ณ ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง
ภีมเข็นรถเข็นผ่านแผนกผักสด โดยมีน้องอชินั่งอยู่ในรถเข็น ยิ้มแป้นเริงร่าอย่างมีความสุข เด็กน้อยสนุกกับการช่วยหยิบของใส่ตะกร้า และบางทีก็ชี้นั่นชี้นี่ให้ภีมหยิบตามใจชอบ
“ลุงภีม ๆ เอานี่ด้วยครับ”
น้องอชิชี้ไปที่ผลสตรอว์เบอร์รีสีแดงสด ภีมหยิบมันขึ้นมาแล้วยิ้ม
“อชิชอบเหรอครับ?”
“ครับ ป้าดาบอกว่าสตรอว์เบอร์รีอร่อย”
ภีมพยักหน้ารับรู้ แล้วกำลังจะเข็นรถเข็นต่อไป ทว่าในจังหวะนั้นเอง
ปึก!
รถเข็นของอีกฝ่ายพุ่งมาชนเข้ากับรถเข็นของภีมเต็มแรง
“อุ๊ย ขอโทษค่ะ”
ภีมหันไปมองอย่างไม่ใส่ใจนัก แต่เมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที คุณหญิงมณี แม่ของปรเมศ ยืนอยู่พร้อมกับปรเมศ และพิชชา ทั้งสามมองตรงมาทางเขาด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก
“ภีม?”
ปรเมศเป็นคนแรกที่เอ่ยขึ้น สีหน้าของเขาประหลาดใจปนความไม่พอใจ ภีมยกยิ้มมุมปาก ไม่แสดงท่าทีตกใจแม้แต่น้อย
“บังเอิญจังเ
