“อาจใช่ที่พี่เป็นคนสร้างรามพิพัฒน์ แต่คนที่อยู่เบื้องหลังความสำเร็จของธุรกิจนี้ต่างหากคือเจ้าของที่แท้จริง นิ๊งพูดถูกแล้ว ถ้าไม่มีครอบครัวของนิ๊งคอยผลักดันพี่ก็คงไม่มีวันเป็นอย่างทุกวันนี้ คงเป็นได้แค่นักธุรกิจปลายแถว ไม่มีสิทธิ์ได้ผงาดขึ้นมาเป็นนักลงทุนแถวหน้า หรือไม่ก็อาจเป็นคนธรรมดาที่ไม่มีอะไรติดตัว แต่เมื่อถึงวันหนึ่งที่พี่จะขอเลือกทางเดินของตัวเองมันก็คงถูกต้องแล้วใช่ไหมถ้าพี่จะแลกทุกสิ่งทุกอย่างคืนกลับไปให้กับผู้มีพระคุณ ถือว่าเป็นการแลกทุกอย่างที่พี่มีเพื่อตอบแทนคุณความดีของคนที่คอยช่วยเหลือเพื่อที่เราจะได้ไม่ต้องติดค้างต่อกัน พี่ตัดสินใจแล้ว...และนี่คือทางที่พี่เลือกเดิน”
ชาครินทร์หันหลังให้และเดินกลับไปหาอัยย์ญาดา เขาดึงมือเรียวบางสั่นสะท้านมากุมไว้ จ้องมองใบหน้าสวยแต่ซีดจัดด้วยแววตาอันแน่วแน่
“อัยย์...นี่อย่างไรคือทางเลือกของพี่ พี่เลือกแล้วที่จะกลับมาอยู่กับลูกกับเมีย...ได้โป
