“คงไม่ต้องหรอก น้องเอ๋ยไม่ยอมไปไหนเลย แกพูดแต่ว่าจะรอให้แม่จ๋าตื่นขึ้นมา”
“โถ...คงห่วงแม่มาก ก็คิดดูว่าแม่ลูกที่อยู่กันลำพังมาตั้งนานจะผูกพันกันมากแค่ไหน”
“แกพูดถูกแล้วเบน น้องเอ๋ยรักแม่ มันเป็นความผูกพันที่ฉันมองข้ามและพยายามไม่รับรู้ตั้งแต่แรก”
“อืม...แล้วแกล่ะ นั่งเฝ้าอยู่ตรงนี้นานแล้ว กินอะไรหรือยัง?”
ชาครินทร์ส่ายหน้า “ไม่...ฉันกินอะไรไม่ลง”
เพชรกล้าระบายลมหายใจ “โชคดีที่ตอนนั้นน้องเอ๋ยอยู่กับฉัน ไม่อย่างนั้นป่านนี้ลูกสาวแกคงงอแงร้องลั่นเพราะห่วงแม่ แล้วนี่แกบอกฉันได้หรือยังว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”
เพชรกล้าถาม หน้าตาของเขาก็อิดโรยไม่ต่างไปจากเพื่อนสนิทที่เงียบไปชั่วขณะก่อนตอบ
“นิ๊งตามฉันมาที่นี่ “
“เฮ้ย!...มาได้ไงวะ นี่ฉันไม่เคยบอกเรื่องนี้กับว่าที่คู่หมั้นแกเลยนะ”
“ไม่ต้องมีใครบอกหรอกเบน นิ๊งก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง เธอชอบให้คนติดตามว่าฉันอยู่ที่ไหนทำอะไรบ้าง และฉันเอง
