หลายวันถัดมา
คุณหมออนุญาตให้ตะวันกลับมาพักฟื้นที่บ้านได้ แต่ก็ยังไปโรงเรียนไม่ได้อยู่ดี เพราะยังไม่หายสนิท ไม่อย่างนั้นจะเอาไปติดเพื่อนๆ ได้
"แม่นิลฮะ คุณลุงต้องกลับจริงๆ เหรอฮะอยู่กับเราไม่ได้เหรอ?"
วานิลหันไปมองศรัณย์ก่อนจะหันกลับมาคุยกับลูกชาย
"ไม่ได้หรอกครับ คุณลุงต้องทำงาน คุณลุงอยู่ที่โรงพยาบาลกับตะวันตั้งหลายวัน ก็ต้องให้คุณลุงกลับบ้านบ้างสิครับ"
"ที่จริง..."
ศรัณย์กำลังจะพูดแต่พอวานิลหันกลับไปมองตาขวาง เขาก็ไม่กล้าพูดอะไรต่ออีก
"ถ้าอย่างนั้น คุณลุงส่งตะวันนอนก่อนได้ไหมครับ แล้วค่อยกลับ"
"ได้เลยสิครับ ห้องนอนของตะวันอยู่ตรงไหน พาลุงไปหน่อย"
"ทางนี้ครับ"
วานิลได้แต่ยืนมอง เธอไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าทำไมลูกชายของเธอถึงได้ไปสนิทสนมกับเขาได้มากขนาดนั้น ทั้งที่เพิ่งจะรู้จักกันแท้ๆ ขนาดคุณหมอที่ดูแลและรู้จักรู้ใจมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย ยังไม่สนิทกันถึงขนาดนี้เลย
หรือมันจะเ
