คุณมาเฟียอย่ามาร้าย

ตอนที่ 2 ดั่งฝันร้าย

ย้อนกลับไปหลายเดือนก่อน

คุณหนูที่เพียบพร้อมและอ่อนหวานร่าเริงอย่างนับดาว เดินทางกลับจากหอพักแถวมหาวิทยาลัยช่วงปิดเทอมฤดูร้อน เพื่อกลับมาพักที่คฤหาสน์หลังใหญ่ซึ่งก็คือบ้านของเธอ

นับดาวเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของคุณรพีกับคุณนภา สองสามีภรรยาที่เป็นนักธุรกิจที่ร่ำรวยและก่อร่างสร้างตัวด้วยน้ำพักน้ำแรงของตนเองจนกว่าจะมีวันนี้ได้

และแม้ว่าพ่อของนับดาวจะมีน้องชายอย่างคุณศศิ แต่เขาก็ไม่เคยมีส่วนช่วยใด ๆ ในการทำธุรกิจของครอบครัวนับดาวเลย เขามีศักดิ์เป็นแค่อาของเธอเท่านั้น นาน ๆ ทีเขาถึงจะแวะเวียนมาหาที่บ้านของเธอบ้าง และเธอก็รู้แค่ว่าก่อนหน้านี้ไม่นานอาของเธอได้แต่งงานกับหญิงสาวอายุคราวลูกที่แก่กว่าเธอไม่กี่ปี ใช่แล้ว…หล่อนมีชื่อว่า โรส ซึ่งมีศักดิ์เป็นอาสะใภ้ของเธอนั่นเอง

ทุกอย่างดำเนินไปอย่างปกติสุขดี นับดาวถูกเลี้ยงดูมาอย่างดี ทั้งการศึกษา การเข้าสังคม พ่อและแม่สนับสนุนทุกความต้องการของเธออย่างไม่มีข้อแม้ นับดาวเองก็เป็นเด็กดีสมกับตระกูลนี้ หน้าตาที่จิ้มลิ้มน่ารักและฉายแววสะสวยขึ้นทุกวัน อีกทั้งนิสัยใจคอที่ไม่เย่อหยิ่ง นั่นทำให้เธอดูสมบูรณ์แบบอย่างไร้ที่ติ ไม่ว่าใครเห็นก็ต้องรักและเอ็นดูเธออย่างปฏิเสธไม่ได้

จนกระทั่ง…

ทุกสิ่งอย่างได้พังทลายลงตรงหน้าหญิงสาวที่อายุยี่สิบสอง ปีคนนี้

“ไม่จริง ไม่! ฮือออ พ่อคะ แม่คะ” เสียงร้องไห้เสียใจอย่างน่าสงสารของหญิงสาวที่เพิ่งกลับถึงบ้าน หลังรู้ข่าวการเสียชีวิตจากอุบัติเหตุของพ่อแม่อย่างกะทันหันดังระงมไปทั่วบริเวณ

มีเพียงแค่สายบัวเท่านั้นที่นั่งปลอบนับดาวอยู่ ความเสียใจทุกอย่างประดังเข้ามาในจิตใจของเธออย่างรุนแรง พ่อและแม่ที่เป็นผู้นำและคนที่เธอรักอย่างสุดหัวใจได้จากไปแบบไม่มีวันกลับ อีกทั้งเธอยังรู้เรื่องทีหลังทุกคน ถ้าเธอไม่เดินทางกลับมาบ้านตอนนี้เธอคงไม่รู้ ไม่มีลูกน้องคนไหนแจ้งเธอให้ทราบแม้กระทั่งสายบัวเองก็ตาม เมื่อเธอคาดคั้นถามหนัก ๆ จึงได้รู้ว่าเป็นคำสั่งของโรสอาสะใภ้วัยสาวของเธอ ที่ไม่ให้ใครบอกเธอเรื่องนี้ โรสอ้างว่ากลัวเธอจะทำใจไม่ได้เพียงแค่นั้น

แต่ฝันร้ายของนับดาวไม่ได้มีเพียงแค่นี้ ใคร ๆ ก็คงคิดว่าหลังจากพ่อแม่เธอเสียไป มรดกทุกอย่างต้องเป็นของทายาทเพียงคนเดียวอย่างนับดาวเป็นแน่ แต่มันไม่ได้เป็นเช่นนั้น!

