ทำให้พี่พอใจนะครับ
1509 Words
ตอนที่ 8
ทำให้พี่พอใจนะครับ
“งั้นทำให้พี่พอใจก่อนนะครับ แล้วพี่จะปล่อย”
อัครเรช เอ่ยเสียงราบเรียบ มือหนาช้อนคางเรียวสวยของศรัญญาให้เงยสบตาของเขา ดวงตากลมโตของกวางตัวน้อยกระพริบถี่และเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา
“คุณเรช หลับตาก่อน”
เธอต่อรองเขาเสียงสั่น ทั้งไม่อยากให้เขาเห็นน้ำตาที่เปรอะเปรื้อนแก้ม และกระดากอายที่จะทำภารกิจเพื่อให้เขาพอใจ แต่หน้าหล่อเหลาก็ทำตามแต่โดยดี ดวงตาคู่สีมรกตปิดลงจนเห็นแผงขนตายาวงามงอน
ผู้ชายอะไร ขนตายาวงอนอย่างกับผู้หญิง
ศรัญญาพินิจหน้าคมคายของเขาเพียงครู่ ก่อนจะกลั้นใจประทับจูบบนริมผีปากหนาหยักได้รูปเขาเบาๆเหมือนเมื่อสักครู่
เธออยากให้ปีศาจตนนี้พอใจ แต่ก็เกลียดตัวเองที่ไปสัญญาบ้าบอกับเขาไว้ ถึงแม้จะแลกมาด้วยพันธะสัญญาอันยิ่งใหญ่ต่อธุรกิจครอบครัวของเธอก็ตาม
และสิ่งนี้เขาคงใช้เป็นข้ออ้างที่จะรังแกเธอไปอีกนาน
อัครเรชคำรามต่ำในลำคอ เมื่อกลีบปากนุ่มเบียดบดขยี้บนริมผีปากเขา กลิ่นหอมอ่อนๆจากเรือนกายของเธอ และร่างนุ่มนิ่มน่าทะนุถนอมเหมือนลูกกวางตัวน้อยที่ยังไม่หย่านมแม่ ทำให้เขาโอบกอดร่างเธอไว้แน่น
“อืม”
ชายหนุ่มครางเบาๆ รู้สึกถึงเนินเนื้อภายในกระโปรงสีสวยที่เบียดกับกายส่วนล่างของเขาในตอนนี้ จนกายเขาเริ่มปวดหนึบไปทั่วร่าง มือหนากดบั้นท้ายงามงอนให้แนบชิดกว่าเดิม
ริมผีปากบางของศรัญญาสั่นระริก แต่ยังโหยหาใคร่รู้ปลายลิ้นนุ่มของเธอจึงดุนดันควานไปในโพลงปากอุ่นร้อนของเขา เหมือนกวางที่หลงเข้าไปในถ้ำเสือ จึงถูกลิ้นหนาของอีกฝ่ายตวัดรัดแน่นและดูดเม้มเหมือนจะกลืนกินลมหายใจเธอลงไปด้วย
ท้ายทอยของเธอถูกมือหนาของเขาตรึงไว้แน่น ไม่ให้ขยับ ร่างนุ่มถูกเขาเกยไว้อยู่บนตัก ศรัญญาสัมผัสได้ถึงความอุ่นร้อนของแก่นกลางกายของเขาที่เริ่มแข็งดันกลีบเนื้อสาวใต้กระโปรง จนเธอรู้สึกขนลุกชันไปทั่วกาย
“อึก อืม”
ชายหนุ่มยังคงจูบแลกลิ้นเสพความหอมหวานจากโพลงปากนุ่มอย่างอ้อยอิ่ง เนิ่นนานจนพอใจจึงถอนริมผีปากออกช้าๆ มองหน้าสวยตรงหน้าด้วยแววตาปรือเชื่อม
“พี่จะถือว่าแป้งชอบละกันนะครับ”
เขาเอ่ยเบาๆ เมื่อถอนริมผีปากออก แต่มือหนายังโอบกอดกดตัวเธอไว้บนตัก ศรัญญาหลุบตาลงต่ำ เธอไม่อยากจะสบตาเขา ผู้ชายที่อ่านใจเธอออกแทบจะทุกเรื่อง
เธอไม่อยากให้เขารู้ว่า เธอรู้สึกอย่างไร หวั่นไหวแค่ไหน
“ตราบที่วิโรทัยยังติดลบอยู่ แม้พี่จะเทคโอเวอร์แล้วก็ตาม แป้งจะต้องคอยรับผิดชอบความพอใจของพี่ ในระหว่างนี้พี่ไม่ชอบให้ใครมายุ่มย่ามกับแป้ง”
คำบอกที่เหมือนคำสั่งของ ผู้เทคโอเวอร์นั้นทำให้ศรัญญากัดฟันและก้มหน้านิ่ง
