สัญญามาเฟีย (พีร์พีร์ & เฟรย่า)

รู้จักเท่าที่อยากให้รู้จักก็พอ

พีร์พีร์Talk

"กล้ามากนะเอาความลับของตระกูลผมไปขาย"

"ขอโทษครับ ผมขอโทษ"

คนตรงหน้าผมยกมือไหว้อ้อนวอน ขณะที่ปืนจ่ออยู่ที่หัว

"ดีนะที่ป๊าผมไม่อยู่ ไม่งั้นคุณคงไม่ได้มานั่งยกมือไหว้ขอร้องแบบนี้หรอก"

"ผมขอโทษครับ ปล่อยผมไปเถอะ ผมสัญญาจะไม่ทำอีก จะหนีไปอยู่ที่อื่นเลย

"ผมจะปล่อยก็ได้ ถ้าคุณบอกผมว่าตระกูลนั้นมันกำลังจะทำอะไร"

"พะ พวกมันกำลังส่งของแซงคิวตระกูลคุณพีร์ และกำลังจะส่งของในเขตของตระกูลเดชพิพัฒน์ เพราะว่าคุณแพนเตอร์ไม่อยู่ อยู่แค่คุณพีร์คนเดียว"

"หึ!! ป๊าผมไม่อยู่ แต่ตากับปู่ผมก็อยู่นะ พวกมันไม่รู้หรอ"

ผมแสยะยิ้ม แล้วโยนปืนให้พี่โน่ก่อนจะหันหลังเดินออกมา

~ปั้ง~

"เปลี่ยนเสื้อก่อนเถอะครับนายน้อย มันเปื้อนเลือด" พี่เจย์บอกผม

ผมพยักหน้า แล้วเข้าไปเปลี่ยนเสื้อนักศึกษาใหม่ เพราะอันเก่ามันเปื้อนเลือด!!

ผมมาจัดการกับคนหักหลังที่โกดัง เพราะว่าป๊าไม่อยู่พาม๊าไปเที่ยวรอบโลก ผมก็เลยได้คลุมงานเอง แต่ดีหน่อยที่มีพี่เจย์กับพี่โน่ บอดี้การ์ดมือดีของป๊าม๊า แต่ตอนนี้เป็นของผมแล้ว

ผมกำลังเริ่มเรียนรู้งานจากป๊าแล้ว แต่ยังไม่ถึงขั้นฆ่าคนหรอกเพราะว่าม๊าขอไว้ก่อน เขาบอกว่ายังไม่ถึงเวลา

"นายน้อยครับคืนนี้จะเข้าผับไหมครับ หรือว่าให้ผมดูแลให้" พี่โน่ที่กำลังขับรถถาม

"ถ้าผมว่างจะเข้าไปนะครับ"

"แล้วตอนนี้จะแวะทานข้าวไหม หรือว่าจะเข้ามหาลัยเลยครับ"

"เข้ามหาลัยเลยครับ แล้วเอารถมาให้ผมหน่อยนะ เดี๋ยวตอนเย็นผมกลับเอง"

"ครับนายน้อย"

"พี่เจย์ครับ ตอนเย็นไปรับพราวพราวที่โรงเรียนหน่อยนะ ผมไม่มั่นใจ ไม่อยากให้คนอื่นไปรับ"

"ครับ เดี๋ยวผมจะไปรับคุณหนูเอง"

ผมไม่ได้กลัวไอ้หน้าไหนหรอก แต่กลัวน้องสาวผมนี่แหละจะได้รับอันตราย ตอนนี่ป๊าไม่อยู่ใครๆก็จ้องตระกูลผมทั้งนั้นแหละ

"มาสายนะพ่อหนุ่มมาเฟีย ไปไหนมา"

"ไปฆ่าคนมา" ผมตอบเพื่อนสนิทผมไอ้ เจสัน ก่อนจะนั่งลงข้างๆมัน

พ่อมาเฟีย?

ทำอย่างกับมันไม่ใช่ แถมยังฆ่าคนเป็นว่าเล่นกว่าผมอีก

"ทำงานหนักเลยดิป๊าไม่อยู่ ไอ้พวกนั้นคงจ้องมึงตาเป็นมัน"

"หึ ป๊าไม่อยู่ แต่ ตากับปู่กูอยู่ ลุงกูก็อยู่ เพื่อนป๊ากูก็มี ใครมันกล้าก็มา"

ต่อให้ไม่มีใครอยู่ผมก็ไม่กลัวหรอก

"หรือมึงจะลองกับกูดูไหม"

"โห้ ไอ้สัสกูเพื่อนมึงนะพีร์พีร์"

"หึ" ผมแสยะยิ้ม

ผมเรียนบริหารปี3แล้วครับ ก็เรียนๆเล่นๆไป เริ่มเข้าไปดูงานกับป๊าแล้วด้วย ทั้งที่ผับและโกดัง อีก2ปีรับตำแหน่งแล้ว

เรียนเสร็จผมก็ไปกินข้าวที่โรงอาหารกับไอ้เจสัน2คน คนอื่นไม่คบพวกผมหรอก

อยู่ที่นี่เราทำตัวเหมือนไม่ใช่มาเฟีย ทำตัวเหมือนคนปกติ คนอื่นก็มองผมเป็นแค่นักศึกษาธรรมดานี่แหละ

