Chapter 5
2716 Words
Chapter 5
พี่ชายไม่แท้...
@มหาลัยเอกชน_บีน่าเลดี้
"เป็นอะไร?" รันเวย์เอ่ยถามคนตัวเล็ก เมื่อเขาจอดรถอยู่หน้าคณะได้สักพักแล้ว แต่หญิงสาวไม่แม้แต่จะขยับตัวลงจากรถสักที
"เฮ้อ..." แพรดาวปรายตามองกระโปรงนักศึกษาของตัวเอง และกระแทกหลังบางพิงไปที่เบาะรถอย่างแรง เพราะแทนที่วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก แล้วเธอจะได้เฉิดฉายเป็นเฟรชชีสุดฮอต แต่กลับมาตกม้าตายแต่งตัวเป็นยายป้าเฉิ่มเชยแบบนี้ เธอไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าทำไมเขาจะต้องมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตของเธอด้วย
"มันเป็นอะไรนักหนากับกระโปรงเนี่ย?" รันเวย์เอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเข้ม เพราะเขาก็มองว่าเธอใส่กระโปรงตัวยาว มันยังดูน่ามองกว่าใส่กระโปรงสั้นรัดรูปกว่าเยอะเลย
"ไม่มั่นใจ..." แพรดาวตอบน้ำเสียงแผ่วเบา น้ำตาพานจะไหลออกมาให้ได้ เมื่อเธอแต่งตัวไม่เป็นตัวของตัวเอง
"เธอมาเรียนหรือมาเดินแบบกันแน่แพรดาว แต่งตัวแบบไหนมันก็เรียนได้ทั้งนั้น"
"คนไม่เข้าใจแฟชั่นผู้หญิงแบบเฮียจะเข้าใจอะไร" รันเวย์ชะงักนิ่งไปกับคำพูดของคนตัวเล็กเพียงวินาที จนชายหนุ่มอยากหาอะไรมาอุดปากเล็กให้หายปากดีไปซะที ใครต่อใครน่ะว่าเธอน่ารักอย่างนู้นอย่างนี้ แต่ทำไมเวลาเธออยู่กับเขาทีไร เธอกลับกลายเป็นเด็กดื้อแสนซนที่เขาอยากจะกำราบให้อยู่หมัดซะจริงๆ
“แฟชั่นกับอยากโชว์ เธอต้องแยกมันให้ออกนะแพรดาว”
“ถึงหนูจะอยากโชว์ นี่มันก็ร่างกายของหนู” แพรดาวเอ่ยพูดขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้
"เดี๋ยวเธอก็ได้รู้ ว่าร่างกายของเธอเป็นของใคร? เอาตารางเรียนมาดูดิ๊ อย่ามาทำตัวเสียเวลากับเรื่องไร้สาระ"
"จิ๊! ยุ่ง..."
"แพรดาว..."
"ทำไมเฮียชอบบังคับหนู ทำไมเฮียถึงชอบดุหนูจังเลย" คนตัวเล็กกะพริบตาปริบๆ แสร้งบีบน้ำตา เพื่อให้ผู้ชายร้ายกาจอย่างเขาเห็นใจ แต่วิธีของเธอก็ได้ผลไม่ใช่น้อย เพราะเขาแอบหวั่นไหวเล็กน้อยเมื่อเห็นน้ำตาเธอคลอเบ้า
"ก็เธอมันดื้อ"
"เปิดตารางเรียนดูสิ เรียนวันไหน? ห้องไหนบ้าง?"
