ตกดึกในคืนเดียวกัน
"ดึกแล้วนะ คุณควรจะนอนได้แล้วสิ ไม่ใช่มาทำงานอยู่แบบนี้" ศรัณย์พูด แต่ถึงจะดึกแล้วเขาเองก็ยังไม่ยอมกลับเหมือนกัน จนตอนนี้ส่งลูกชายนอนหลับเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขาก็มานั่งเฝ้าวานิลทำงานของเธอต่อ
"ก่อนจะบอกให้ฉันไปนอน คุณควรกลับไปมากกว่า"
"ขอนอนที่นี่ได้ไหม?"
"ไม่มีที่สำหรับคุณ" ตอบกลับเสียงเรียบเฉย
"ใจร้าย" พูดเสียงแผ่ว
"บ้านตัวเองก็มี กลับไปนอนบ้านของตัวเองสิ จะมานอนบ้านของคนอื่นทำไม"
"ไม่ใช่บ้านของคนอื่นนะครับ" เจ้าตัวรีบเถียง ถึงเธอจะมองว่าเขาเป็นคนอื่น แต่เขาไม่เคยมองเธอเป็นคนอื่นเลย
"คุณกับฉันเราไม่ได้เป็นอะไรกัน อย่ามาใช้คำคำนี้กับฉัน!"
"....." พอถูกพูดแบบนั้นใส่พ่อมาเฟียหน้าหวานก็ถึงกับหน้าหงอยไปเลยทันที
"ประตูอยู่โน่น เชิญออกไปได้แล้ว"
"ผมไม่กลับ"
"นี่! ฉันไล่ขนาดนี้แล้วนะ ยังจะกล้าอยู่อีกเหรอ"
"ทำไมครับ คุณจะเอาปืนมายิงผมอีกหรือไง?"
"....