“ค่ะ แป้งจะพยายาม”
อย่างไรเธอก็คงเป็นเชลยของเขา ตราบที่วิโรทัยเป็นเช่นนี้
“รังเกียจพี่ขนาดนี้เลยเหรอครับ”
อัครเรช เชยคางเรียวขึ้นมาสบตา มืออีกข้างปาดน้ำตาที่ไหลซึมออกมาอย่างแผ่วเบา พยายามสะกดกั้นอารมณ์อย่างเต็มที่
ชีวิตนี้เขาไม่เคยมานั่งปลอบใจใคร แม้แต่ตัวเอง
ความเศร้าเสียใจ มันเป็นความรู้สึกที่ชาชินจากหลายเรื่องในชีวิต จนเขาเฉยชาต่อหยาดน้ำตาของคนรอบข้าง และมักจะเมินเฉยต่อสิ่งเหล่านั้น เหมือนเป็นแค่บางสิ่งที่เกิดขึ้น
แต่กับน้ำตาของกวางตัวน้อย เขากลับรู้สึกหวั่นไหว
“ไม่ได้รังเกียจค่ะ”
ศรัญญาเบือนหน้าไปทางกระจก เมื่อมืออุ่นร้อนของเขาค่อยซับหยาดน้ำตา ที่เริ่มจะเหือดแห้ง เธออยากบอกเขาว่าเธอไม่เคยรังเกียจเขาเลย มีแต่เกลียดใจของตัวเองเท่านั้น
“งั้นก็ดีแล้วครับ เพราะแป้งจะต้องสนองความพอใจของพี่ไปอีกนาน ..จนกว่าพี่จะพอใจ”
เขาเป็นปีศาจร้าย ที่เลือดเย็น
หญิงสาวกัดฟันตัวเองไว้แน่น ขยับร่างออกจากตักเขา เมื่อวงแขนของเขาคลายออก และปลดปล่อยเธอให้เป็นอิสระ
“แป้งจะพยายามเรียนรู้งานให้เร็วที่สุดค่ะ จะได้ให้ธุรกิจของวิโรทัยเดินหน้าต่อให้หายติดลบไวๆ”
ศรัญาเอ่ยเสียงเข้ม จมูกโด่งเชิดขึ้นมองหน้าเขานิ่ง สบตากับดวงตาสีมรกตที่หรี่ตาต่ำลงเล็กน้อย
“เก่งมากครับคนดี พี่เอาใจช่วยนะ”
ปากหยักได้รูปเขายกยิ้มขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่ร่างสูงจะขยับลุกขึ้น และเตรียมเดินออกจากห้อง
“อ้อ วันนี้พี่เข้ามาดูงบการเงินอยู่ห้องทำงานตรงข้ามห้องแป้ง ถ้าคิดถึงพี่ก็เดินไปเคาะประตูได้เลยนะครับ”
ปีศาจน้ำแข็งหน้าหล่อเอ่ย ก่อนจะเปิดประตูห้องออกไป
ศรัญญาได้แต่ยืนตัวแข็ง กำมือที่เปียกชื้นไว้แน่น
.
.
แม้จะเอ่ยบอกเขาไปว่าจะพยายามบริหารจัดการให้บริษัทกลับมาไม่ติดลบและสร้างผลกำไรกลับมา แต่ก็ยังเป็นคำพูดที่ทำให้ศรัญญา หนักใจไม่ใช่น้อย ที่ผ่านมาธุรกิจผลิตยาของบริษัทนี้เธอแทบจะไม่เคยเข้ามาเรียนรู้เลย จะมีเพียงบิดาที่เป็นหุ้นส่วนใหญ่เท่านั้นที่ดูแลกับเครือญาติมาตลอด
และตอนนี้ จีรวัตร บิดาของเธอก็เริ่มป่วยออดแอดๆ จากอาการของโรคหัวตีบ เมื่อสัญญาใหม่จากสิริวัฒนาที่ต้องการให้ศรัญญาถือครองหุ้นเกินครึ่ง ทุกอย่างตอนนี้จึงมาตกที่เธออย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
ส่วนศรีกัลยา พี่สาวของเธอนั้นปล่อยวางจากผลประโยชน์ทั้งหมดของโรงงานยาแห่งนี้ ใช้ทุนทั้งหมดที่มีเปิดร้านเบเกอรี่และใส่ใจกับตรงส่วนนั้นทั้งหมด
ตอนนี้ศรัญญาคงต้องเรียนรู้ธุรกิจกับลูกน้องคนเก่าแก่ที่ยังคงภักดีอยู่ไม่กี่คน ให้เร็วที่สุดกับทางผู้เทคโอเวอร์คือสิริวัฒนา
ปัง!
