หวงรักเมียเก่า#เฮียองศา

ตอนที่10 ตามหาความจริง

คอนโด K

01.50น.

เป็นเวลาเกือบตีสอง หลังกลับจากบาร์ชายหนุ่มที่ยังคงจมอยู่ในความฟุ้งซ่านไม่อยากอยู่คนเดียว เขาจึงขอมานอนค้างคืนที่คอนโดของหนุ่มรุ่นพี่ในย่านใจกลางเมืองด้วยคน

แต่จนกระทั่งมาถึงตอนนี้เข็มนาฬิกาได้เลื่อนขยับบ่งบอกเวลาว่านี่ใกล้จะตีสามแล้ว เขากลับยังไม่มีท่าทีหรือวี่แววว่าจะง่วงเลยสักนิด ซึ่งผิดกับอีกคนที่นอนหลับสบายอยู่บนเตียงนุ่มขนาดคิงไซร์นานหลายชั่วโมงแล้ว

ภายในห้องนอนอันเงียบสงัด คนตัวสูงนอนพลิกตะแคงไปมาไม่หยุด ไม่ว่าเขาจะพลิกร่างไปทางไหนก็ยากจะข่มตานอนหลับลง เพราะในหัวสมองของเขาตอนนี้ยังคงมีเพียงเรื่องราวมากมายที่เกี่ยวกับเธอแทรกเข้ามาให้ได้คิด

ด้วยความที่ไม่อยากจะเสียหญิงสาวไป ชายหนุ่มยังยืนหยัดอย่างเด็ดเดี่ยวเลือกที่จะเข้าข้างตัวเอง ไม่ยอมรับความจริงง่ายๆ ทั้งแอบภาวนาหวังอยู่ในใจขอให้สิ่งที่เธอบอกเขามาในวันนี้เป็นเพียงแค่คำโกหกเท่านั้น

ตราบใดที่ยังไม่เห็นด้วยกับตาตัวเองแล้วละก็เขายังไม่ปักใจเชื่ออย่างเด็ดขาด ยังไงก็ต้องรู้ให้ได้

06.45น.

“ไอ้พี่คิน ตื่นได้แล้วพี่”

“อือ…”

“พี่คินเมียพี่มา!”

เสียงตวาดปลุกให้หนุ่มรุ่นพี่ที่นอนหลับกำลังสบายอยู่บนเตียงนุ่มขนาดคิงไซร์ให้สะดุ้งตกใจตื่นขึ้นมากะทันหัน จนร่างสูงที่ไม่ทันระวังเผลอหงายหลังจนร่วงตกเตียง

ตุ๊บ!

“โอ๊ย! แกร๊ก” เสียงร้องโอดครวญดังขึ้นด้วยความเจ็บดังขึ้นพร้อมกับเสียงกระดูกเคลื่อน เมื่อร่างกายกระแทกผิดท่า “บ้าเอ๊ย เจ็บนะเว้ยทำอะไรของมึงวะเนี่ยไอ้องศา”

หนุ่มรุ่นพี่ที่นอนแผ่หลาอยู่บนพื้นข้างเตียง ผุดใบหน้าขึ้นมามองหน้าคนเป็นรุ่นน้องด้วยความโกรธ เมื่อถูกอีกฝ่ายกลั่นแกล้งให้เจ็บตัวในตอนที่กำลังนอนหลับสบาย

“โวยวายพูดมากอยู่นั่นแหละ นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว เรามีงานที่ทำนะ รีบไปกันเถอะ”

“ไอ้เด็กบ้านี่ จะรีบไปไหนนัก..”

