“หายบ้ารึยัง...ถ้าหายบ้าแล้วฉันจะได้พูดเรื่องที่แกควรจะฟังและเอาไปคิดให้มันหนักๆ ไม่ใช่มาฟาดงวงฟาดงาใส่คนอื่นทั้งที่แกยังไม่รู้อะไรดีพอ”
ชาครินทร์เหลือบมองเพื่อนของเขาที่ยืนตรงหน้าด้วยแววตาเป็นประกายกล้า
“ฉันคงต้องฟังแกอย่างนั้นสินะ”
“ก็เออสิวะ!” เพชรกล้าขบกรามดังกรอด “แกน่าจะรู้ว่าโดยปกติแล้วฉันไม่ค่อยชอบยุ่งเรื่องของใคร เพื่อนสนิทของฉันก็มีแต่แกคนเดียวเท่านั้น ทั้งที่รู้ว่านิสัยแกมันไม่น่าคบเท่าไหร่ เจ้าอารมณ์ เอาแต่ใจ ถ้าไม่รู้ว่าจริง ๆ แล้วแกเป็นยังไงฉันก็ไม่อยากจะเอาตัวเข้าไปยุ่งเรื่องนี้เลย แต่ถ้าไม่ทำฉันคงเป็นคนใจดำที่สุดในโลก...สำหรับผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งที่นึกไม่ถึงเลยว่าเธอจะผ่านพ้นเรื่องร้ายๆ ในชีวิตมามากขนาดนั้นและมันเกิดจากน้ำมือของคนที่ฉันนึกไม่ถึงว่าจะทำได้ก็คือแก ไอ้โอม!”
เพชรกล้าชี้หน้าเพื่อนของเขาที่ตอนนี้นั่งนิ่งอย่างหมดรูป ชาครินทร์ถอนใจ เขาตีบตันมากเกินกว่าจะตอบ
