บ้านวานิล
"นายหาอะไรของนายอยู่รัณ?" วานิลเอ่ยถาม เมื่อเห็นว่ารัณกำลังทำเหมือนกับว่ากำลังหาอะไรบางอย่างอยู่ เขาดูเคร่งเครียดราวกับว่าของที่ตัวเองกำลังหามันเป็นของสำคัญมาก และพอได้ยินเสียงเรียกของเธอเขาก็สะดุ้งทันทีเลยเหมือนกัน
"คะ คุณวานิล!"
"ตกใจอะไรขนาดนั้น นายหาอะไรอยู่" เธอทำหน้างงอยู่ไม่น้อย ทั้งที่ถามดีๆ น้ำเสียงปกติ แต่เขากลับหันมามองเหมือนตกใจมากที่เห็นเธอ
"เอ่อคือ...ผมหาของอยู่ครับ มันหล่นหาย"
"ของอะไรล่ะ จะได้ช่วยหา"
"มะ ไม่เป็นอะไรครับ เดี๋ยวผมหาเองดีกว่าครับ"
"....." เธอไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่ยืนมองนิ่งๆ เงียบๆ เพราะไม่รู้ว่าศรัณย์กำลังหาของอะไร "สร้อย แหวน กำไล หรือของอย่างอื่น?"
"เอ่อ...เอกสารสำคัญน่ะครับ ผมทำหล่นจากระเป๋า ไม่รู้หล่นตรงไหน"
"อ๋อ เดี๋ยวช่วยเดินหาละกัน"
"มะ ไม่ต้องครับ!"
"อะไรของนาย คนจะช่วยหา เป็นอะไรอีก?"
"คุณวานิลไม่ต้องช่วยหาหรอกครับ เดี
