คุณมาเฟียอย่ามาร้าย

บทนำ

นับดาวมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างจดจ้อง แววตาที่น่าสงสารยังคงสั่นระริกคละเคล้ากับน้ำตาที่เปียกชื้นนวลแก้ม เธอยังไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ได้ยินตรงหน้า ไม่คิดว่าชีวิตที่ไร้ค่าเหมือนแมลงของเธอในตอนนี้จะยังมีความหวังและทางเลือก

“ฉะ…ฉันสามารถไปจากที่นี่ได้เหรอคะ” นับดาวพูดเสียงสั่นเครือแทบไม่เป็นศัพท์ เธอมองไปที่ฝ่ามือตรงหน้าสลับกับใบหน้าคมของเขาที่หล่อเหลาไร้ที่ติผ่านม่านน้ำตาที่ท้วมท้นของตนเอง

เอเดนยิ้มเล็กน้อยเมื่อได้ยินดังนั้น สิ่งที่เธอถามมันช่างเป็นเรื่องเล็กน้อยในชีวิตเขา แค่เขาดีดนิ้วทุกอย่างในตอนนี้ก็สามารถเป็นไปตามที่เขาต้องการทันที แววตาคมกริบสีครามจ้องมองใบหน้าของหญิงสาว สื่อความหมายที่ยากคาดเดา

“เพียงแค่เธอต้องการ และมอบชีวิตให้ฉันนับจากนี้…” เสียงทุ้มเอ่ยอีกครั้งอย่างสุขุมแต่แฝงความจริงจัง “ฉันก็สามารถให้ทุกอย่างกับเธอได้”

หัวใจของนับดาวเหมือนได้รับแสงสว่างและโอกาสอันริบหรี่อีกครั้ง ผู้ชายคนนี้เป็นดั่งเทพเจ้าที่เข้ามาในช่วงที่ชีวิตของเธอ เหมือนตายไปแล้วให้ฟื้นขึ้นมาใหม่ เธอไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้ว เธอพร้อมจะทำทุกอย่าง พร้อมจะเป็นทุกอย่าง เธอพร้อมจะมอบชีวิตที่เหลืออยู่ให้เขา เพียงแค่เขายื่นมือมาและพาเธอออกไปจากนรกได้ก็เกินพอแล้ว เธอยินดีอย่างสุดหัวใจ

“ไปค่ะ…” นับดาวเอ่ยออกไปอย่างไม่ลังเล ดวงตาสีน้ำตาลที่น่าเวทนาสบตากับแววตาสีครามที่เย็นเยือกของมาเฟียหนุ่มด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย “ฉันจะไปกับคุณค่ะ”

ฝ่ามือเรียวของนับดาวที่เต็มไปด้วยรอยช้ำและรอยลอกของผิวยกขึ้นวางบนมือหนาของเอเดนด้วยความสั่นเทา บ่งบอกถึงคำตอบทางกายที่ชัดเจน

“แน่ใจใช่ไหม?” เอเดนถามย้ำเสียงแผ่วเบาอีกครั้ง มือหนารองรับการวางฝ่ามือของนับดาวและกอบกุมไว้อย่างช้า ๆ ความสั่นเทาของมือเล็กก็ค่อย ๆ หายไปคล้ายกับได้รับการปลอบโยน

“ฉันแน่ใจค่ะ โปรดช่วยพาฉันออกไปทีนะคะ ชีวิตนี้ของนับดาว…ขอมอบให้คุณค่ะ” แววตาของหญิงสาวตรงหน้าทำให้เกิดความรู้สึกวูบไหวบางอย่างขึ้นภายในใจของเอเดนเล็กน้อย

“ฉันเข้าใจแล้ว เธอไม่ต้องห่วง” เขาพยักหน้าเบา ๆ เป็นเชิงรับรู้และเข้าใจ ก่อนจะวางมือของนับดาวคืนลงบนตักอันบอบบางของเธอ “รอฉันอยู่ตรงนี้ก่อน”

เอเดนหยัดกายขึ้นพร้อมสูดลมหายใจและผ่อนมันลงอย่างสบายใจ ไม่ได้เกรงกลัวใครในห้องนี้ ร่างแกร่งเดินตรงมาที่หญิงผู้ดูแลที่ยืนอยู่

“ขายผู้หญิงคนนี้ให้ฉัน” เอเดนพูดพร้อมล้วงมือลงในกระเป๋ากางเกงด้วยสีหน้าราบเรียบ

“ไม่ได้หรอกนะคะ เจ๊ซื้อมาตั้งแพง เจ๊ไม่ขายหรอกค่ะ นังหนูนี่ต้องทำงานให้เจ๊อีกนาน”

ปึง!!!

แรงมือของมาเฟียหนุ่มที่ทุบลงบนชั้นวางข้าง ๆ ตัวอย่างแรง ดังมากพอจนทุกคนสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ แววตาที่เรียบเฉยตอนนี้แปรเปลี่ยนเป็นดุดันเอาจริงอย่างที่ไม่ค่อยมีใครได้เห็น

“ฉันจะพูดอีกครั้งว่าให้ขายผู้หญิงคนนี้ให้ฉัน” มือหนาล้วงกระเป๋าในเสื้อสูทหยิบนามบัตรใบหนึ่งออกมาวางลงให้คนตรงหน้าเห็น

หญิงผู้ดูแลเบิกตาโตด้วยความตกใจเมื่อเห็นชื่อและประวัติของเขาคร่าว ๆ รู้ได้ทันทีว่าเขาเป็นใคร และที่แน่นอนที่สุดคือไม่ควรขัดใจเขา

“คะคุณคือ…”

“รู้แบบนั้นแล้วเธอควรบอกราคาของชีวิตผู้หญิงคนนี้มาจะดีกว่า”

“ได้ค่ะ ๆ คุณเอเดน ดิฉันขะ…ขายให้คุณสิบห้าล้านค่ะ” แม้เธอจะรู้ว่าเอเดนเป็นใครแต่ก็ไม่วายแอบโก่งราคาอยู่ดี แต่มันไม่ได้ทำให้เอเดนสนใจอะไรมากนัก

“ฉันให้สี่สิบล้าน”

“ฮะ สี่สิบล้าน!!!”