“นี่ค่ะ อยากดูนัก เฮียก็เอาไปดูเองเลย" แพรดาวเปิดตารางเรียนและยื่นมือถือไปให้รันเวย์ และได้แต่คิดในใจว่าถ้าเขาอยากดูก็เชิญดูให้พอ
และเมื่อเขารับมือถือมาจากหญิงสาว ชายหนุ่มก็เลื่อนดูตารางเรียนของเธอด้วยความสนใจ เขาแคปหน้าจอและแอดไลน์เธอส่งให้เขาทางแชตไลน์ทันที
"ลงไปเรียนได้แล้ว วันนี้ไม่น่าจะมีอะไรมากหรอก อาจารย์คงแค่แนะแนวรายวิชาก็เท่านั้น" รันเวย์เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง และนี่คงเป็นครั้งแรกละมั้งตั้งแต่เขากลับมาจากต่างประเทศที่เขาไม่พูดจากวนโมโหเธอ
"วันนี้ไม่อยากเรียนแล้ว" แพรดาวเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงอ้อยอิ่ง และไม่ยอมลงจากรถ
"ทำไมถึงดื้อจังวะ" เมื่อรันเวย์พูดจบประโยค เขาก็เปิดประตูลงจากรถและเดินอ้อมไปเปิดประตูฝั่งที่หญิงสาวนั่งทันที
"ลงมา...อย่าให้ต้องพูดซ้ำ"
"หนูไม่ลง!"
"อยากให้ฉันอุ้มไปส่งที่ห้องเรียนใช่ไหมวะ?" เมื่อรันเวย์พูดจบประโยค เขาก็โน้มตัวเข้าไปช้อนตัวเพื่อจะอุ้มคนตัวเล็กทันที
"ว้ายยย...ปล่อยเลยๆ หนูลงเองได้เฮีย..."
"ดื้อชะมัด..."
เมื่อแพรดาวลงจากรถ เธอก็ก้มมองกระโปรงตัวยาว และถอนหายใจออกมาครั้งแล้วครั้งแล้วอย่างเบื่อหน่าย เนี่ยถ้าการถอนหายใจมากๆ แล้วทำให้อายุสั้น เธอคงตายไปแล้วแน่ๆ จากนั้นเธอก็ถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะก้าวขาเรียวเดินออกจากตรงนั้นทันที แต่เธอกลับต้องหยุดชะงักและหันกลับไปมองผู้ชายร้ายกาจอีกครั้ง เมื่อก้าวขาได้เพียงแค่สองก้าว
"เด็กอะไรวะไม่มีมารยาท ขอบคุณสักคำก็ไม่มี"
"แล้วใครใช้ให้เฮียมาส่งเล่า" แพรดาวบ่นพึมพำ ก่อนจะยกมือไหว้และย่อตัวลงอย่างมีจริต
"ขอบคุณนะคะพี่ชาย" แพรดาวพูดเน้นย้ำคำว่าพี่ชายชัดๆ
"ยัยแพร!"
ตึก! ตึก!
เสียงส้นสูงกระทบพื้น เมื่อมีหญิงสาวนักศึกษาคนหนึ่งวิ่งเข้ามาหาแพรดาวด้วยความดีใจ และเอ่ยเรียกแพรดาวเสียงดัง
"อ้าว...ยัยมัดหมี่ แกมาถึงนานหรือยัง?" แพรดาวยิ้มกว้างให้เพื่อนสนิทของเธอเพียงคนเดียวที่เลือกเรียนมหาลัยเอกชนแห่งนี้ด้วยกัน
"พึ่งมาถึง แล้วนี่ใครง่ะ แฟนแกเหรอยัยแพร?" มัดหมี่เอ่ยถามแพรดาว ก่อนจะบิดซ้ายบิดขวาอย่างเขินอาย เมื่อหันไปสบตากับชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาราวกับบอยแบนด์เกาหลี เขาสวมเสื้อช็อปวิศวะ โดยเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงยืนอยู่ข้างๆ เพื่อนสาวของเธอ มัดหมี่ได้แต่คิดในใจว่าผู้ชายคนนี้กร้าวใจเธอเหลือเกิน หล่อ นิ่ง ดุดัน ดูแบดบอย คนอะไรดูหล่อเท่ที่สุดเลย
"แฟนบ้าบออะไรของแก นี่เฮียเวย์ เป็นพี่ชายของฉันเอง" แพรดาวรีบเอ่ยปฏิเสธทันที เพราะเธอไม่ได้คิดอะไรกับรันเวย์เกินไปกว่าพี่ชายเลยสักนิด
"เหอะ!" เสียงเค้นหัวเราะดังขึ้นอย่างไม่ชอบใจนัก
“สวัสดีค่ะ...เฮียเวย์ ชื่อก็หล่อ คนก็หล่อมากเลยนะคะ คิกๆ” มัดหมี่ยกมือไหว้รันเวย์ด้วยท่าทางประหม่า มัดหมี่มักจะเสียอาการทุกครั้งเมื่อเจอผู้ชายหล่อๆ
“หวัดดีครับน้อง...เรียกพี่ว่า พี่เวย์ก็ได้ ไม่ต้องเรียกเฮียตามยัยเด็กดื้อหรอก” รันเวย์พยักหน้าและยิ้มบางให้มัดหมี่ และที่เขาบอกมัดหมี่แบบนี้ เพราะเขาต้องการให้ยัยเด็กดื้อที่ยืนทำหน้ามุ่ยข้างๆ เขา เรียกเขาว่าเฮียเพียงคนเดียว...
