ชายาเอกจวิ้นอ๋องมีได้เพียงหนึ่งและข้าไม่อยากได้

บทนำ 2/2

หงจื่อไม่รู้ว่าทำไมต้องคิดคำนึกถึงคำพูดเด็กน้อย แล้วเขาก็มาพบนางตามที่สัญญา ทุกเจ็ดวัน แต่มีช่วงหนึ่งนางไม่ได้มาด้วยตัวเอง เพียงแต่ฝากจดหมายกับคนผู้หนึ่งมาให้เขา จากนั้นก็เกิดสงครามใหญ่หมู่บ้านแห่งนั้นก็โดนพิษสงครามเล่นงาน ทั้งโดนเผาวอดวาย ในใจหงจื่อเจ็บแค้นฆ่าพวกมันจนสิ้นแล้วตามหานาง แต่แม้แต่ข่าวคราวหรือศพก็ไม่พบจนแต่ไม่ทำให้เขาล้มเลิกที่จะตามหานาง

ร่างองอาจนั่งดื่มเหล้าในสวนใกล้เรือนพักส่วนตัวในจวนจวิ้นอ๋อง ผ่านงานมงคลของเขามาหนึ่งเดือนแล้ว แต่ทว่าเขากลับไม่เคยไปเยี่ยมเยียนเรือนจวิ้นหวังเฟยเลยแม้แต่น้อย มีเพียงน้องสาวของจวิ้นหวังเฟยที่ดูเหมือนอยากทำหน้าที่แทนพี่สาวเข้ามาหาทุกค่ำเช้า

“ถวายพระพรจวิ้นอ๋องเพคะ หลินเหยาทำน้ำแกงบำรุงร่างกายให้ลองดื่มเพคะ”

ซ่งหลินเหยาที่ไม่ได้แต่งเข้าจวนจวิ้นอ๋อง แต่ทว่าอยากตามพี่สาวออกเรือนมาด้วย คนนอกมองอย่างไรก็รู้ว่าลูกของอดีตอนุหรือฮูหยินเอกซ่งปัจจุบันต้องการทำสิ่งใด แม้แต่หงจื่อเองก็รับรู้ได้เช่นเดียวกัน หากแต่เขาไม่อยากเปิดเผยให้อับอาย เนื่องจากมารดาของนางเป็นญาติห่าง ๆ ของเสด็จแม่ ถึงต้องจำใจรับไว้เพื่อเป็นไมตรีจิตระหว่างตระกูลซู

เขาหรือจะต้องการมีเมียหลายคน เพียงหนึ่งเดียวที่เขาอยากพบและอยากแต่งงานด้วยมีเพียงกูเทียนมี่เท่านั้น หากนางยังอยู่ เขาก็อยากจะพบนางสักครั้ง

“ออกไป!” ดวงตาแดงก่ำใบหน้าเครียดขรึมมองปราดไปยังผู้ที่มารบกวนความสงบใจ ทั้งมองหน้าฝูเฉินองครักษ์ที่สั่งห้ามผู้ใดรบกวน กลับทำหน้าที่บกพร่อง แต่สีหน้าก็รู้ว่าซ่งหลินเหยานั้นดื้อดึงเพียงใด

“ขออภัยเพคะท่านอ๋อง เพียงแต่หลินเหยาอยากช่วยพี่หญิงดูแลท่านอ๋อง ดื่มเหล้ามากนักจะไม่ดีต่อสุขภาพ หลินเหยากังวลใจแทนพี่หญิง นางแต่งงานเข้าจวนจวิ้นอ๋องก็ช่างกระไร ไม่รู้จักดูแลท่าน” ใบหน้าเสแสร้งแกล้งทำดีต่อหน้าจวิ้นอ๋องนั้นมีความต้องการแทนที่ หาได้ห่วงใยแทนไม่

ซ่งหลินเหยาแต่เล็กถูกปลูกฝังเรื่องเอาชนะซ่งเว่ยเหยามาโดยตลอด นางมิเคยเห็นอีกฝ่ายเป็นพี่สาว เพียงแต่เป็นศัตรูผู้หนึ่ง ยิ่งชาติกำเนิดมารดาที่เป็นฮูหยินใหญ่และยังมีศักดิ์เป็นถึงองค์หญิงของอดีตจักรพรรดิ ทำให้นางถูกกดให้อยู่ใต้เท้าของพี่สาวผู้นี้ไปอีกหลายขุม ต่อให้นางไม่เคยมาระรานก็ตาม

แต่นับว่านางยังพอมีวาสนา ที่ไท่จื่อเฟยเสด็จแม่ของหงจื่อจวิ้นอ๋องยังเมตตานางกับแม่ จึงให้เข้าจวนมาชวนดูแลปรนนิบัติจวิ้นอ๋องได้ แต่ต่อให้ไม่โปรดพี่สาว ท่านอ๋องก็ไม่โปรดนางเช่นกัน แม้แต่ตำแหน่งเซ่อเหริน หรือชายารองเรียกแบบภาษาชาวบ้านคืออนุนั่นเอง ก็ไม่คิดจะยกนางขึ้นมา ทั้งที่อุตส่าห์ทุ่มเทแรงกายแรงใจไปมาก