รู้จักพวกผมเท่าที่พวกผมอยากให้รู้จักก็พอ ถ้ารู้เยอะแล้วจะผิดหวังเปล่าๆ

"แดกไร"

"พี่พีร์พีร์คะ มะนาวซื้อก๋วยเตี๋ยวเย็นตาโฟมาให้แล้วค่ะ เห็นว่าพี่ชอบกินมะนาวก็เลยไปต่อแถวให้ พี่จะได้ไม่ต้องไปรอ"

ผมมองถ้วยก๋วยเตี๋ยวเย็นตาโฟตรงหน้า

"ฉันจะกินผัดกะเพรา" ผมเลื่อนมันออก

"แต่ทุกวันมะนาวก็เห็นพี่กินก๋วยเตี๋ยวหนิค่ะ"

ทุกวัน? นี่แอบมองผมหรอ

น่ารำคาญ!!

"แต่วันนี้ฉันไม่อยากกิน อย่ามาทำตัวน่ารำคาญ"

"ฮือ มะนาวอุตส่าห์ซื้อมาให้พี่เลยนะ พี่ควรจะกินมันหน่อย ไม่ใช่พูดให้เสียน้ำใจแบบนี้"

ร้องไห้?

"อย่ามาสั่ง และฉันก็ไม่ได้ขอ"

"ย้ายโต๊ะเถอะพีร์พีร์กูหิวแล้ว" ผมกับไอ้เจสันเดินหนีไปโต๊ะอื่น

น้ำตาผู้หญิงมันไม่ได้มีผลอะไรต่อผมหรอกนะ ต่อให้ร้องจนตายผมก็ไม่สนใจหรอก

ทำตัวน่ารำคาญแบบนี้หรอ อยากให้ผู้ชายมาสนใจ

และผมก็เดินมาซื้อก๋วยเตี๋ยวเย็นตาโฟ ส่วนไอ้เจสันก็กินก๋วยเตี๋ยวต้มยำ

"มึงทำผู้หญิงร้องไห้อีกแล้วนะ"

"ช่างแม่งดิ ไม่ได้ชื่อเฟรย่าหนิ"

หลังจากที่เลิกเรียนผมก็ขับรถมาจอดที่หน้าคณะนิเทศศาสตร์

~ก๊อก ก๊อก~

"เฮียมารอสาวหรอ" ผมเปิดกระจกมันก็ถามเลย

ไอ้ ทีเค ลูกชายคนเดียวของอาเตชินทร์กับน้ากาตูน

"เสือก"

ผมมองมันที่กอดคอผู้หญิงคนนึงแน่น พี่งปี1มีเมียแล้วหรอว่ะ

"น้ากาตูนอนุญาตให้มีแฟนแล้วหรอ พึ่งปี1เองนะ"

"เฮียๆ ผมปี2แล้ว"

ปี2!! อ้อผมก็ลืมไปเลยว่ามันเรียนก่อนกำหนด

"ไปก่อนไป" มันบอกเมียมันให้เดินออกไปก่อน

"เฮียรู้เรื่องไอ้ตระกูลพิชยะภาไหม"

"รู้แล้ว"

"มันจ้องเฮียอยู่นะ มันกำลังจะเข้ามาล้ำเส้นส่งของในเขตเฮีย"

"เอ้อ ถ้ามันกล้าก็เข้ามา"

"มีอะไรบอกได้นะ หิวลูกปืนว่ะเฮีย"

"เก่งจังเลยนะไอ้สัส"

ระหว่างที่ผมคุยกับทีเคประตูรถอีกฝั่งก็ถูกเปิด

"ร้อนอะ" มือเล็กเอื้อมไปปรับแอร์

"วิ่งมาหรอคะ เหงื่อเต็มตัวเลย " ผมหยิบทิชชูให้เธอ

"ผมยังอยู่นะเฮีย ทำไมพอเป็นเจ๊เฟรย่าแล้วทำเสียง8 เสียง9อะ"

"ไปไกลๆไป กูจะปิดกระจก" ผมไล่มัน

"เจ๊เฟรดูเฮียทำดิ"

"ฮ่าๆ ไปกินข้าวกันไหมทีเค"

"ไม่ต้องไป มึงไปได้แล้วไอ้ทีเค เมียมึงรอ"

ครั้งนี้ผมผลักมันออกอย่างแรงแล้วปิดกระจก หันไปมองคนข้างๆ

"เรียนเหนื่อยไหมคะ" ผมเปิดน้ำแล้วยื่นให้เธอ

"เหนื่อยร้อนด้วย เฟรซ้อมละครอะก็เลยเหนื่อย แล้วเฮียอะเหนื่อยไหม"

"ไม่ครับ ไปกินข้าวที่ร้านกันนะ"

"อืม แล้วเฮียไปส่งเฟรที่ผับป๊าได้ไหม เฟรจะไปหาป๊า"

"ครับ เดี๋ยวเฮียไปส่ง" ผมยิ้มให้เธอแล้วขับรถออกจากมหาลัย

ผู้หญิงข้างๆผมคือ เฟรย่า ลูกสาวคนเดียวของอาเฟิร์ส กับ ม๊าวันวา คนที่ผมจองไว้ตั้งแต่ในท้องไง!!