ่มรูปงาม แต่แล้วคนที่วิ่งตามมาก็ดันพบเจอ
"เฮ้ยยย! อีเด็กนี่..วิ่งเล่นซะกูเหนื่อยเลยนะ" เสียงเข้มชี้หน้าด่า ซึ่งตอนนี้ยาหยียืนขึ้นตัวสั่น "จะกลับดีๆ หรือต้องให้ใช้กำลัง"
"ผู้หญิงตัวสั่นขนาดนี้ยังขู่อีก" เด็กหนุ่มพูด
"มึงไม่ต้องเสือก นี่เรื่องของพวกกู"
"แต่ผู้หญิงเขาไม่อยากกลับไปด้วย"
"ก็บอกแล้วไงว่าอย่าเสือก!!"
ชายฉกรรจ์หยิบปืนพกขึ้นมาจ่อ ยาหยีแทบช็อก สติเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัว แต่ทันใดเด็กหนุ่มก็รีบเอาตัวเข้ามาขวาง พร้อมพูดเสียงเข้ม "มึงรู้ไหมว่ากูเป็นใคร? มึงกล้าเอาปืนมาขู่กูเหรอ"
ใครจะคิดว่าผู้ชายที่มาช่วยเอาไว้ ซึ่งเป็นเพียงเด็กหนุ่มในช่วงวัยมัธยมปลาย อายุอานามน่าจะห่างกับยาหยีไม่มากเท่าไหร่ แต่เขาคือลูกเจ้าสัวค้าเพชรที่ทรงอิทธิพลมากมาย
สุดท้าย ใครจะต้านทานความร่ำรวยที่สืบทอดมาจากตระกูลเก่าแก่ได้ ยาหยีได้รับอิสระทันทีเมื่อเขาชดใช้หนี้สินทุกอย่างให้
"พี่ชื่ออะไรคะ..หนูชื่อยาหยีนะ" เสียงเล็กถาม
"ไทเทเนียม เรียกพี่ว่าไทเทก็ได้"
- Writer
