หลังจากที่ปุณณ์จัดการกับงานที่เหลืออย่างเรียบร้อยแล้ว ทำให้วันนี้เขามีเวลาว่างจริงๆ เขาจึงเอ่ยปากชวนเธอ ไปผ่อนคลายข้างนอก
“ วันนี้เราไปเดินเล่นกันไหม" เขาเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ แต่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
จันทร์เจ้ากวาดสายตามองรอบๆ ความคิดที่ยังเต็มไปด้วยความระแวง แต่เห็นความอ่อนโยนที่ปุณณ์แสดงออก เธอจึงพยักหน้าเล็กๆ เธอกำลังชั่งน้ำหนักระหว่างสองสิ่งนั้น ว่าเธอควรไปหรือไม่ไป
“ค่ะ ไปก็ได้ค่ะ”
"ไปก็ได้นี่เหมือนไม่อยากไปนะ" ปุณณ์แสร้งเอ่ยเย้าออกมา
"ก็ไม่รู้สินะ คนบางคนศัตรูเยอะเกินไปเดินๆ อยู่เกิดมีใครเข้ามาทำร้ายทำยังไง" จันทร์เจ้าเอ่ยออกไปด้วยความหมั่นไส้
"ถึงผมจะศัตรูเยอะแค่ไหน ถ้าอะไรมันจะเกิดขึ้น คุณคือคนแรกที่จะปลอดภัย" ชายหนุ่มเอ่ยออกมาแววตาซึ้ง พ่อหญิงสาวได้มองหน้าเขาเธอก็รู้ว่าเขาพูดจริง และบรรยากาศมันเริ่มเปลี่ยนไป เธอจึงเสเปลี่ยนเรื่องทันที
"จะไปไม่ไปคะ" จันทร์เจ้าแสร้งเอ่ยถามออกไป เพื