“ชิ! ทีกับเราไม่เคยพูดดีแบบนี้หรอก” แพรดาวเบ้ปากเล็กน้อย เมื่อเห็นรันเวย์เอ่ยพูดกับเพื่อนรักของเธอด้วยน้ำเสียงอบอุ่น
“งุ้ย...เขินอะ คนหล่อยิ้มให้ด้วย” มัดหมี่บิดซ้ายบิดขวาด้วยความเขินอาย
“บ้าผู้ชาย” แพรดาวพูดด้วยความหมั่นไส้เพื่อนรักของเธอ
"ชิ! ว่าแต่...แกไม่มีพี่ชายไม่ใช่เหรอยัยแพร? แฟนก็บอกแฟน อย่ามาโกหกฉันไปหน่อยเลย" มัดหมี่เลิกคิ้วถามแพรดาวอย่างจับผิด เพราะตั้งแต่เรียนด้วยกันมา เธอรู้แค่ว่าแพรดาวมีแค่น้องชายและน้องสาวที่เป็นฝาแฝดกันเท่านั้น
"พี่ชายไม่แท้น่ะ แกเข้าใจไหมยัยมัด?"
"อ๋อๆ พี่ชายไม่แท้งั้นเหรอ?” มัดหมี่พยักหน้าเหมือนเข้าใจ จากนั้นเธอก็เอ่ยถามแพรดาวในสิ่งที่เธอสงสัยอีกเรื่อง
“เออ...แล้วแกคิดยังไงเนี่ย ถึงได้แต่งตัวเรียบร้อยแบบนี้ มันดูไม่ใช่แกเลยนะโว้ย...แพรดาว คิกๆ" มัดหมี่มองแพรดาวอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง เพราะไม่คิดว่าคนที่ชอบแต่งตัวเซ็กซี่แบบแพรดาว จะเลือกสวมกระโปรงยาวเกือบลากพื้นแบบนี้ แต่ถึงแพรดาวจะแต่งแบบไหน มันก็ไม่ได้ทำให้ความสวยของแพรดาวลดน้อยลงไปเลย แต่กลับกันมันทำให้แพรดาวดูสวยน่ารักเรียบร้อยไปอีกแบบ
"หมากัดกระโปรงวันเปิดเทอมน่ะสิ"
“พูดไปเรื่อย กระโปรงแกมีแต่ตัวสั้นๆ หมาที่ไหนมันจะกระโดดกัดถึงยะ” มัดหมี่แอบหัวเราะกับคำพูดของเพื่อนรัก โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าเพื่อนของเธอกำลังประชดใครบางคนอยู่
“ประชดย่ะ”
“อะไรของแกเนี่ย งง” มัดหมี่ยกมือเกาศีรษะตัวเองอย่างงุนงง
"เฮ้อ...แกเนี่ยจริงๆ เลย งั้นไปเข้าเรียนก่อนเถอะ เดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง” แพรดาวดึงมัดหมี่เดินเข้าไปตัวอาคารของคณะ โดยที่มีสายตาคมกริบมองตามเธออยู่สักพัก ก่อนที่เขาจะขับรถไปที่คณะของเขา
พลั่ก!