“หมายความว่ายังไง ต่อไปอาจะได้ปันผลแค่สิบห้าเปอร์เซ็นต์เท่านั้นเองเหรอ”
วัฒนา ผู้เป็นอาของเธอ ตบโต๊ะเสียงดังกลางห้องประชุม
“ใช่ค่ะอา ต้องเข้าใจว่าเรากำลังสู่แผนการฟื้นฟู และเทคโอเวอร์จากสิริวัฒนาจริงๆ ในช่วงปีสองปีนี้อาจจะไม่มีการปันผลด้วยซ้ำจนกว่าเราจะหายติดลบ”
ศรัญญาที่นั่งเป็นประธานอยู่หัวโต๊ะกล่าวขึ้น วันนี้มีประชุมแถลงการปรับโครงสร้างของบริษัท ซึ่งเธอในฐานผู้ถือหุ้นหลักต้องเป็นคนแถลง ส่วนอัครเรชเขานั่งอยู่อีกฝั่งริมโต๊ะมองท่าทีของคนในห้องประชุมเจ็ดแปดคนที่ส่วนใหญ่เป็นเครือญาติของวิโรทัยที่ล้วนเห็นด้วย มีเพียง อาวัฒนาเท่านั้นที่ไม่พอใจ
ตอนนี้เขาปล่อยให้กวางน้อย แสดงศักยภาพอย่างเต็มที่
“อาเป็นคนปั้นแบรนด์นี้มาร่วมกับเจียง แล้วทำไมตอนนี้แป้งถึงได้ถือหุ้นไปหกสิบเปอร์เซ็นต์คนเดียว ไม่ยุติธรรมเลย”
เอกสารตรงหน้าถูกมือหนาของผู้เป็นอา ปัดจนกระจุยกระจายและตกลงบนพื้น
“อาคะ ข้อตกลงทุกอย่างมีสัญญาเทคโอเวอร์หมดแล้ว ที่ผ่านมาพ่อเองก็เททรัพย์สินหมดหน้าตักเพื่อปกป้องบริษัท จนพ่อป่วยหนักอยู่ตอนนี้ แต่อาก็ยังไม่เคยเพิ่มทุนเข้ามาเลย อาต้องมองในจุดนี้ด้วยนะคะ”
ศรัญญาผุดลุกกล่าวเสียงดัง ปากของเธอเริ่มสั่นระริก เมื่อเห็นน้องชายแท้ๆของพ่อ จ้องจะเอาแต่ผลประโยชน์โดยไม่ยอดควักเนื้อเมื่อยามขาดทุนแม้แต่น้อย
“ถ้างั้นก็ถอนหุ้นทั้งหมดของอาออกเลย คืนเงินที่ลงทุนมาให้ทั้งหมด คืนมาเลย!” ผู้เป็นอาตะโกนลั่น
“อา! ตอนนี้เราขาดทุนอยู่นะ”
ศรัญญากำมือแน่น หันมอง อัครเรชที่นั่งอยู่อีกฝั่งของโต๊ะด้วยแววตาร้อนรน แต่หน้าหล่อเหลานั้นกลับเรียบเฉยเหมือนไม่รู้สึกอะไรกับบรรยากาศในห้องประชุมที่คุกกรุ่นในตอนนี้
“อาไม่สนใจ จัดการคืนหุ้นและเงินทุนกลับมาให้อาทั้งหมดด้วย” วัฒนาเอ่ยเสียงเข้ม หันไปมองยังประธานของสิริวัฒนาที่มองเขาอยู่ก่อนแล้ว
เพราะอัครเรชนี่แหละ ถึงต้องเสียผลประโยชน์ที่เขาควรจะได้รับ
“สิริวัฒนาอยากเทคโอเวอร์ก็ไป แต่ผมต้องการเงินทุนของผมคืน ไม่ใช่ให้ใครก็ได้มาชุบมือเบิปแบบนี้”
ดวงตาคู่สีมรกตหลุบต่ำลงเล็กน้อย หรี่ตามองคนตรงหน้าที่มองเขาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ
***************************
- Writer
