สองเท้าของฮันซู่ลี่เดินคล้ายวิ่ง แม้ใจนางไปถึงด้านหน้าแล้ว แต่ทว่าขาสองข้างก้าวแล้วก็ยังไม่ทันใจ
เมื่อมาถึงด้านหน้าเห็นท่านพ่อท่านแม่ และเหล่าคนตระกูลฮันออกมาคุกเข่าจนเต็มหน้าเรือนรับรอง
“ท่านพ่อ...ท่านแม่...ขะ...”
“รีบคุกเข่ารับราชโองการเร็วเข้าอย่ามัวโอ้เอ้”
เหอหงซานรอวันนี้มานาน อยากให้ลูกสาวมีข่าวดีสักที ไม่รู้ว่าจะได้แต่งกับผู้ใด แต่ทว่าแค่พระราชทานสมรสก็นับเป็นวาสนาของตระกูลฮันแล้ว
ฮันซู่ลี่อยากจะปฏิเสธ แต่ทว่ามารดากลับขัดนางทั้งยังลากให้นางลงไปนั่ง แต่เมื่อขันทีกำลังจะประกาศราชโองการ นางจึงคุกเข่าหันหน้าให้ท่านพ่อและท่านแม่
“ท่านแม่ ท่านพ่อ ลูกอกตัญญูรับราชโองการแต่งงานไม่ได้แล้ว โปรดเห็นใจลูกด้วยเถิด” นางคุกเข่าโขกหัวกับพื้นเสียงดังทำให้คนทั้งจวนสกุลฮันมองหน้ากันไปมา ทั้งขันทีที่เดินทางมาประกาศก็ยกมือปาดเหงื่อ
“คุณหนูฮัน...ราชโองการผู้ใดก็ห้ามขัด” ขันทีท่าทางใจดีเอ่ยเต
