สัญญารักฉบับเพื่อนเกย์

แถวนี้ไม่มีคนแอบยิ้ม

ตอนที่ 5

แถวนี้ไม่มีคนแอบยิ้ม

ใกล้วันงานเข้าไปทุกที พวกเขาจึงต้องเดินทางมาดูสถานที่จัดงานไว้เบื้องต้น งานแต่งของทั้งคู่จะจัดขึ้นในห้องจัดเลี้ยงของโรงแรมหรูใจกลางเมือง แม้จะยังไม่ได้มีการตกแต่ง ทว่าการมาดูพื้นที่จริงก็ทำให้วิกเตอร์อุ่นใจได้มากกว่า

“ใหญ่มาก สมเป็นคุณนายลินดาจริง ๆ” ปันหยาเอ่ยแซวเมื่อเห็นขนาดห้องรับรอง อีกไม่ถึงสองสัปดาห์ก็ถึงวันงานแล้ว ในฐานะผู้หญิงคนหนึ่งก็อดตื่นเต้นไม่ได้

“มองอะไร” วิกเตอร์มองไปรอบ ๆ อย่างใช้ความคิดเรื่อยเปื่อย ก่อนจะหันมาเจอเพื่อนสนิทที่กำลังจ้องหน้าตัวเองแปลก ๆ

“เราต้องแต่งงานกันจริง ๆ เหรอวะ”

“มาขนาดนี้แล้วแกจะถอยหรือไง”

“ก็เปล่า ฉันแค่รู้สึกว่ามันเริ่มเป็นเรื่องใหญ่แล้ว” ตอนตอบตกลงก็ไม่ได้คิดว่าทุกอย่างจะอลังการขนาดนี้ คิดว่าแค่ใช้ชีวิตด้วยกันหลอก ๆ ก็จบ แต่การจัดงานมันเกินกว่าที่คาดเอาไว้จริง ๆ

“เออน่า แค่แต่งยังไม่ได้จดทะเบียนสักหน่อย ต่อไปแกมีแฟนก็แยกย้ายกันไป ไม่ต้องไปหย่าให้ยุ่งยาก” วิกเตอร์ตอบอย่างสบาย ๆ แม้แท้จริงแล้วจะยังรู้สึกว่า ทุกอย่างมันค่อนข้างเร็วกว่าที่คิดไว้มากก็ตาม

“อ่า...ก็จริง” เมื่อคิดถึงความเป็นจริงปันหยาก็รู้สึกหน่วงในอกอย่างบอกไม่ถูก มือเล็กกำเข้าหากัน ก่อนจะสะบัดหน้าไล่ความคิดฟุ้งซ่าน

อยากต่อเติมสตูดิโอก็ทำเพิ่มจนเสร็จแล้ว ใครจะคิดว่า แค่มีเงินก็เนรมิตห้องใหม่ได้ตามต้องการ ทั้งยังใช้เวลาเพียงน้อยนิด ก็เหลือแค่ทำหน้าที่แต่งงานให้หมดสัญญา...แค่นั้นเอง คนตัวเล็กทะเลาะกับตัวเองในใจเงียบ ๆ

ร่างบางเดินออกมาที่ล็อบบีหน้าโรงแรมโดยไม่ได้บอกอีกฝ่าย เป็นแค่สถานที่จัดงานเปล่า ๆ ก็คงไม่มีอะไรให้ต้องดูนาน ไม่รู้ว่าทำไมวิกเตอร์ถึงยังไม่ออกมาสักที เลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูอะไรเรื่อยเปื่อย

“โลกกลมจังเลยเนอะ ไม่คิดว่าจะมาเจอเราที่นี่” ชายหนุ่มร่างกำยำเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ผมก็ไม่คิดว่าจะเจอพี่เหมือนกัน สบายดีไหมครับ” เสียงของวิกเตอร์ตอบกลับไป ทำให้ปันหยาเงยหน้าขึ้นมองตามทิศทางที่ได้ยิน

“ก็เหมือนเดิม...ทุกอย่าง เตอร์ล่ะ เป็นไงบ้าง แล้วจะมาจัดงานอะไรล่ะ พี่มาที่นี่บ่อย ให้พี่คุยกับออร์แกไนซ์ได้นะ” คริสตอบกลับด้วยจังหวะสื่อความหมาย ทำเอาคนตัวเล็กที่แอบมองอยู่รีบก้มหน้าทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ในใจก็แอบลุ้นว่า เพื่อนสนิทจะตอบกลับไปอย่างไร

“อ่า...คือผมจองไว้เรียบร้อยแล้วครับ”

