ชาครินทร์ส่ายหน้า “คำว่ารับผิดชอบใช้สำหรับคนที่ทำผิดพลาดไว้กับคนอื่นและต้องชดใช้ให้ แต่อย่าลืมสินิ๊งว่าเราสองคนยังไม่ได้เป็นอะไรกัน”
“พี่โอม...”
“เรากำลังจะหมั้นกันแต่นิ๊งไม่มีสิทธิ์มาควบคุมหรือตีกรอบชีวิตของพี่ นิ๊งควรกลับไปคิดและทบทวนอีกครั้ง เลิกเสียทีกับการควบคุมและคอยตามติดชีวิตคนอื่นแล้วเราค่อยกลับมาพูดกัน”
“นิ๊งจะทำอะไรก็ได้ที่นิ๊งอยากทำค่ะพี่โอม!”
เนตรน้ำทิพย์โพล่งออกมาเมื่อร่างสูงผละห่างและหันหลังให้ ชาครินทร์หยุดชะงัก ร่างบอบบางก้าวมาหยุดตรงหน้าเขาอีกครั้ง รอยน้ำบนหน้างามเหือดแห้งไปจนหมดเหลือเพียงแววตากระด้างไม่ยอมแพ้ หญิงสาวเหยียดปากออก
“นิ๊งมีสิทธิ์ที่จะรู้ทุกความเคลื่อนไหวของพี่โอม มีสิทธิ์ที่จะรู้ว่าพี่โอมไปไหนหรือทำอะไรหรืออยู่กับใคร...อย่าลืมสิคะว่าที่พี่โอมมีวันนี้ได้ก็พราะใคร!”
“นิ๊ง...”
“อาจไม่ใช่เพราะนิ๊ง แต่อย่าลืมคนที่คอยผลักดันจนพี่โอมประสบความสำเร็จกลายเป็นนั