เมื่อพินัยกรรมถูกเปิดออก ทรัพย์สมบัติทุกอย่างทั้งธุรกิจ คฤหาสน์ ที่ดินทุกผืนที่ตระกูลของเธอเป็นเจ้าของ เงินทุกบาททุกสตางค์ในบัญชีธนาคาร ถูกเขียนส่งมอบให้กับศศิผู้เป็นอาของเธอแทนที่จะเป็นนับดาว ทุกคนล้วนช็อกกับเรื่องราวตรงหน้า นับดาวเองก็เช่นกัน

นับดาวไม่รู้เรื่องราวใด ๆ ไปมากกว่านี้ เธอไม่เคยก้าวก่ายหรือทราบอะไรมากมายเกี่ยวกับธุรกิจของพ่อแม่ ด้วยความที่เธอเป็นคุณหนูที่ทำเพียงแค่ใช้ชีวิตของตนเองให้มีความสุขก็เพียงพอแล้ว แต่เมื่อเกิดเรื่องราวแบบนี้ขึ้น ชีวิตของเธอก็ดิ่งลงเหวในทันที

เจ้าของตระกูลแห่งนี้ถูกเปลี่ยนคน กลายเป็นศศิ อาของเธอที่ไม่ได้เรื่องอะไรสักอย่าง คนที่เป็นนายที่แท้จริงของบ้านหลังนี้จึงกลับกลายเป็นโรสอาสะใภ้ของเธอ ศศิมอบหน้าที่ทุกอย่างให้โรสจัดการดูแล ทุกคนล้วนฟังคำสั่งและเกรงกลัวหล่อน ส่วนนับดาวที่เคยเป็นคุณหนูของที่แห่งนี้ กลับถูกเลี้ยงดูเหมือนคนรับใช้ ไม่สิ…ต้องเรียกว่าแย่ยิ่งกว่าคนรับใช้ในบ้านเสียอีก

เธอถูกโรสกดลงไปต่ำยิ่งกว่าแมลงบนพื้นดิน ชีวิตที่เคยสุขสบายสามารถใช้เงินได้ไม่จำกัดต่อวัน กลับกลายเป็นขอแค่ให้มีข้าวให้กินสักมื้อก็พอ คำพูดดูถูกด้อยค่าคอยหลอกหลอนหญิงสาวทุกวี่วัน จนเธอเข้าใจไปแล้วว่าตัวเองไม่มีค่าพอ และไร้ประโยชน์จริง ๆ

นับดาวต้องดรอปเรียนปีสาม เนื่องจากไม่มีเงินค่าเทอม เพราะเงินทุกบาทที่พ่อแม่เธอสร้างไว้กลายเป็นของคนอื่นแล้ว เธอเคยคิดจะหนีออกไปจากที่แห่งนี้และไม่สนใจฐานะต่าง ๆ ที่เคยเป็น แต่ทุกครั้งที่คิดจะหนีก็ถูกคนของโรสจับกลับมาทุกครั้ง หล่อนบอกให้สำนึกบุญคุณที่หล่อนเลี้ยงไว้หลังจากพ่อแม่ตาย ให้ทำงานเยี่ยงคนใช้ต่อไป นับดาวก้มหน้าก้มตาทำทุกอย่าง แม้จะถูกทำร้ายมากมายจนเธอรู้สึกสิ้นหวังก็ตาม

แต่นรกก็ยังไม่จบเพียงแค่นี้…

ปัจจุบัน…

“คุณหนู ๆ ตื่นเร็วค่ะ ตื่นเร็วค่ะ คุณโรสกลับมาแล้วค่ะ” สายบัวเรียกนับดาวพร้อมเขย่าแขนเธอเบา ๆ โรสกลับมาแล้วและหล่อนกลับมาไวกว่าที่คิด ถ้าเธอมาเห็นนับดาวนอนอยู่ในเวลานี้คงไม่ดีแน่

นับดาวค่อย ๆ รู้สึกตัวหลังเผลอหลับไปเมื่อตอนก่อนหน้า ทั้ง ๆ ที่เธอบอกสายบัวว่าขอนอนพักสักยี่สิบนาทีแท้ ๆ แต่เธอก็ดันนอนหลับยาวเกินเวลาเสียได้ ความอ่อนเพลียและสภาพร่างกายที่อ่อนแอคงเป็นเหตุผลนั่นแหละ

“คุณหนู คุณโรสกลับมาแล้วค่ะ ลุกไหวไหมคะ?”