“หุบปาก แล้วรีบไปขึ้นรถเถอะน่า”

พรึ่บ

“หะ เห้ย! เดี๋ยวดิไอ้องศา กูยังไม่ล้างหน้าแปรงฟันเลยนะเว้ย…”

ไม่ทันให้หนุ่มรุ่นพี่ได้เอ่ยทักท้วงจบประโยค กลับถูกชายหนุ่มที่ยืนร้อนรนทั้งขัดใจอยู่นาน เดินปรี่เดินเข้ามาคว้าท่อนแขนแกร่งและพยุงร่างเขาให้ลุกขึ้นก่อนจะลากพาเดินตรงออกไปขึ้นรถที่จอดรออยู่ข้างนอกคอนโดโดยทันที

ลานจอดรถใต้คอนโดK

ตึก ตึก ตึก

ปึง

ทันทีที่บานประตูรถถูกปิดลง ชายหนุ่มก็ไม่รอช้า รีบสตาร์ทรถและเหยียบคันเร่งขับพาหนุ่มรุ่นพี่ออกจากคอนโดมาด้วยความว้าวุ่นใจ ทว่าอีกฝ่ายกลับเริ่มเปิดปากโวยวายอย่างหงุดหงิดขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากก้มมือนาฬิกาเรือนหรูบนข้อมือพบว่านี่ยังเช้ามากสำหรับการตื่นนอนของเขา

“ให้ตายเถอะ นี่มึงจะรีบอะไรขนาดนั้นวะนี่มันเพิ่งหกโมงเช้าเองนะ ใจคอจะไม่ให้กูล้างหน้าแปรงฟันก่อนเลยหรือไงเนี่ย”

“ไม่มีเวลาแล้ว ผมต้องรู้ความจริงให้ได้โดยเร็วที่สุด” พูดไป ฝ่าเท้าก็เหยียบคันเร่งให้เร็วขึ้นกว่าเดิม ขับมุ่งหน้าตรงไปยังบ้านพักของหญิงสาวโดยไม่คิดจะสนใจคำก่นด่าเลยสักนิด

“กูล่ะเชื่อกับมึงจริงๆ”

ท้ายที่สุดหนุ่มรุ่นพี่ที่หมดคำจะพูด ทำได้เพียงกลอกตาไปมาอย่างเหนื่อยหน่ายกับอารมณ์และความดื้อรั้นที่เอาแน่เอานอนไม่ได้ของรุ่นน้องอีกตามเคย เลิกโวยวายและปล่อยให้เขาขับรถพาไปยังที่หมายแต่โดยดี

ผ่านไปสักครู่หนึ่ง

ใช้เวลาเพียงไม่นานมากนัก ในที่สุดหนุ่มหล่อทั้งสองก็ขับมาจนถึงบ้านพักของหญิงสาวหลังดังกล่าว

“หลังนี้เหรอว่ะ” หนุ่มรุ่นพี่เอ่ยถามขึ้นขณะเพ่งสายตามองไปยังบ้านไม้สองชั้นหลังสีฟ้าข้างหน้า ซึ่งห่างจากจุดที่พวกเขาจอดรถอยู่ พอจะมองเห็นในระยะสายตาไม่ไกลมากนัก

“ใช่ บ้านหลังนี้แหละ ไปกันเถอะพี่”

“เออๆ”

กล่าวจบ หนุ่มรุ่นพี่ก็พยักหน้ารับหงึกหงักอย่างว่าง่าย ก่อนจะพากันเปิดประตูก้าวลงจากรถ เพื่อไม่ให้ถูกจับได้ทั้งสองไม่ลืมที่จะสวมแว่นตาสีดำและหมวกแก๊ปบดบังใบหน้าป้องกันไว้ จากนั้นเร่งสาวเท้าเดินมาหลบอยู่หลังพุ่มไม้ใหญ่ข้างรั้ว แอบสังเกตการณ์เคลื่อนไหวของหญิงสาวอย่างเงียบๆ

“มึงมาเช้าเกินไปป่าวว่ะ ป่านนี้เธออาจจะยังไม่ตื่นมั้ง” หนุ่มรุ่นพี่กระซิบถามเสียงแผ่วอย่างระมัดระวัง

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน สังเกตรอไปก่อนแล้ว…”

แอ๊ดด~

ในระหว่างที่ชายหนุ่มทั้งสองกำลังกระซิบกระซาบสนทนาอยู่นั้น ยังไม่ทันให้เขาได้พูดจบประโยค จู่ๆ เสียงเสียดสีของบานประตูไม้ก็ดังขึ้น ดึงความสนใจให้พวกเขาพลันหัวใจกระตุกวูบ ประสาทสัมผัสทุกส่วนตื่นตัวขึ้นมากะทันหัน ต่างพากันแตกตื่นลนลานรีบก้มหัวมุดลงต่ำหลบซ่อนหลังพุ่งไม้โดยทันที

“เชี้ย หลบเร็วๆ!”