“ช่วงไหนล่ะ พี่ต้องมาส่งดอกไม้ที่นี่ประจำ จะได้จัดให้สวย ๆ เลย” คริสระบายยิ้มอย่างจริงใจ เขาเป็นเจ้าของร้านดอกไม้ ที่เป็นคู่ค้าให้กับออร์แกไนซ์จัดงานตามสถานที่ต่าง ๆ

“อีกสองสัปดาห์ครับ”

“เอ...อีกสองอาทิตย์งั้นเหรอ จำได้ว่ามีงานแต่งงานนะ แล้วของเตอร์จัดงานอะไรครับ” ชายหนุ่มรุ่นพี่ทำท่าครุ่นคิด แต่ในช่วงนี้ถ้างานด่วนที่เพิ่งเข้ามาก็มีอยู่งานเดียวเท่านั้น

“ก็งานแต่งงานนั่นแหละครับ” สิ้นเสียงบรรยากาศก็เงียบลงราวกับมีคนมากดหยุดเอาไว้ แม้แต่วิกเตอร์เองก็รู้สึกได้ว่าสถานการณ์ไม่ปกติ คิดได้ดังนั้นก็รีบเดินมาทางปันหยาที่นั่งหันหลังอยู่ ก่อนจะหันไปหาคริสอีกครั้ง

“ผมกับปันหยา เราจะแต่งงานกันอีกสองสัปดาห์ ถ้าพี่ว่างก็มาได้นะครับ”

................

“แก พูดแบบนั้นกับพี่คริสจะดีเหรอวะ” เมื่อขึ้นรถกลับมาปันหยาก็รีบถามตรงประเด็นในทันที คนเมื่อครู่ตนก็รู้จักเป็นอย่างดี

“ก็เรื่องจริงนี่หว่า เราจะแต่งงานกันอยู่แล้ว แกคิดอะไรของแกเนี่ย”

“แต่ว่าพี่คริส...ดูเหมือนเขาจะยังคิดถึงแกนะ”

“ถ้าจะคิดถึงก็ไม่แปลกปะ เพื่อนแกแสนดีขนาดนี้ หน้าเอย หุ่นเอย ผิวเอย ก็ไม่แปลกอะที่ผู้ชายจะเสียดายฉัน” วิกเตอร์พูดพร้อมยักไหล่ด้วยท่าทีไม่ยี่หระ ทำเอาปันหยาถึงกับไปไม่เป็น ถึงอย่างนั้นก็ลอบยิ้มออกมา

เมื่อครู่ยอมรับเลยว่าตอนที่ต้องหันไปทักทายรุ่นพี่คนคุ้นเคย ทำเอาเธอประหม่าขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ทว่ามือหนาที่โอบกระชับเอวแน่นสร้างความรู้สึกอุ่นใจ พร้อมเป็นการย้ำเตือนว่าต้องเล่นละครต่อ เธอระบายยิ้มไปให้ เห็นได้ชัดเลยว่าคริสทำหน้าตกใจขนาดไหน ก่อนที่จะขอตัวแยกย้ายไป

ถ้าเลือกได้ก็อยากหายไปจากตรงนั้น แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกชนะอะไรไม่รู้ในใจ

‘ช่วงนี้แกสนิทกับพี่คริสเหรอวะเตอร์ เห็นไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อย ๆ ฉันชวนไปเที่ยวแกก็ไม่ว่างเลย’

‘หยา...ถ้าบอกไปแกจะโอเคไหมวะ’

‘ทำไมยะ แกสนิทกับคนอื่นแล้วจะทิ้งฉันเหรอ’

‘ไม่ใช่แบบนั้น แต่คือที่จริงฉันกับพี่คริสเรากำลังคบกันอยู่ เฮ้ย อย่าเงียบดิ แกไม่โอเคเหรอ’

‘จริงปะเนี่ย ฉันจะไม่โอเคอะไรล่ะ ถ้าจะไม่โอเคก็ตรงที่แกเพิ่งมาบอกฉันนี่แหละ’

เมื่อย้อนนึกถึงเหตุการณ์ในช่วงสมัยเรียนปี 2 ก็ยิ้มขื่นออกมา แม้จะสนิทกันมาก แต่ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็ไม่ได้คาดคิดจริง ๆ ว่า เพื่อนสนิทนั้นจะมีแฟนเป็นผู้ชาย ปันหยาไม่ได้รังเกียจ หรือมองอย่างตัดสินในรสนิยมของคนอื่น เธอเพียงแค่ตกใจเท่านั้น

