EP.7 ซ้ำซาก!
898 Words
"งั้นก็เชิญคุณไปแจ้งตำรวจเลยค่ะ!" ยาหยีห้ามอย่างหมดความอดทน "คนอุตส่าห์ช่วยแท้ๆ"
"รู้แล้ว แค่แกล้งเล่น ไม่มีอารมณ์ขันเลยนะ"
"แล้วสรุปว่าคุณ..เป็นเจ้าของกระเป๋าหรือเปล่าคะ เห็นว่าวิ่งตาม"
"ใช่ครับ เอาเงินมาให้เพื่อนยืม ดันเจอพวกคนจรจัดวิ่งราวกระเป๋าซะงั้น ในนี้เงินเป็นแสน"
เมื่อคว้ากระเป๋าจากตัวเล็กก็รีบตรวจดู ปรากฏว่าทุกอย่างยังอยู่ครบ ก่อนจะหยิบเงินซึ่งเป็นแบงก์พันหลายใบยื่นให้
"ถือว่าเป็นการตอบแทน" เขาพูด
"ไม่เป็นไรค่ะ"
"ฮะ..."
"แท็กซี่มาแล้ว ขอตัวก่อนนะคะ"
"เดี๋ยวสิ! แล้วไลน์ละ"
แม้แต่ชื่อก็ยังไม่รู้จักด้วยซ้ำ ทันทีที่แท็กซี่จอดส่งผู้โดยสารอีกคน ยาหยีก็รีบวิ่งเข้าไปแทรกเพื่อเดินทางกลับที่พัก ไม่สนใจเสียงตะโกนดังลั่นของหนุ่มหล่อผู้ที่เธอคืนกระเป๋าให้
ใบหน้าเจ้าเล่ห์งุนงงแต่ท่าทางพอใจ พูดพึมพำ 'อย่าให้เจออีกครั้งก็แล้วกัน จะจีบให้เข็ด กล้าเมินเฉยกับผู้ชายอย่างฉันเหรอ หึ'
เวลาพลบค่ำ
หอพัก
หลังจากกลับมาถึง ยาหยีเก็บกวาดห้องตามปกติ จากนั้นก็หยิบหนังสือขึ้นมาอ่านรายงานที่ค้างเอาไว้ แต่เมื่อเปิดดูโซเชียลมีเดีย ก็พบสิ่งหนึ่งที่ไม่คาดฝัน สาวสวยซึ่งเป็นผู้ที่มีคนติดตามมากมาย โพสต์ภาพปาร์ตี้สระน้ำ
"พี่ไทเท..." ถึงแม้จะเห็นเพียงแค่ด้านข้าง แต่ใบหน้าหล่อเหลาพร้อมหุ่นห้าง ใครจะจำผู้ชายที่ตัวเองรักไม่ได้? ภาวะหัวใจตอนนี้คล้ายกับล้มเหลวเฉียบพลัน หายใจไม่ออกตัวสั่นหน้ามืด
เขาโกหกซ้ำแล้วซ้ำเล่า
อุตส่าห์เป็นห่วงเป็นใย คิดว่าไม่สบายหนัก จนไม่สามารถพาไปดูหนังที่อยากไป ทว่า..เพียงการหลอกลวง เพราะเขามีจุดมุ่งหมายอื่น ผู้หญิงสวยรายล้อมด้วยชุดน้อยชิ้น คงทำให้ตื่นเต้นเร้าใจ มากกว่าอยู่กับผู้หญิงเรียบร้อยอย่างเธอ
ไม่อาจนิ่งนอนใจ ตัวเล็กหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหา แต่อีกฝ่ายก็ไม่รับ ข้อความไปก็ไม่ตอบกลับ จนกระทั่งสืบทราบที่คนปาร์ตี้เช็กอิน จึงตัดสินใจเดินทางไปหาโดยไม่บอกล่วงหน้า
สระน้ำส่วนตัว
เวลาสามทุ่ม
ผู้คนกำลังทยอยออกมา ทันทีที่พบหน้ายาหยี ไทเทก็หยุดชะงัก ไมยราพเองก็เช่นกัน สองหนุ่มมองหน้ากันเลิ่กลั่ก
"มาได้ยังไง?!" ไทเทรีบเดินมาหา
"คำถามนี้ต้องเป็นหนูที่พูดมากกว่านะคะ"
"คือไอ้ไมยราพมันชวนให้มาเป็นเพื่อน หลังจากยาหยีกลับไป พี่กินยาอาการก็ดีขึ้นมาก"
"แล้วทำไมพี่ถึงไม่บอกหนูคะ"
"พี่ไม่อยากโกหก ก็เลยไม่ได้บอกอะไร แบบนี้ก็ดีไม่ใช่หรือไง เธอจะได้สบายใจ"
"หนูไม่ต้องการความสบายใจ หนูต้องการความจริง ฮึกกก~"
พูดยังไม่ทันเคลียร์ประเด็น เสียงสาวสวยประจำกลุ่มก็ตะโกนเรียกทุกคน เนื่องจากจะไปต่อที่คลับ เพราะตอนนี้เริ่มมึนเมากันเล็กน้อย
"เดี๋ยวพี่มา" ไทเทเดินไปยังกลุ่มผู้คนรวมตัวกัน พูดอะไรสักอย่าง ก่อนจะเดินกลับมา "พี่ไม่ไปแล้วนะครับ เรากลับกันนะ"
ครั้งนี้เขาเลือกเธอ...