ในนาทีถัดมา ร่างคนตัวเล็กที่อุ้มลูกชายใบหน้าจิ้มลิ้มไว้ในอกปรากฏตัว เปิดประตูพาลูกออกมาเดินเล่นยังลานสนามหน้าบ้าน

“ลงได้แล้วจ้ะ”

“อื้อๆ” ใบหน้าเรียวเล็กพยักหน้าหงึกหงักอย่างเชื่อฟัง ก่อนเอียงเอนใบหน้าเข้ามาหอมแก้มนุ่มคนเป็นแม่ฟอดใหญ่ ก่อนฉีกยิ้มกว้างอวดฟันน้ำนมซี่เล็กส่งให้แก่เธอ

ฟอดด~

“น่ารักที่สุดเลย หนูอย่าดื้อนะครับ เดี๋ยวแม่รดน้ำต้นไม้ก่อนนะ”

“ฮะแม่”

หญิงสาวมองหน้าลูกชายยิ้มๆ ด้วยแววตาอ่อนโยนไม่พูดอะไรต่อ ก่อนจะย่อตัววางร่างเล็กลงให้ยืนบนพื้น

ทันทีที่ฝ่าเท้าคู่น้อยยืนแตะพื้นอย่างมั่งคง เด็กชายวัยกำลังซนก็ไม่รอช้าที่จะก้าวเท้าวิ่งเตาะแตะมุ่งตรงไปหารถจักรยานคันโปรด เอามาขับปั่นเล่นบริเวณลานหน้าด้วยความสนุกตามประสา

เห็นดังนั้น คนเป็นแม่ที่ยังคงยืนไล่สายตามองลูกชายด้วยรอยยิ้มอันแสนอบอุ่นในทีแรก จึงละสายตาหันมาทำกิจวัตรประจำของตัวเองเหมือนกับทุกๆ วันก่อนออกไปทำงาน เธอหยิบฝักบัวนำมาใส่น้ำ จากนั้นหิ้วเดินไปรดต้นไม้ที่ปลูกเอาไว้ตรงรั้วหน้าบ้านตามปกติ ทว่ากลับไม่รู้ตัวเลยว่าทุกการกระทำและอิริยาบถของเธอในตอนนี้ล้วนกำลังสายตาคมสองคู่แอบจับตามองอยู่หลังพุ่มไม้ใกล้ๆ แบบไม่คาดสายตา

ในตอนนี้หัวใจชายหนุ่มที่ตั้งหน้าตั้งตาดูความเคลื่อนไหวของหญิงสาวอย่างใจจดใจจ่อเต้นระทึกราวกับว่าจะหลุดออกมานอกอก จนมีเหงื่อเย็นเริ่มซึมเต็มแผ่นหลัง เขารู้สึกหวั่นใจเป็นอย่างมากกลัวว่าข้างกายเธอจะมีผู้ชายคนอื่นที่ว่าเป็นสามีปรากฏตัวขึ้น เพราะถ้าหากถึงตอนนั้นจริงๆ เขาคงจะทำใจยอมรับไม่ได้อย่างแน่นอน

ถึงหนุ่มรุ่นพี่จะพูดกรอกหูซ้ำๆ อยู่ทุกครั้งที่เจอกันว่าเขาควรปล่อยวางทุกอย่าง แต่คนที่ยังรักเธอหมดหัวใจคนนี้กลับไม่สามารถทำใจได้ลงจริงๆ และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรต้องทำอย่างไรกับชีวิตนี้ต่อไปเหมือนกันหากเสียเธอไป

ยิ่งคิดความรู้สึกกดดันตัวเองก็ยิ่งโหมซัดกระหน่ำเข้ามาในใจชายหนุ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จนคิ้วหนาคมขมวดมุ่นเข้าหากันแน่น เขาเหมือนจะแทบรอไม่ไหว ถ้าเป็นไปได้เขาก็อยากจะเดินเข้าไปถามเอาความจริงจากปากเธออีกครั้งให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเสียตอนนี้