“จุ้นจ้านวุ่นวายไม่เข้าเรื่อง เรือนพักของข้าเจ้าก็เข้านอกออกในได้ตามอำเภอใจรึ!” วาจาไม่รักษาน้ำใจไม่พอ เสียงกร้าวที่ตวาดลั่นออกมานั้นทำให้รู้ว่าผู้เป็นใหญ่ในจวน

จวิ้นอ๋องอยู่ในอารมณ์ใด

เสียงที่ดังออกไปด้านนอก ทำให้คนที่เพิ่งมาถึงสะดุ้ง ซ่งเว่ยเหยาได้รับการเตือนจากเป่ยเป่ย ว่าจวิ้นอ๋องดื่มเหล้าทุกวัน มิค่อยได้เสวยอาหารดีนักจึงลงครัวทำอาหารมาให้ แต่เมื่อมาถึงหน้าประตู กลับเห็นน้องสาวของนางกำลังทำให้อารมณ์ของสามีนางขุ่นเคือง

“ฮึก...ท่านอ๋อง” หลินเหยาบีบน้ำตาต่อหน้าเขา เขาเกลียดนักสตรีที่ทำเป็นอ่อนแอต่อหน้า ความเสแสร้งนี้ถ่ายทอดมาตั้งแต่บรรพบุรุษหรืออย่างไร ถึงกล้าทำได้แนบเนียนเช่นนี้ แต่เมื่อเหลือบมองไปยังหน้าประตู เห็นสตรีที่เขารังเกียจตั้งแต่แต่งเข้ายืนแข็งค้างไม่ก้าวเท้าเข้ามา ในใจก็พลันหงุดหงิดขึ้นไปอีกเท่าตัว

“เจ้าก็เหมือนกัน มิรู้จักอบรมสั่งสอนน้องสาว หากคิดอยากเข้าหาบุรุษนัก ข้าจะให้ฝูเฉินสงเคราะห์ให้สักคราดีหรือไม่”

วาจาน่าเกลียดเสียดแทงกระทบไปยังนางผู้เป็นพี่สาวทำให้รู้สึกสะอึกในอก และอับอายแทบแทรกแผ่นดินกับพฤติกรรมของน้องสาว ยิ่งทำให้ตระกูลซ่งโดนดูแคลนเช่นกัน

เดิมหลินเหยาก็ไม่เคยรักใคร่ปรองดองกับนาง แต่ทว่ากลับมาพะเน้าพะนอออดอ้อนสามีนางทุกวัน ครั้นจะผลักไสไล่กลับจวนเสนาบดีกลาโหม นางก็หน้าทนเหลือแสน แต่ไม่ว่านางทำผิดใดตนที่เป็นพี่สาวก็ต้องยอมทนรับคำเสียดแทงไปด้วยทุกครั้ง

“ขอประทานอภัยท่านอ๋อง...ข้าจะอบรมนางให้ดี พรุ่งนี้จะให้รถม้าไปส่งนางที่จวนท่านพ่อ ไม่ให้นางมารบกวนจวิ้นอ๋องอีก”

สิ้นคำพูดใบหน้าของหลินเหยาเรียบตึง นางหันขวับมองพี่สาวยามนี้ที่เป็นจวิ้นหวังเฟย ย่อมมีสิทธิ์ในการรับชายารองหรือสตรีอุ่นเตียง หากท่านอ๋องไม่พอพระทัยย่อมขับไล่ออกไปได้ แต่มีหรือนางจะยอม ได้อยู่จวนจวิ้นอ๋องแล้ว นางไม่ยอมกลับออกไปเด็ดขาด

“ให้ดี พวกเจ้าออกไปให้หมด ออกไปทั้งคู่อย่าให้ข้าเห็นหน้าพวกเจ้าอีกหากไม่จำเป็น”

“เพคะ” เว่ยเหยาออกจากเรือนพักของจวิ้นอ๋องพร้อมกับให้คนไปพยุงน้องสาวหน้าไม่อายผู้นั้นออกมาด้วย

น้ำเสียงจริงจังกับใบหน้าขึงขังบอกให้รู้ว่าท่านอ๋องมีความประสงค์เช่นนั้นจริง ๆ คนที่รักเขาเช่นนางก็รู้สึกเจ็บปวดไม่น้อย นางยอมหลับหูหลับตาเป็นคนโง่เขลาอยู่กับความหวังเลือนรางที่วันหนึ่งเขาจะรักนางเหมือนที่นางรักบ้าง แต่ไม่เคยเลยที่จะมองนางในแง่ดี

นางทำอาหารให้เขา แต่เมื่อเขารู้ว่านางเป็นคนทำ อาหารเหล่านั้นก็ถูกยกออกจากโต๊ะเสวยทันที นางเย็บเสื้อผ้าให้เขา เมื่อเขารู้ว่าเป็นฝีมือนาง เสื้อผ้าเหล่านั้นก็ถูกให้นำไปเก็บ ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนดูเหมือนมันยังไม่มากพอให้เขาหันมารักมาสนใจนางเลยสักนิดเดียว

ยิ่งน้องสาวต่างมารดาน่ารังเกียจผู้นี้ทำเรื่องน่าอับอายครั้งแล้วครั้งเล่า น้ำหนักของนางในใจจวิ้นอ๋องก็เบาบางดุจปุยฝ้ายไปทุกที นางไม่เคยปรารถนายศตำแหน่ง หากเพียงแต่ความรักเท่านั้นที่นางอยากได้รับ

หรือแท้ที่จริงนางควรพอสักที!