“โอ๊ย!” ในขณะที่แพรดาวและมัดหมี่กอดคอกันเดินเข้าห้องเรียนคาบแรก จู่ๆ ก็มีใครก็ไม่รู้มาเดินชนเธอทั้งสองคนอย่างแรง จนแพรดาวและมัดหมี่ผละออกจากกันไปคนละทิศละทาง
“นี่...เธอเดินยังไงของเธอเนี่ย” แพรดาวโวยวายเสียงดัง เอ่ยถามหญิงสาวใบหน้าสะสวยเหมือนลูกครึ่งด้วยความไม่พอใจ
“ขอโทษละกันฉันไม่ทันมอง พอดีรีบไปหน่อย ว่าแต่เธอสองคนเรียนคาบแรกที่ห้องนี้เหรอ?”
“ใช่!” มัดหมี่เอ่ยตอบเสียงแข็ง
“ดีเลย งั้น...ฉันขอเป็นเพื่อนพวกเธอได้ไหม? ฉันชื่อสปายนะ พวกเธอชื่ออะไรกันล่ะ?” สปายไม่ได้ถือสากับใบหน้าบึ้งตึงของแพรดาวและมัดหมี่ ความจริงแล้วสปายตั้งใจชนแพรดาวและมัดหมี่เองต่างหาก เพราะสปายแอบมองแพรดาวและมัดหมี่ตั้งแต่อยู่ใต้คณะแล้ว ทั้งคู่ดูเหมือนคนจริงใจไม่เสแสร้ง ทำให้สปายคิดแผนร้ายเล็กๆ ที่จะขอเป็นเพื่อนทั้งคู่แบบไม่ธรรมดาตามแบบฉบับสาวมั่นอย่างเธอ
“เธอมาขอเป็นเพื่อนพวกฉันง่ายๆ แบบนี้เลยเหรอ?” แพรดาวเลิกคิ้วขึ้นสูง ก่อนจะยักไหล่ด้วยท่าทางกวนๆ
“ฉันไม่ได้ขอเธอเป็นแฟนซะหน่อย...ยัยแม่ชี ทำไมจะต้องทำอะไรให้มันยุ่งยากด้วยล่ะ” สปายเอ่ยขึ้น เมื่อมองการแต่งตัวของแพรดาวที่ใส่กระโปรงยาวเฟื้อยจนจะใช้ถูพื้นได้แล้ว
“ว้ายยย...เธอว่าใครเป็นแม่ชียะ” แพรดาวกระทืบด้วยสีหน้าบูดบึ้ง เมื่อสปายพยายามกลั้นขำการแต่งตัวของเธอในวันนี้
“ฉันก็ว่าเธอน่ะสิ คนอะไรแต่งตัวถูกระเบียบเกิ๊น ฮ่าๆ” สปายหัวเราะออกมา เมื่อเธอกลั้นขำไม่อยู่ จนทำให้มัดหมี่อดที่จะหัวเราะไปกับสปายไม่ได้
“จิ๊! พวกแกหยุดหัวเราะฉันเลยนะ” แพรดาวกอดอกยู่ปาก ทำท่าเง้างอนราวกับเด็กน้อยที่ถูกขัดใจ
“อืมๆ ฮ่าๆ”
มัดหมี่และสปายยกมือทำท่าโอเค แต่พวกเธอก็ยังหัวเราะออกมาไม่หยุด
“...”
“ตกลงเราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ ว่าแต่พวกแกชื่ออะไรกันบ้าง” สปายเอ่ยถามขึ้น
“ฉันแพรดาว”
“ส่วนฉันมัดหมี่”
“งั้น...พวกเราเข้าห้องเรียนกันเถอะ” แพรดาวเอ่ยชวนมัดหมี่และสปายเข้าเรียนคาบแรก ในส่วนของการเข้าเรียนในวันนี้ของช่วงเช้าและช่วงบ่าย อาจารย์ก็แค่แนะนำรายวิชาและก็ให้แนะนำตัวให้เพื่อนในคาบเรียนได้รู้จักกันก็เท่านั้น
“พวกแกกลับยังไงอะ” สปายเอ่ยถามขึ้น เมื่อเข้าฟังอาจารย์แนะนำรายวิชาภาคบ่ายเสร็จแล้ว
“เดี๋ยวฉันจะโทรให้คนที่บ้านมารับ วันนี้ฉันจะย้ายไปอยู่คอนโดวันแรก” แพรดาวเอ่ยบอกสปาย
“ฉันว่าแกไม่ต้องโทรแล้วแหละ นู่นพี่ชายแกมารับแล้ว” มัดหมี่บุ้ยปากไปทางไรเฟิล เมื่อเห็นเขานั่งรออยู่ใต้อาคาร
“พี่ไรเฟิล” แพรดาววิ่งเข้าไปหาไรเฟิลที่นั่งรอเธออยู่ใต้คณะบริหารฯ จนทำให้หญิงสาวนักศึกษาหลายคนที่กำลังมองไรเฟิลด้วยสายตาหวานเยิ้ม ต่างมองแพรดาวด้วยความสนใจ เพราะพวกเธอก็ต่างอยากรู้ว่าแพรดาวเป็นอะไรกับรุ่นพี่ต่างคณะคนนี้
เพราะนักศึกษาที่นี่ไม่มีใครไม่รู้จักรุ่นพี่สุดฮอตของคณะวิศวะที่เป็นฝาแฝดกัน และเพื่อนในแก๊งนี้ของเขาก็มีแต่คนหล่อ รวย เท่กันทุกคน จนสาวๆ ในมหาลัยต่างพากันอิจฉาณิชาไม่น้อยที่ได้อยู่ใกล้ชิดกับพวกเขา และแพรดาวก็จะเป็นอีกคนที่กำลังจะถูกอิจฉา เพราะเธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่สามารถทำให้ไรเฟิลมานั่งรอเธอแบบนี้ได้
“เป็นไงบ้างน้องสาวของพี่” ไรเฟิลลุกขึ้นเต็มความสูงและยิ้มกว้างให้แพรดาวอย่างเอ็นดู
“ชิลมากเลยค่ะวันนี้” แพรดาวยิ้มหวานตอบไรเฟิล
“พี่ไรเฟิลขา นี่เพื่อนน้องแพรค่ะ คนนี้ชื่อสปาย ส่วนคนนี้ชื่อมัดหมี่” แพรดาวแนะนำเพื่อนของเธอให้ไรเฟิลรู้จัก
“ยินดีที่ได้รู้จักครับสองสาว” ไรเฟิลจงใจยิ้มโปรยเสน่ห์ให้กับเพื่อนของแพรดาว และมันก็ได้ผลไม่น้อย เมื่อทั้งสองเขินอายจนใบหน้าแดงซ่าน
“เอ พี่ไรเฟิลเป็นฝาแฝดกับพี่เวย์เหรอคะ” มัดหมี่เอ่ยขึ้น เพราะถึงหน้าตาทั้งสองจะเหมือนกัน แต่บุคลิกต่างกันมาก เพราะคนที่เธอเจอตอนเช้าจะดูนิ่ง ดุดัน แต่กับคนนี้ดูเป็นผู้ชายอบอุ่น อ่อนโยน
“ครับ...” ไรเฟิลพยักหน้าตอบรับมัดหมี่
“อ๋อ...ว่าแล้วเชียว” มัดหมี่พยักตอบรับ
“งั้น...ฉันกลับก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกัน” แพรดาวเอ่ยบอกลาสปายและมัดหมี่ จากนั้นเธอและไรเฟิลก็เดินออกจากคณะ โดยมีสายตาหลายคู่มองตามทั้งคู่ด้วยความสนใจ
“เฮียเวย์!” ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้น เมื่อเธอเข้าไปนั่งบนรถเรียบร้อยแล้ว แต่จู่ๆ รันเวย์ ซึ่งมาจากไหนก็ไม่รู้มาเปิดประตูฝั่งที่เธอนั่ง
“กลัวจำชื่อฉันไม่ได้หรือไง ถึงต้องเรียกชื่อฉันเสียงดังขนาดนี้” รันเวย์เบียดตัวเข้ามานั่งเบาะเดียวกันกับแพรดาว ก่อนจะอุ้มหญิงสาวขึ้นมานั่งบนตักแกร่ง
“ปล่อยหนู...หนูไม่ไปแล้ว หนูจะกลับรถแท็กซี่” แพรดาวดีดดิ้นอยู่บนตักแกร่ง
“ดื้อแบบนี้อยากโดนแบบเมื่อเช้าใช่ไหม?” รันเวย์เอ่ยขู่คนตัวเล็ก
“...”