แต่นั่นก็เป็นเพียงแค่ความคิดเท่านั้น เพราะรู้ดีอยู่แก่ใจแล้วว่าเธอต้องปฏิเสธทุกคำถามกลับมาอย่างแน่นอน

“แง้น แง้น แง้น บรื้นน”

เสียงแจ๋วๆ ของเด็กชายที่กำลังทำเลียนแบบตามในจินตนาการดังขึ้น ขณะใช้เท้าคู่เล็กเข็นรถจักรยานคันคู่ใจขับเล่นวนไปรอบๆ บริเวณลานสนามหญ้าหน้าบ้านอย่างสนุกสนาน

“สิงหาาา”

แต่แล้วในระหว่างนั้น จู่ๆ เสียงแหลมของเด็กชายกลุ่มหนึ่งซึ่งเป็นเหล่าลูกชายของเพื่อนบ้านในละแวกใกล้ๆ อายุรุ่นราวคราวเดียวกัน ได้พากันปั่นจักรยานมาจอดหยุดอยู่หน้ารั้ว ก่อนเอ่ยชักชวนไปเล่นด้วยกันเหมือนในทุกๆ ครั้ง ดึงความสนใจให้สองแม่ลูกเจ้าของบ้านต้องหันไปมองตามเสียงเรียก

“ไปปั่นจักรยานเล่นที่สนามกัน”

“สนามเหรอ เราอยากไปด้วย” เด็กชายทำตาโตด้วยความดีใจที่จะได้ไปเล่นกับเพื่อนๆ แต่ก่อนจะไป สองเท้าคู่น้อยวิ่งตรงหามาคนเป็นแม่และเอ่ยขออนุญาตก่อนทุกครั้ง “แม่ฮะ ผมไปปั่นจักรยานเล่นกับเพื่อนนะ”

ได้ยินดังนั้นหญิงสาวยิ้มพร้อมพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต “ไปเล่นกับเพื่อนเถอะลูกแต่อย่าไปไกลนะ ระวังรถด้วยนะครับ”

“ฮะแม่” ใบหน้าน้อยๆ พยักหน้าตอบอย่างเชื่อฟัง ก่อนจะปั่นจักรยานออกไปขี่เล่นพร้อมกับเพื่อนๆ ในเวลาต่อมา โดยมีสายตาของคนเป็นแม่ไล่มองตาม ก่อนเธอจะหันกลับมาสนใจสิ่งที่ตนกำลังทำอยู่ต่อ

“แง้น แง้น แง้น”

“สิงหาฉันจะแซงนายแล้วนะ ตามมาให้ทันเร็วเข้า”

“มาแข่งกันว่าใครจะถึงสนามก่อน”

“อื้อ ได้สิมาแข่งกันพวกเรา”

พูดจบ เด็กชายวัยเดียวกันก็ต่างเหยียดขาเร่งออกแรงปั่นจักรยานคันคู่ใจขับไปตามถนนในซอยให้เร็วยิ่งขึ้น

แต่ทว่าชายหนุ่มที่ยังคงจับตามองการเคลื่อนไหวอยู่เงียบๆ นั้น เหมือนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เมื่อเห็นว่าโอกาสดีกำลังวิ่งเข้ามาหาอาจจะรู้อะไรเพิ่มเติม เขาจึงสอดสายตามองต้นทาง ก่อนหันมากล่าวกับหนุ่มรุ่นพี่ในทันที “พี่ตามผมมาเร็ว”

“อ้าว แล้วมึงจะไปไหน?”

“ตามผมมาเถอะนะ อย่าพูดมาก"

“ดะ เดี๋ยว…”

ยังไม่ทันให้หนุ่มรุ่นพี่ได้ถามอะไรมาก ชายหนุ่มกลับรีบสาวเท้าเดินออกจากที่หลบซ่อนไปทันที โดยทิ้งอีกฝ่ายไว้ตรงนั้น

“ให้ตายสิ อะไรของมันว่ะ?”