อธิษฐานรักของภูตดอกบัว

บทที่ 2 ต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์

บทที่ 2 ต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์

พันปีต่อมา

ท่ามกลางดินแดนเทพ เหลือเพียง เฟิงหลงเหยียนยืนนิ่งอยู่เบื้องหน้าต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ ดวงตาสีดำล้ำลึกของเขาจับจ้องไปยังลำต้นมหึมาที่มีลวดลายซับซ้อนคล้ายอักขระโบราณ เสียงสายลมแผ่วเบาดังระคนกับเสียงใบไม้ที่พัดปลิว แสงจันทร์เย็นสาดกระทบใบหน้าเขา เผยให้เห็นชายหนุ่มผู้เคร่งขรึม แต่ในแววตานั้นกลับมีร่องรอยของความทุกข์ตรมที่ยากจะปกปิด

เฟิงหลงเหยียนยกมือประสานกันเบื้องหน้าต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ ที่มีอายุนับหมื่นปีแห่งดินแดนเทพ ก้มศีรษะลงต่ำคล้ายกำลังสำนึกผิดและอ้อนวอน “ข้ารู้ว่าท่านเฝ้าดูโลกนี้มาเนิ่นนาน ข้ารู้ว่าท่านคือผู้เดียวที่สามารถช่วยข้าได้… ได้โปรดเถิด”

เสียงก้องในความมืดดังขึ้น ราวกับต้นไม้พูดกับเขาผ่านจิตสำนึก เสียงนั้นอบอุ่นแต่กลับเต็มไปด้วยอำนาจ

“เจ้ามาด้วยความมุ่งมั่น แต่เจ้าเองก็รู้ว่าสิ่งที่เจ้าต้องการนั้น ขัดต่อกฎแห่งสวรรค์”

เฟิงหลงเหยียนเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขาสั่นไหวแต่เต็มไปด้วยความแน่วแน่ “กฎสวรรค์หรือ? ข้าไม่กลัวสิ่งใดอีกแล้ว แม้ว่าจะต้องเผชิญโทษทัณฑ์ใด ข้าขอเพียงแค่ได้คืนชีวิตให้ฟางเสียนหลี!”

ต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์เงียบไปชั่วขณะ ก่อนที่เสียงอันสงบนิ่งจะดังขึ้นอีกครั้ง “เจ้ารู้หรือไม่ว่าการฟื้นคืนชีวิตมิใช่เรื่องง่าย สิ่งนี้มิใช่เพียงการฝืนชะตา หากแต่ยังมีราคาที่ต้องจ่าย…ราคาที่อาจทำให้เจ้าสูญเสียสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิต”

“ข้ารู้อยู่แล้ว” เฟิงหลงเหยียนตอบทันควัน “แต่สำหรับข้า ฟางเสียนหลีคือสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิต ข้าจะไม่ยอมสูญเสียเธออีกเป็นครั้งที่สอง”

เสียงถอนหายใจยาวดังออกมาจากต้นไม้ คล้ายกับกำลังลังเล แต่สุดท้ายมันก็เอ่ยออกมา “ดอกบัวนิรันดร์… ดอกไม้ที่จะเกิดขึ้นทุกพันปีครั้ง มันสามารถฟื้นคืนชีวิตของผู้ล่วงลับได้ แต่จงรู้ไว้ว่า การได้มาซึ่งมันมิใช่เรื่องง่าย เจ้าจะต้องพบเจออุปสรรคนับไม่ถ้วน และดอกบัวนี้ไม่ใช่เพียงสิ่งของธรรมดา มันจะกลายร่างเป็นมนุษย์”

“มนุษย์?” เฟิงหลงเหยียนขมวดคิ้ว “หมายความว่าอย่างไร?”

“ดอกบัวนั้นจะอยู่ในรูปมนุษย์ และมันจะไม่ยอมรับเจ้าเป็นนายของมันจนกว่าเจ้าจะพิสูจน์ตัวเองได้ว่าเจ้าคู่ควร จงเตรียมใจเผชิญกับบททดสอบของมันเถิด

เฟิงหลงเหยียนกำหมัดแน่น ร่างกายสั่นสะท้านเล็กน้อยด้วยความตึงเครียด แต่แววตาของเขาเปล่งประกายแห่งความตั้งใจ

“ข้าพร้อมเผชิญทุกสิ่ง!"

ต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์เงียบงันอีกครั้ง ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ในที่ราบต้องห้ามแห่งหุบเขาหมื่นเงา เจ้าจะพบดอกบัวนั้น แต่ข้าขอเตือน หากเจ้าเลือกทางนี้ เจ้าจะไม่มีวันหวนกลับ และผลที่ตามมาอาจจะยิ่งใหญ่เกินกว่าที่เจ้าคาดคิด”

“หุบเขาหมื่นเงา…” เฟิงหลงเหยียนพึมพำ “ที่ที่แม้แต่นักพรตยังไม่กล้าย่างกราย ข้าเข้าใจแล้ว ขอบคุณสำหรับคำชี้แนะ”

เสียงของต้นไม้ค่อยๆ เลือนหายไป เหลือเพียงเสียงลมที่พัดผ่าน เฟิงหลงเหยียนหันหลังกลับ ทิ้งรอยเท้าไว้เบื้องหลัง ขณะที่ดวงตาของเขาจับจ้องไปยังโลกมนุษย์เบื้องล่าง ทิศทางของหุบเขาหมื่นเงา

“ฟางเสียนหลี… รอข้าก่อน อีกไม่นาน ข้าจะนำเจ้ากลับมา แม้ต้องแลกด้วยทุกสิ่งในชีวิตก็ตาม”

เฟิงหลงเหยียนเดินจากไปด้วยความมุ่งมั่น ที่สุดในใจของเขาคือการกลับคืนชีวิตให้กับฟางเสียนหลี เขาตัดสินใจว่าจะตามหาดอกบัวพิเศษที่ต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ได้กล่าวถึง แม้ว่าจะต้องเผชิญกับอันตรายและความท้าทายที่ยากจะคาดเดาได้ก็ตาม