“อืม ดาวไหวค่ะพี่สายบัว” นับดาวเอ่ยเสียงแผ่วเบา พยายามประคองตัวเองลุกขึ้นนั่ง แม้จะยังอ่อนเพลียและปวดหัวมากก็ตาม

“งั้นเดี๋ยวบัวไปรับหน้าก่อนนะคะ ไม่งั้นคุณโรสต้องเล่นงานคุณหนูแน่เลยค่ะ”

“ค่ะพี่” นับดาวพยักหน้าเบา ๆ อย่างรู้ดีว่าโรสจะโมโหแค่ไหนถ้าเธอรู้ว่านับดาวอู้งาน หล่อนไม่ชอบที่สุดคือการที่เห็นนับดาวสุขสบายเกินหน้าเกินตาหล่อน

สายบัวรีบผุดลุกเตรียมเดินออกไปจากห้องแต่ก็ต้องตกใจ เมื่อพบกับโรสที่เดินมาหยุดอยู่หน้าประตูเสียก่อน ดวงตาของทั้งคู่ที่อยู่ในห้องเบิกกว้าง

“คะ…คุณโรส เอ่อมาตั้งแต่เมื่อไรคะ บะบัวกำลังจะออกไปรับพอดีค่ะ” สายบัวเหงื่อแตกพลั่ก แววตาเลิ่กลั่กไปมาอย่างเก็บไม่อยู่ โรสไม่ตอบอะไรแต่ยิ้มมุมปาก มองตรงไปที่นับดาวที่เพิ่งลุกจากที่นอนเก่า ๆ

“เธอจะสบายไปแล้วนะนับดาว ลืมที่ฉันเคยบอกเหรอ?” สายตาเฉี่ยวมองไล่ตั้งแต่หัวจดเท้า ร่างกายที่เต็มไปด้วยร่องรอยการทำงานหนักและสีหน้าซีดเซียว ทำให้หล่อนแสยะยิ้มอย่างพอใจ

“ดาวไม่ลืม ดาวจะรีบไปทำงานเดี๋ยวนี้ค่ะ อย่าโทษพี่บัวเลยนะคะ” ป่านนี้นับดาวเธอก็ยังคงห่วงและกลัวคนอื่นจะเดือดร้อน

“หึ ห่วงตัวเองก่อนเถอะนะ เพราะวันนี้เธอต้องไปทำงานนอกสถานที่”

นับดาวเงยหน้าขึ้นมองโรสอย่างไม่เข้าใจ ตั้งแต่พ่อแม่เธอเสียและโรสเป็นคนที่ดูแลที่นี่ เธอก็ไม่เคยได้ออกไปไหนอีกเลย

“ทำงานอะไรคะ?”

“เธอมีสิทธิ์ถามด้วยเหรอนับดาว” โรสแค่นหัวเราะ มือเรียวสวยเกี่ยวพันปอยผมทัดหู เผยตุ้มหูระย้าราคาแพงอย่างเชิดหยิ่ง “ไปอาบน้ำให้เรียบร้อย แล้วขึ้นไปหาฉันที่ห้องสองทุ่ม ฉันจะไม่พูดอะไรมากมายนะ ดังนั้นเธอควรทำตามที่ฉันสั่ง”

โรสพูดเสร็จก็สะบัดหันหลังกลับออกไปด้วยรองเท้าส้นสูง สายบัวปาดเหงื่อที่ผุดตามใบหน้าก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่

“คุณนับดาวจะต้องไปทำงานอะไรคะเนี่ย?”

“...” นับดาวไม่ตอบกลับอะไรสายบัว ได้แต่เพียงหลุบตาลงต่ำอย่างอ่อนล้า เธอรู้ดีว่าคงทำอะไรไม่ได้นอกจากทำตามที่โรสสั่งเพียงเท่านั้น