รมตีพยายามข่มตาให้หลับเมื่อได้ยินเสียงพ่อเลี้ยงแสนกำลังเดินมา แต่แล้วกลับต้องลืมตาขึ้นอีกครั้งเมื่อเขาทิ้งตัวนอนลงบนเตียงอีกฝั่งหนึ่ง และยังดึงเอาผ้าห่มอีกครึ่งไปคลุมกายกำยำไว้ด้วย
"ถ้าฉันคิดจะทำอะไรเธอจริงๆ หมอนข้างแค่นี้มันช่วยอะไรไม่ได้หรอก" แสนไม่พูดเปล่า เขาคว้าเอาหมอนข้างโยนลงไปกองบนพื้นห้อง
"นี่คุณ! พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง แล้วโยนหมอนข้างฉันทิ้งทำไม?" รมตีหันขวับมาจ้องมองใบหน้าคมคายที่นอนตะแคงหันมาหาตน
"ก็หมายความว่าฉันไม่ได้คิดจะทำอะไรเธอไง หมอนข้างนั่นมันเกะกะ ทำให้เตียงแคบลงแล้วก็นอนไม่สบาย"
"แต่คืนนี้คุณเมา ฉันไม่ไว้ใจเหล้าที่คุณดื่มเข้าไปหรอกนะ" รมตีพูดเช่นนั้นแล้วแสนจึงพยักหน้าเล็กน้อย
"ที่เธอพูดก็มีเหตุผล แต่ฉันไม่ใช่คนนิสัยแบบนั้น อีกอย่างเธอก็บอกเองว่ามีแฟนอยู่แล้ว ดังนั้นฉันจึงไม่เคยคิดที่จะทำอะไรผู้หญิงที่มีเจ้าของแล้ว"
"พูดอย่างกับตัวเองไม่มี" รมตีพึมพำ แสนจึงขม
