Odanın kapısını öfkeyle açtığında hala peşinden sürükleniyordum. İçeri girmemle elimi bıraktı ve odanın kapısını gürültüyle kapattı. Her şey üst üste gelmişti bunun farkındaydım ama bu gerginlik beni daha çok üzüyordu.
"Afran," diye fısıldadığımda mavi bakışları anında bana döndü.
Mavileri gözlerimde dolandıkça şiddetli dalgalar durgun sulara dönüşüyordu. Bir adım ona atmamla kollarını açıp bedenimi kendisine hapsetti.
"Sen olmasan," dedi ve derin bir nefes aldı. "Ne yapardım."
Mutlu mesut, kafası rahat ailesiyle yaşar giderdi. Ama bu şekilde söyleyemedim. Benim yüzümden başlarına gelmeyen kalmamıştı, fakat o hala bana sarılıyor ve sevdiğini söylüyordu. Onu hak edecek ne yapmıştım?
Ya ailesine bir zarar gelirse, bunları düşünmüyor muydu?
Benim aklımdan çıkmıyordu.
Derin derin so
