“ที่รัก”
ชาครินทร์รั้งร่างอุ้ยอ้ายที่กำลังจะลุกหนีเข้าไปกอดจากทางข้างหลัง เขาวาดวงแขนโอบรอบท้องโย้และจูบซับรอยเหงื่อชุ่มบนขมับบางของหญิงสาว ถึงเวลานี้อัยย์ญาดาไม่อาจควบคุมความอดกลั้นของตัวเองได้อีกต่อไปเมื่อความอบอุ่นซ่านลึกเข้าไปถึงใต้บึ้ง หญิงสาวแนบนิ่งกับร่างสูงใหญ่ ฟังเสียงทุ้มห้าวทว่าหวานรื่นใกล้หู
“อัยย์...ขอบคุณที่ให้อภัยพี่อีกครั้ง”
“ให้อภัยเหรอคะ...พี่โอมรู้ได้ยังว่าอัยย์ยกโทษให้พี่โอมแล้ว”
“แค่ได้ยินเสียงของอัย์ แค่อัยย์พูดกับพี่ก็แสดงว่าอัยย์ไม่โกรธพี่แล้ว”
“พรุ่งนี้พี่โอมอาจจะไม่ได้ยินเสียงของอัยย์ก็ได้ค่ะ”
“ก็ไม่เห็นเป็นไร พูดกับพี่วันละครั้งแค่นี้ก็ชื่นใจแล้ว ที่รักของพี่...จำครั้งแรกที่เราเจอกันได้ไหม อัยย์ก็ทำเหมือนไม่อยากคุยกับพี่”
“เรายังไม่สนิทกันนี่คะ อัยย์จะคุยกับผู้ชายแปลกหน้าแบบสนิทสนมได้ยังไง”
“นั่นล่ะที่ทำให้พี่อยากเข้าใกล้ อยากรู้ว่าอัยย์เป็นยังไง”
“ตอนนั
