Chapter 3
1084 Words
เอี๊ยดดดด...
รันเวย์ตีไฟเลี้ยวเข้าข้างทางและจอดรถกะทันหัน มือแกร่งปรับเลื่อนเบาะถอยหลัง และใช้มือปลดเบลต์ทั้งเขาและเธอออก ชายหนุ่มกระชากร่างบางมานั่งคร่อมบนตัวเขา จนกระโปรงตัวสั้นร่นขึ้นไปกองไว้ที่เอวบาง ทำให้ตอนนี้ดูเหมือนว่าหญิงสาวใส่เพียงแพนตี้ตัวจิ๋วสีขาวนั่งคร่อมอยู่บนตักแกร่ง
“ว้ายยย...ปล่อยฉันนะพี่เวย์ ทำบ้าอะไรของพี่เนี่ย” หญิงสาวดีดดิ้นไปมาบนตักแกร่งที่ถูกพันธนาการไว้แน่นด้วยอ้อมกอดของเขา แพรดาวพยายามเอามือดึงกระโปรงตัวสั้นลง เพื่อปิดบังส่วนล่างที่แทบจะโป๊เปลือยต่อหน้าเขา
“จะดึงลงทำไมวะ เธอแต่งตัวแบบนี้ อยากให้คนอื่นเห็นอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง?” รันเวย์จับมือบางไขว้หลังด้วยมือข้างเดียว
“ใช่! ฉันอยากให้คนอื่นเห็น แต่คนคนนั้นต้องไม่ใช่พี่ อื้อ!” แพรดาวยังพูดไม่ทันจบประโยค ปากหยักก็ฉกจูบริมฝีปากอวบอิ่มอย่างหนักหน่วง
“อื้อ! เอ็บ!” ปากหยักขบเม้มกัดริมฝีปากอวบอิ่มอย่างแรง จนได้กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งภายในโพรงปาก
ชายหนุ่มใช้ปากหยักดูดซับเลือดที่ซึมไหลออกมา ก่อนจะผละปากออก
“อึก! เจ็บ~” แพรดาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ริมฝีปากบางสั่นระริกและจ้องมองใบหน้าคมคายด้วยน้ำตาคลอเบ้า
“เจ็บก็จำ! อย่ามาปากดีกับฉัน” สายตาคมกริบจ้องมองดวงตากลมโตด้วยแววตาดุดัน และใช้ปลายนิ้วลูบวนขอบแพนตี้ตัวจิ๋ว และลูบไล้เนินอวบอูมผ่านเนื้อผ้าตัวบาง
“อื้อ! พี่เวย์ อย่ามาทำทุเรศแบบนี้กับฉันนะ ปล่อย!” ร่างบางดีดดิ้นไปมาบนตักแกร่ง จนทำให้ความเป็นชายที่อยู่ภายใต้กางเกงแข็งขึงขึ้นจนปวดหนึบไปทั้งลำ ชายหนุ่มขบกรามไว้แน่น แต่มันก็ไม่สามารถเก็บเสียงครางความซ่านสยิวไว้ได้
“อืม~ อย่าดิ้น ถ้าไม่อยากเจ็บตัว” รันเวย์เอ่ยเตือนด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ
“พี่ก็ปล่อยฉันสิ พี่จะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ” แพรดาวเอ่ยบอกรันเวย์ด้วยน้ำเสียงอ่อนลง เพราะยิ่งถ้าเธอต่อต้านผู้ชายร้ายกาจอย่างเขามากเท่าไร เขาก็ยิ่งรุนแรงกับเธอมากเท่านั้น
“จะยอมเปลี่ยนกระโปรงตัวใหม่ดีๆไหม...ฮะ! เพราะถ้าขืนเธอยังยืนยันที่จะใส่กระโปรงตัวนี้ไปมหาลัยละก็...” มือสากบีบขยำเนินอวบอูมอย่างแรง จากนั้นเขาสอดนิ้วเรียวยาวเข้าไปใต้แพนตี้ตัวจิ๋ว แล้วลูบไล้สัมผัสเนื้อเนียนละเอียดอย่างอุกอาจ
“อ๊ะ! นะ...หนูยอมแล้วพี่เวย์ น้องแพรยอมแล้วค่ะ...” แพรดาวเอ่ยบอกรันเวย์ด้วยน้ำเสียงสั่น และขยับสะโพกถอยหนีนิ้วร้ายของเขา เมื่อรู้ว่าเขากำลังคิดจะทำอะไร
“หึ...” รันเวย์ยกยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ เมื่อหญิงสาวแทนตัวเองด้วยสรรพนามที่เปลี่ยนไปด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
“เวลาขอร้องผู้ใหญ่ต้องทำยังไงก่อน” รันเวย์เอ่ยด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง แต่เป็นคำพูดที่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์
“อะไร?” หญิงสาวทำหน้างุนงง ไม่เข้าใจความหมายที่เขาต้องการสื่อออกมา
“หอมแก้มฉันดิ๊” รันเวย์เอ่ยบอกแพรดาวถึงความต้องการของเขา
“ทำไมฉัน เอ๊ย!...ทำไมแพรจะต้องหอมแก้มพี่เวย์ด้วย แพรไม่หอมหรอก ไม่มีทางซะหรอกที่แพรจะทำแบบนั้น” หญิงสาวเอ่ยปฏิเสธไม่ยอมทำตามสิ่งที่ชายหนุ่มต้องการ
“ถ้าไม่ทำก็ไม่เป็นไรนะ งั้น...เธอก็นั่งอยู่บนตักของฉันแบบนี้นี่แหละ เปิดเทอมวันแรกก็ไม่ต้องไปมหาลัย” รันเวย์ใช้มือสากลูบไล้ขาเรียวแผ่วเบา
“จิ๊!...” หญิงสาวยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มสากหนึ่งฟอดด้วยความไม่เต็มใจนัก
ฟอด!
