“คุณเลือกได้ว่าจะทำให้ท่านเสียใจหรือมีความสุข”
“ทำไมคุณไม่ให้ฉันเลือกเองล่ะคะ เมมฟิส...เพราะถ้าฉันเลือกได้ฉันจะยุติการเป็นนักแสดงนับแต่นี้และจะพาคุณยายกลับญี่ปุ่น จะไม่กลับมาเหยียบแผ่นดินอเมริกาให้เป็นที่รำคาญใจของคุณ นี่คือสิ่งที่คุณก็ต้องการที่สุดนี่ไม่ใช่หรือคะ”
“ผมปล่อยคุณไปไม่ได้ รีส”
ก่อนที่หญิงสาวจะอ้าปากคัดค้านใบหน้าหล่อเหลาก็โฉบลงไปและประกบปิดเรียวปากอิ่มฉ่ำด้วยเรียวปากหยักหนาไว้เสียก่อนที่เสียงนั้นจะหลุดลอดออกมา ความร้อนที่ถ่ายเทจากปลายลิ้นสากหนาเข้าไปในอุ้งปากเล็กหลอมละลายร่างบอบบางที่ยืนแข็งเกร็งให้อ่อนเปียก
นุชนาถอ่อนยวบในอ้อมกอดของชายหนุ่มที่ตระกองกอดเธอไว้ เขาบดเบียดริมฝีปากบนกลีบปากนุ่มอย่างหิวกระหายขณะเดียวกันนั้นก็เบียดเรือนกายกำยำเข้าหาร่างอ้อนแอ้นและกอดรัดเธอไว้ราวกับกลัวว่านุชนาถจะสูญสลายหายไปเสียตอนนี้
“เมมฟิส...”
เสียงหวานลอดผ่านลำคอเมื่อปากอิ่มเป็นอิสระ แต่เธอ
