อาหารกลางวันในมื้อที่เท่าไหร่ไม่รู้ เพราะรุ่ยอ๋องให้คนทำอาหารมาให้นางกินทั้งวัน นี่ก็วันที่ห้าแล้วจากที่เขาและนางมาอยู่ร่วมจวนกัน
แม้ว่าฐานะของนางที่เขาประกาศให้เข้าใจตั้งแต่เริ่มต้นอย่างชัดเจนแจ่มแจ้งแล้ว แต่ทว่าสิ่งที่เขาทำกลับเหมือนตรงกันข้าม
“รุ่ยอ๋องเพคะ ข้าอิ่มแล้ว ท่านไม่ให้ทำอะไรนอกจากกินแล้วก็...” นางเก็บคำหลังเอาไว้เพราะมันน่าอายเกินกว่าจะเอ่ยออกมา
“ไม่พูดให้จบเล่า ข้ารอฟังอยู่ ว่ามาสิเจ้าจะพูดว่าอะไร กินแล้วก็อะไรพูดให้ชัด ๆ”
ฮันซู่ลี่ผินหน้าไปอีกทางจะบอกได้อย่างไรว่าทำอะไร เรื่องนี้เป็นเรื่องที่นางทำกับเขาสองคน ยิ่งเห็นสีหน้านางกำนัลขึ้นสีแดงเรื่อยิ่งทำให้นางมองค้อนเขา
“ไม่มีอะไรเพคะ” นางไม่ยอมกินอาหารของเขาอีก ทั้งยังนั่งนิ่งเงียบ แต่อีกคนไม่ยอม เขาคีบหมูตุ๋นชิ้นโตมายื่นถึงปากนาง จากนั้นก็คะยั้นคะยอให้นางกินอีก
“พอแล้วเพคะ ถ้ากินอีกคำเดียวข้าคงจะเอาของเก่าออกมาด้วย”