“อีกข้างด้วย”
“จิ๊!”
ฟอด!
“พูดอะไรให้ฟัง อย่าดื้อกับฉันให้มาก เพราะฉันไม่ได้ใจดีเหมือนไอ้เฟิลมันหรอกนะ” ในขณะที่รันเวย์พูดไปด้วย เขาก็อุ้มหญิงสาวไปนั่งบนเบาะฝั่งข้างคนขับตามเดิม
“ฉันไม่ได้ใจดีเหมือนไอ้เฟิลมันหรอกนะ...ชิ!” แพรดาวหันหน้าหนี ก่อนจะบ่นพึมพำตามคำพูดของเขาด้วยความหมั่นไส้
“พูดอะไรคิดว่าฉันไม่ได้ยินเหรอแพรดาว” รันเวย์เอ่ยพูดน้ำเสียงเข้มใส่คนตัวเล็กที่ดื้อรั้นเหลือเกิน
“หูดี...” แพรดาวก็ยังบ่นพึมพำให้กับผู้ชายร้ายกาจไม่หยุด
“แพรดาว” รันเวย์เอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ
“โอ๊ย! แพรก็แค่ร้องเพลงเฉยๆ เอง ‘ปากดีเหลือนะเรา แค่ทิ้งคนที่ทำร้าย’ แพรดาวแสร้งร้องเพลงให้เขาฟัง “พี่เวย์เคยได้ยินหรือเปล่าล่ะคะ เพลงปากดี ของโปเตโต้ น่ะ”
“อย่าดื้อ...” รันเวย์เอ่ยบอกแพรดาว และจ้องมองเธอด้วยแววตาดุดันจนแพรดาวต้องหลบสายตา
“ไม่เคยดื้อสักหน่อย” แพรดาวเบือนหน้าหนีเขา และยู่ปากตอบเขาราวกับเด็กน้อย จนคนมองแทบอยากจะกระโจนใส่หญิงสาว แล้วดึงเธอเข้ามาจูบอีกครั้งให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย
“หึ! แบบนี้แหละที่เขาเรียกว่าดื้อ...”
“รีบไปได้แล้ว ไหนบอกว่าจะให้แพรเปลี่ยนกระโปรงไง” แพรดาวรีบเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่น เพราะถ้าขืนยังเถียงเขาอยู่แบบนี้ เธอก็เถียงคนอย่างเขาไม่ชนะอยู่ดี
“อย่าให้เห็นใส่กระโปรงตัวสั้นแบบนี้อีก ถ้าฉันเจอที่ไหนจะจับถอดที่นั่นเลยคอยดู”
“...”
“เข้าใจที่บอกไหม?”
“เข้าใจแล้วค่ะพี่เวย์ขา น้องแพรจะปฏิบัติตามคำสั่งของพี่ชายอย่างเคร่งครัดเลย ถ้าพอใจแล้ว เชิญขับรถออกจากตรงนี้ได้แล้วค่ะพี่ชายขา” แพรดาวตกปากรับคำและประชดรันเวย์ไปในตัว และในระหว่างที่หญิงสาวพูดไป เธอก็เอานิ้วกลางเกี่ยวทับนิ้วชี้ของตัวเองไว้ด้วย นั่นก็หมายความว่าเธอจะไม่ยอมทำตามสิ่งที่เธอได้เปล่งวาจาสัญญากับเขาเมื่อครู่เด็ดขาด แล้วเรื่องอะไรล่ะที่เธอจะต้องทำตามคนอย่างเขาด้วย…
“เหอะ! พี่ชาย…” รันเวย์สบถออกมาอย่างไม่สบอารมณ์กับประโยคท้ายของหญิงสาว จากนั้นเขาก็ปรายตามองเธอเพียงเล็กน้อย ก่อนขับเคลื่อนรถไปที่คอนโดของณิชาทันที...
- Writer
