Chapter 6

1670 Words

Chapter 6 คนคุม & เด็กดื้อ @คอนโดหรู "ปล่อย...ถึงคอนโดหนูแล้ว" แพรดาวเอ่ยบอกรันเวย์ ที่ทำเนียนไม่ยอมผละอ้อมกอดออกจากเอวคอดของเธอ มิหนำซ้ำยังเอามือสากทาบวางไว้บนต้นขาของเธออีก “หึ...” รันเวย์แสยะยิ้มมุมปาก ก่อนจะผละกอดออก “พี่ไรเฟิลขา ขอบคุณมากนะคะที่อุตส่าห์มาส่งหนู” แพรดาวหันไปยกมือไหว้ขอบคุณไรเฟิลด้วยความซาบซึ้งใจ แต่เธอจะรู้สึกดีมากกว่านี้ ถ้าไม่มีอีกคนติดรถมาด้วย “ครับ...” ไรเฟิลพยักหน้าตอบรับและยิ้มอบอุ่นให้แพรดาว “งั้น...หนูขอตัวขึ้นไปบนห้องก่อนนะคะ ป่านนี้ป๊าน่าจะให้แม่บ้านมาจัดห้องให้เรียบร้อยแล้ว” แพรดาวเอ่ยบอกไรเฟิลด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม วันนี้เป็นวันแรกที่เธอมาอยู่ที่คอนโดเพียงลำพัง เพราะกว่าคุณพ่อของเธอจะอนุญาตให้มาอยู่คอนโดได้ เธอก็ต้องใช้ลูกอ้อนต่อรองกับคุณพ่อของเธออยู่นานเลยทีเดียว “ครับผม” ไรเฟิลพยักหน้าตอบรับแพรดาว หญิงสาวพยายามหมุนตัวลงจากรถอย่างทุลักทุเลอยู่บนตักแกร่ง เมื่อคนตัวโตยังนั่งนิ่งไม่ยอมขยับตัวให้เธอลงจากรถ แต่ใครจะรู้ว่าที่เขานั่งนิ่งเหมือนท่อนไม้แบบนี้ มันเป็นเพราะว่าเขากำลังข่มอารมณ์ที่สะโพกมนถูไถไปมา จนทำให้แก่นกายแข็งขึงคับเป้ากางเกงจนปวดหนึบไปทั้งลำ “ไอ้เวย์...มึงเลิกแกล้งน้องแพรสักทีดิ๊ อุ้มน้องแพรลงจากรถได้แล้ว แม่ง! นั่งนิ่งเป็นท่อนไม้อยู่ได้” ไรเฟิลเอ่ยขึ้นทันที เมื่อเห็นแพรดาวพยายามลงจากรถ แต่ก็ลงไม่ได้ เพราะรันเวย์ไม่ยอมขยับเลื่อนเบาะถอยหลัง “เฮียเวย์ชอบแกล้งหนูตลอดเลยค่ะพี่ไรเฟิล” แพรดาวถึงจะยังนั่งอยู่บนตักแกร่ง แต่เธอก็ไม่วายที่จะหันหน้าไปฟ้องไรเฟิลราวกับเด็กๆ “ยัยเด็กขี้ฟ้อง” รันเวย์เอามือสากบีบปากเล็กอย่างมันเขี้ยว “อื้อ! หนูเจ็บนะ” แพรดาวปัดมือสากออก ก่อนจะทำหน้าบูดบึ้งอย่างเง้างอน เมื่อมือสากบีบปากของเธออย่างแรง “หึ...” รันเวย์ยกยิ้มมุมปากให้กับท่าทางของหญิงสาว จากนั้นเขาก็เปิดประตูออกและอุ้มแพรดาวลงจากรถ และเมื่อไรเฟิลเห็นทั้งคู่ลงจากรถเรียบร้อยแล้ว ไรเฟิลก็ขับรถไปจอดบริเวณลานจอดรถโซนวีไอพีของคอนโดหรู "เฮียจะเดินตามหนูทำไมเนี่ย?" แพรดาวชะงักฝีเท้าหยุดเดินทันที และหันไปเอ่ยถามรันเวย์ด้วยความไม่ชอบใจนัก เมื่อเห็นเขาเดินตามเธอมาถึงบริเวณหน้าลิฟต์ของคอนโด "ใครเดินตามเธอ?" รันเวย์เลิกคิ้วขึ้นสูงและเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง ก่อนที่ปากหยักจะกระตุกยิ้มมุมปาก เมื่อรู้ว่าหญิงสาวกำลังคิดอะไรอยู่ “ก็เฮียไง เดินตามหนู…” แพรดาวโต้เถียงชายหนุ่มอย่างไม่ยอมแพ้ ก็เธอเห็นอยู่เต็มตาว่าเขากำลังเดินตามเธออยู่ "มึงรังแกอะไรน้องแพรอีกล่ะไอ้เวย์" เสียงเข้มของไรเฟิลเอ่ยถามขึ้นอย่างเหนื่อยหน่ายใจ เมื่อเห็นแพรดาวกำลังแยกเขี้ยวใส่แฝดพี่ของเขา ขู่ฟ่อๆ ราวกับแมวน้อยที่กำลังจะกระโจนใส่คู่ต่อสู้ที่เป็นราชสีห์เจ้าเล่ห์ "ใครรังแกน้องสาวของมึงวะ? กูจะขึ้นห้องของกู มีแต่น้องสาวของมึงต่างหากล่ะที่หลงตัวเอง” “...” “เหอะ...