“โดนอะไรวะ?” ไรเฟิลหันไปถามรันเวย์
“ถามน้องสาวของมึงดูดิ” รันเวย์โบ้ยให้คนตัวเล็กที่นั่งบนตักของเขาเป็นคนตอบ
"หึ! แล้วมึงโผล่มาที่นี่ได้ยังไงวะ ก็ไหนมึงบอกกับกูว่าจะไปกับ..." ไรเฟิลเอ่ยถามรันเวย์ยังไม่ทันจบประโยค รันเวย์ก็เอ่ยพูดขึ้นก่อน
"ไม่มีอารมณ์ อยากนอนพัก" รันเวย์เอาใบหน้าซบลงที่ซอกคอขาว ลมหายใจร้อนเป่ารดลำคอระหง จนหญิงสาวขนลุกซู่
"อื้อ~ ปล่อยหนูเลยนะเฮีย หนูอึดอัด" มือบางผลักใบหน้าคมคายออก
"ซบนิดซบหน่อยไม่ได้เลยเหรอวะ" รันเวย์เอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจนัก
"พี่ไรเฟิลขา เฮียเวย์ชอบแกล้งหนู"
"ขี้ฟ้อง อย่างกะเด็กน้อยสามขวบ" มือสากบีบแก้มนวลอย่างมันเขี้ยว
"อื้อ! เจ็บ"
"ไอ้เวย์อย่าแกล้งน้อง ลงไปเลยมึง กูจะไปส่งน้องแพรที่คอนโด" ไรเฟิลเอ่ยพูดขึ้น
"กูไม่ลง รถกูให้ไอ้บอสขับไปแล้ว" รันเวย์เอ่ยพูดกับไรเฟิล
"..."
"ไหนๆ ก็ไปที่เดียวกัน กูจะอาศัยไปด้วยไม่ได้หรือไง" รันเวย์เอ่ยถามไรเฟิล
"ตอแหลชะมัด" ไรเฟิลเอ่ยว่ารันเวย์
"อย่าดิ้น..." รันเวย์ดุคนตัวเล็กที่ดิ้นขลุกขลักอยู่บนตักแกร่งไม่หยุด
"งั้น...ก็ปล่อยหนูลงสิ หนูจะกลับเอง"
"ดื้อ...แบบนี้สงสัยอยากโดนแบบเมื่อเช้า?"
“เฮียเวย์รังแกอะไรหนูเหรอน้องแพร บอกพี่ได้นะ เดี๋ยวพี่จัดการให้” ไรเฟิลเอ่ยถามแพรดาว เมื่อรันเวย์ขู่แพรดาวไม่หยุด
"หึ...คิดจะจัดการกู มึงจัดการตัวมึงเองให้ได้ก่อน"
“ปะ...เปล่านะคะ เฮียเวย์ไม่ได้ทำอะไรหนูเลย” แพรดาวเอ่ยตอบไรเฟิลด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก และได้แต่คิดในใจว่าใครจะกล้าบอกเรื่องน่าอายแบบนั้นว่าโดนรันเวย์ทำอะไรบ้างเมื่อเช้า จากนั้นหญิงสาวก็นั่งนิ่งไม่ไหวติง เพราะกลัวว่ารันเวย์จะเอ่ยพูดเรื่องเมื่อเช้าออกมา…
“พี่ก็นึกว่าหนูโดนเฮียเวย์รังแกอะไรซะอีก หึๆ” ไรเฟิลเอ่ยพูดขึ้น เพราะแค่พี่ชายฝาแฝดของเขาอ้าปากพูดเล็กน้อย เขาก็รู้แล้วว่าแพรดาวโดนรันเวย์รังแกแบบไหน...โดยเฉพาะสรรพนามที่หญิงสาวเอ่ยเรียกพี่ชายฝาแฝดของเขาที่เปลี่ยนไปจากเดิม...
- Writer