คอนโดมิเนียมหรูกลางเมือง
"อย่าไปอีกนะพี่ขอสั่ง!" กลับมาถึง ตัวเล็กเล่าเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นระหว่างทางกลับให้ฟังเกี่ยวกับโจรวิ่งราวกระเป๋าที่ตลาด "มันอันตรายมากรู้ไหม อย่าพาตัวเองไปเสี่ยง"
"ต่อไปหนูจะระวังตัวกว่านี้ค่ะ"
"เป็นไปได้ไม่ควรจะไปในสถานที่แบบนั้น อยากได้อะไรก็ไปซื้อในห้างหรือโทรสั่ง ไม่มีเงินก็แค่บอกพี่ เข้าใจไหม"
"หนูไม่อยากรบกวนเกินไป"
"กับพี่ไม่จำเป็นต้องเกรงใจ อย่าดื้อ"
"ไม่ต้องโมโหเรื่องของหนูเพื่อกลบเกลื่อนเลยนะคะ พี่หนีเที่ยวแบบนี้หนูไม่ชอบเลย"
"ขอโทษนะครับ พี่ก็เลือกกลับมากับเธอแล้วนี่ไง ไม่ไปเที่ยวต่อกับพวกนั้น"
น้ำเสียงออดอ้อนพร้อมใบหน้าหล่อเหลาจ้องมองสะกดหัวใจ ยาหยียอมแพ้แค่เพียงสายตาอีกฝ่ายเว้าวอน ก่อนจะลุกไปเข้าห้องน้ำ
แกร๊ก
เปิดประตูออกมา ปรากฏว่าปลายผมเปียก
"ก๊อกพี่รั่วหรือเปล่าคะ กระเซ็นเต็มหน้าหนู" ตัวเล็กบ่นพึมพำ พร้อมถือผ้าเช็ดตัว
"จริงด้วย พี่ลืมบอก พรุ่งนี้ช่างจะเข้ามาซ่อม"
"ผมหนูเปียกหมดเลย"
"มานี่..เดี๋ยวพี่เช็ดให้"
ตัวเล็กไม่อิดออด นั่งลงริมข้างบนโซฟาตัวยาว พร้อมมองทีวีติดผนังจอใหญ่ หันหลังให้ชายหนุ่ม ซึ่งกำลังใช้ผ้าเช็ดผมที่ชุ่มเปียก
"เสื้อหนูเปียกแล้ว ถอดออกสิครับ" ครั้งนี้น้ำเสียงนุ่มเปลี่ยนไป "เดี๋ยวไม่สบายนะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ เปียกนิดเดียวเอง"
"เดี๋ยวพี่เช็ดให้แห้งเลย แต่ขอใช้ลิ้นเช็ดนะ"
"พี่ไทเท อ๊ะ~พะ พี่คะ"
"ครับ หอมจังเลย ใช้สบู่ยี่ห้อติดใจหรือเปล่า ทำพี่คลั่งไคล้ทุกทีที่อยู่ใกล้"
จมูกโด่งฝังริมซอกคอ สูดดมสบู่หอมอ่อน ริมฝีปากเล็มเลียกกหูจนตัวเล็กขนลุกซู่ มือไม้ของเขาเริ่มไม่นิ่ง บีบขย้ำเต้านมสองข้าง ร่างบอบบางบิดเร้าเร่าร้อนอย่างประหลาด "อยากสัมผัสยาหยีมากกว่านี้จัง พี่ขอนะครับเด็กดี"
- Writer