แต่ที่มากกว่าตกใจ ก็คงเป็นความเสียใจ...เสียใจที่รู้ช้าเกินไปจนห้ามใจตัวเองไม่ทัน จำได้เลยว่า ต้องใช้เวลาอยู่หลายเดือนกว่าจะกลับมาเป็นเพื่อนเหมือนเดิมได้อย่างสนิทใจ แม้ระยะเวลาจะผ่านมานาน แต่เพราะกลับไปเจอสถานการณ์คล้ายเรื่องที่เกิดขึ้นในอดีต ก็ทำเอาความรู้สึกหลายอย่างทะเลาะกันอยู่ในหัวจนนั่งเงียบไปโดยไม่รู้ตัว

“โอ๊ย อะไรเนี่ยอีเตอร์ ผมฉันยุ่งหมดแล้ว” ปันหยาโวยพร้อมลูบผมให้เข้าทรงตามเดิม มือหนาของเพื่อนสนิทที่ขยี้ผมไปมา ทำเอาสติที่ฟุ้งซ่านยิ่งแตกกระเจิงมากกว่าเก่าเสียอีก

“เหม่ออะไรวะ ทำหน้าเหมือนปวดขี้” วิกเตอร์เองก็รับรู้ถึงบรรยากาศที่ต่างออกไป เลยตั้งใจแหย่เพื่อนสนิทไปอย่างนั้น

“เออ ปวดขี้ รีบขับ อย่ามาโดนตัวด้วย” ปันหยาตอบกลับ ก่อนจะนั่งกอดอกมุ่ยหน้าอย่างขัดใจ ถึงอย่างนั้นก็รับรู้ได้ว่าสภาวะของตัวเองตอนนี้กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว

“แต่ไม่คิดเลยนะว่าจะเจอพี่คริส โลกกลมฉิบ” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นอีกครั้ง เพราะตั้งแต่เลิกรากันไปก็ไม่ได้ติดต่อกันอีก ไม่คิดว่าอยู่ ๆ ก็จะได้เจอแบบนี้

“คิดถึงผัวเก่าเหรอยะ” ปันหยาเบ้ปากใส่

“ปากเสียจริง แค่คบกันเฉย ๆ มาผัวเผออะไรล่ะ เห็นหน้าตาดีแบบนี้ รักนวลสงวนตัวนะจ๊ะ”

“เหอะ ถึงฉันจะเป็นแฟนหลอก ๆ ได้ แต่ถ้าถ่านไฟเก่ามันแรง ฉันก็ขอบายนะ”

“เหลือแต่ขี้เถ้าเอาอะไรมาติดไฟเอ่ย ก็แค่แปลกใจ ไม่ได้คิดอะไรปะ” วิกเตอร์ขมวดคิ้วอย่างขัดใจ สำหรับเขาอะไรที่จบแล้วก็คือจบ ถึงจะพูดว่าจบกันด้วยดี ก็ไม่ได้แปลว่าจะต้องมาเป็นพี่น้องอะไรกัน เลิกก็คือเลิก ก็คือคนแปลกหน้า ยิ่งนึกถึงคำพูดเจ้าชู้ที่บอกว่ายังเหมือนเดิมก็รู้สึกสะอิดสะเอียนขึ้นมา

“ให้มันจริงเถอะ ฉันไม่รับบทมือที่สามใครนะ” คนตัวเล็กเอ่ยด้วยน้ำเสียงประชดประชัน อย่างไรก็มีสัญญากู้ยืมเงิน ถ้าต้องแยกย้ายกันไปก็แค่คืนเงินตามที่ตกลงไว้

“ดูทำหน้า เนียนเกิน ถ้าไม่ติดว่าเป็นเพื่อนกันมานานจะคิดว่าหึงแล้วเนี่ย ฮ่า ๆ” คนตัวสูงยื่นมือไปผลักหัวเพื่อนสนิทเบา ๆ ด้วยความรู้สึกเอ็นดู เพราะเข้าใจว่าปันหยากำลังขู่ไม่ให้เขากลับไปคืนดีกับคนที่ทำไม่ดีเอาไว้ ในตอนที่เลิกกันนั้นคนที่รู้ทุกอย่างและคอยอยู่ข้าง ๆ ก็มีแค่เพื่อนตัวเล็กคนนี้เท่านั้น คิดไปก็รู้สึกอบอุ่นใจอย่างประหลาด มือที่ผลักเมื่อครู่เลยเปลี่ยนเป็นลูบผมนุ่มเบา ๆ แทน

“หึงก็เหี้ยแล้ว บอกว่าปวดขี้ ขับรถเงียบ ๆ ไปดิ๊” ทว่าปันหยาเองก็ผลักมือออกอย่างแรง ก่อนจะจบบทสนทนาด้วยการหันหน้าออกไปนอกหน้าต่าง แอบลอบยิ้มโดยไม่ให้อีกฝ่ายเห็น

ถึงไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่จู่ ๆ ก็รู้สึกดีเป็นบ้าเลย!