ฤดีรีบร้อนเดินออกมา เห็นหมอเมธาจอดรถรออยู่ ผอ.เดชพลรีบวิ่งตามเธอออกมาข้างนอก เขายืนกำมือแน่นเมื่อเห็นฤดีกำลังจะขึ้นรถผู้ชายคนอื่นไปต่อหน้าต่อตา
"ฤดี เดี๋ยวก่อน บอกแล้วไงว่าจะไปส่ง" เขาตะโกนตามหลังเธอ
ฤดีรีบเดินจ้ำไม่หันหลังกลับ รีบเดินมุ่งตรงไปหารถที่จอดอยู่
เมธามองฤดีตั้งแต่หัวจรดเท้า แววตาตื่นกลัวจนลนลานยิ่งรบกวนจิตใจเขาอย่างยิ่ง
เธอเปิดประตูเข้ามานั่งในรถ
"ฤดีโอเคมั้ย" เป็นคำถามแรกที่เมธาถามฤดี
หญิงสาวนั่งเงียบ สิ่งที่เพิ่งเกิดกับเธอหากจะบอกว่าโอเคคงต้องเข้มแข็งยิ่งกว่าหิน
"ฤดี เป็นอะไร บอกเราได้มั้ย"
"คือเรา ..."
"บอกมาเถอะ เราเป็นเพื่อนกันมานาน"
ฤดีร้องไห้ออกมา หมอเมธาขับรถออกไป ได้แต่ปล่อยให้เธอร้องไห้เงียบ ๆ ไปตลอดทาง รถเลี้ยวเข้าโรงพยาบาลโดยที่เขาไม่กล่าวอะไร เขาปล่อยให้เธอได้ระบายความเสียใจออกมา บางครั้งการเงียบก็ดีกว่าการพูดอะไร ปล่อยให้อีกฝ่ายได้หลั่งน้ำตาเพื่อระบายควา