คงคิดว่าสวยมากมั้ง? ถึงคิดว่ากูต้องเดินตาม..." รันเวย์แสยะยิ้มออกมา "…?" แพรดาวชะงักนิ่งไปกับคำพูดของรันเวย์ อะไรคือ ‘ขึ้นห้องของกู’ "ยะ...อย่าบอกนะว่าพี่สองคนก็อยู่คอนโดที่นี่ด้วย" แพรดาวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก เพราะเธอไม่อยากอยู่คอนโดที่เดียวกันกับคนร้ายกาจอย่างรันเวย์ “แล้วเธอไม่คิดเหรอว่า ที่คุณพ่อของเธออนุญาตให้เด็กดื้ออย่างเธอมาอยู่ที่คอนโดได้ง่ายๆ แบบนี้ มันเป็นเพราะว่าท่านฝากให้ฉันและไอ้ไรเฟิลช่วยคุมความประพฤติเด็กดื้ออย่างเธอไม่ให้ออกนอกลู่นอกทาง...” ปากหยักแสยะยิ้มมุมปากและยักคิ้วหลิ่วตาให้หญิงสาวอย่างคนเหนือกว่า จนทำให้คนตัวเล็กอยากจะกระโจนเอาเล็บไปข่วนบนใบหน้าหล่อเหลาของเขาให้เสียโฉมไปเลย “มะ...ไม่จริง ป๊าไม่มีทางให้เฮียเวย์มาคุมความประพฤติหนูหรอก หนูโตแล้วนะ ทำไมจะต้องมาคุมความประพฤติหนูด้วยเล่า” แพรดาวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักและพยายามหาเหตุผลเข้าข้างตัวเอง ตราบใดที่เธอยังไม่ได้ยินจากปากคุณพ่อของเธอ เธอก็ไม่มีวันเชื่อคนอย่างเขาหรอก และไม่มีเหตุผลอะไรที่คุณพ่อของเธอจะต้องฝากเขาให้ดูแลเธอ “ก็เพราะว่าเธอมันโตแต่ตัวน่ะสิ” รันเวย์เอ่ยขึ้น “ใจเย็นสิน้องแพร น้องแพรไม่อยากอยู่คอนโดกับพี่เหรอครับ?” ไรเฟิลเอ่ยถามแพรดาวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “..." แพรดาวถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ ตึก! ตึก! แพรดาวเดินกระทืบเท้าปึงปังเข้าไปในลิฟต์ราวกับคนเอาแต่ใจ โดยมีรันเวย์และไรเฟิลเดินตามเข้ามาด้วย แต่เธอก็ต้องหายใจอย่างหงุดหงิดออกมาอีกครั้ง เมื่อนิ้วเรียวยาวของรันเวย์กดลิฟต์ตัวเลขชั้นบนสุดของคอนโด ซึ่งเป็นชั้นเดียวกับห้องของเธอ ติ๊ง! เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก แพรดาวก็รีบเดินจ้ำอ้าวไปที่ห้องของตัวเอง แต่ก็ไม่วายที่จะแอบปรายตามองรันเวย์ ด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่าเขาอยู่ห้องไหน เพราะชั้นบนสุดของคอนโดมีเพียงแค่สี่ห้องเท่านั้น แต่เหมือนสวรรค์จะกลั่นแกล้งผู้หญิงสวยอย่างเธอ เมื่อเธอต้องอยู่ห้องฝั่งเดียวกันกับเขา ส่วนห้องของไรเฟิลนั้นอยู่ตรงกันข้ามกับห้องของรันเวย์ “เฮ้อ! ป๊านะป๊า” แพรดาวถอนหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด ก่อนจะกดรหัสเข้าห้องและปิดประตูเสียงดัง ปึง! “น้องสาวของมึงนี่นิสัยเสียจริงๆ เลยไอ้เฟิล” รันเวย์หันไปพูดกับไรเฟิล โดยที่สายตาของเขายังคงจ้องมองไปยังบานประตูห้องของแพรดาว “น้องแพรก็เป็นน้องสาวของมึงเหมือนกันนั่นแหละโว้ย...” ไรเฟิลยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะเปิดประตูเข้าห้องของเขาไป โดยไม่สนใจแฝดพี่ที่เอาแต่มองห้องของแพรดาวอยู่แบบนั้น “เหอะ! น้องสาวของมึง แม่ง! กูโคตรเกลียดคำนี้ชะมัด” รันเวย์สบถขึ้นอย่างไม่ชอบใจกับคำพูดของไรเฟิล ก่อนจะเข้าห้องส่วนตัวของเขาไปอีกคน @ห้องแพรดาว Part Prae Dao “กรี๊ดดดด!” ฉันกรีดร้องอย่างสุดเสียงจนลั่นห้องด้วยความโมโห ทำไมป๊าถึงได้ให้ฉันมาอยู่คอนโดเดียวกับคนร้ายกาจแบบนี้ด้วย ป๊าทำแบบนี้เท่ากับแกล้งฉันชัดๆ เลย เร็วกว่าความคิดฉัน ก็มือของฉันนี่แหละที่กดโทรหาป๊าของฉันทันที ตืดดดด ตืดดดด (ฮัลโหล ว่าไงเอ่ยลูกสาวคนสวยของปะป๊า) “ป๊า! ทำไมป๊าถึงใจร้ายกับหนูแบบนี้” (หื้ม...ป๊าไปใจร้ายกับหนูตอนไหนลูก?) “ก็ป๊าให้หนูมาอยู่คอนโดเดียวกับเฮียเวย์ไงคะ ป๊าก็รู้ว่าเขาชอบดุหนู ป๊ายังจะให้หนูอยู่ใกล้กับเขาอีก” (ฮ่าๆ ป๊าก็นึกว่าลูกสาวของป๊าหงุดหงิดเรื่องอะไร) “ปะป๊าขา หนูขออยู่คอนโดที่อื่นนะคะป๊า นะคะปะป๊าสุดหล่อของหนู” (ถ้าหนูขอป๊าไปอยู่คอนโดที่ใหม่ หนูก็กลับมาอยู่บ้านกับป๊าเหมือนเดิม) “ไม่เอาหรอกป๊า หนูโตแล้วนะ หนูอยากใช้ชีวิตอยู่แบบคอนโดบ้าง” (ถ้าหนูอยากอยู่คอนโด หนูก็ต้องอยู่คอนโดเดียวกับพี่ๆ เขา เพราะพวกพี่เขาจะได้ดูแลลูกสาวคนดื้อของป๊าด้วย) “ป๊าฝากพี่ไรเฟิลดูแลหนูคนเดียวก็ได้ ทำไมป๊าต้องให้เฮียเวย์มาดูแลหนูด้วยล่ะคะ ป๊าไว้ใจเฮียเวย์ได้ยังไงคะ ป๊าลืมไปแล้วเหรอว่าเขาชอบไล่หอมแก้มหนูตอนเด็กน่ะ” (ฮ่าๆ ป๊าจำได้ ป๊าไม่ได้ลืม แต่ตอนนี้พี่เขาโตแล้วนะลูก อีกอย่างป๊าเห็นว่าพี่เขาไม่ได้อะไรกับหนูแล้ว) “แต่หนูไม่ชอบเฮียเวย์เลยป๊า เขาดุอย่างกับหมาบ้า” (ต้องดุแบบนี้แหละ ถึงจะช่วยป๊าดูแลเด็กดื้ออย่างหนูได้ แล้วหนูไม่ชอบพี่เขายังไงกัน ตอนนี้ถึงได้ไปเรียกพี่เขาว่าเฮียแบบนั้นได้) “หนูโดนบังคับน่ะสิป๊า โอ๊ย! ป๊า หนูไม่ชอบเฮียเวย์เลย” ( ฮ่าๆ...) “งื้อ...หนูยังเป็นลูกสาวของป๊าอยู่หรือเปล่าคะ ทำไมป๊าไม่หวงหนูเหมือนตอนเด็กๆ เลย” (ไม่ว่าหนูจะโตขนาดไหน ป๊าก็ยังเป็นห่วงลูกสาวของป๊าเหมือนเดิม แต่เพราะหนูไปอยู่คอนโดแบบนั้นไงล่ะลูก ป๊าก็ต้องมีคนมาช่วยดูแลลูกสาวคนสวยของป๊าน่ะสิ) “ป๊าจะให้ใครดูแลหนูก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่เฮียเวย์” (กลับมาอยู่บ้านไหมลูก หนูจะได้ไม่ต้องอยู่ใกล้พี่เขา ป๊าไม่ไว้ใจให้ใครดูแลหนูทั้งนั้น นอกจากรันเวย์กับไรเฟิล) “เฮ้อ...ป๊าอะ หนูไม่รักป๊าแล้ว” (ฮ่าๆ แล้ววันนี้เปิดเทอมวันแรกเป็นยังไงบ้างลูก...) “ชิลมากเลยค่ะป๊า วันนี้อาจารย์แนะแนวรายวิชากับแนะนำตัวเองแค่นั้นเองป๊า” (ตั้งใจเรียนนะลูก อย่าดื้อมากนะ) “หนูไม่เคยดื้อเลยนะป๊า งั้น...แค่นี้นะคะป๊า รักป๊านะ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more