ผัวเถื่อนขังรัก

EP.2 ประวัติความเป็นมา

"จ้องหน้าทำไม อยากตายหรือไง"

"นี่พี่..จำอะไรไม่ได้เลยหรือคะ"

ยี่หวาต้องช็อกกับเหตุการณ์ตรงหน้า ดูเหมือนผู้ชายที่เคยสนิทคุ้นเคยแววตาแปรเปลี่ยน อีกทั้งยังจำทุกอย่างไม่ได้

ตัวเล็กรีบลุกจากพื้น ปัดกระโปรงผ้ากันเปื้อน เก็บถาดที่ร่วงกระจาย ส่วนเขาก็เดินกลับไปนั่งมุมเดิม ยังเตียงคลุมด้วยผ้าสีขาว

บรรยากาศภายในห้องคุก VIP. จะแตกต่างจากคุกทั่วไป โดยที่ภายในจะถูกตกแต่งประดับไปด้วยโคมไฟ อีกทั้งเทียนไขพร้อมดอกกุหลาบรอบทิศทาง มีเตียงคุมด้วยผ้าปูสีขาว มีมุมเก้าอี้ให้อ่านหนังสือ ราวกับเป็นห้องพักแขกชั้นดี เพียงแต่รอบข้างเป็นกรงขังเหล็กแท่งหนา

"แต่พี่จำชื่อตัวเองได้" ยี่หวายังไม่ลดละความพยายาม ชำเลืองมองป้ายชื่อกำกับติดอยู่

"เธอพูดอะไรโง่ๆ ทำไมฉันจะจำชื่อตัวเองไม่ได้ ฉันชื่อมิดไนท์ ส่วนชื่อของเธอ..ไม่ต้องบอกก็ได้! เพราะฉันไม่ได้อยากรู้จัก"

"พี่..."

ยังไม่ทันได้พูดคุยสนทนา ผู้คุมขังก็ไขเปิดประตูเข้ามา พร้อมสั่งให้ยี่หวารีบออกไป เนื่องจากจะตรวจร่างกายนักโทษที่เพิ่งย้ายมาใหม่ เธอพยักหน้ารีบเดินจากไป แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเหลียวหลังจ้องมองเขา

ผู้ชายที่เป็นรักแรก

"ยินดีต้อนรับเข้าสู่นรกชั้นดี" ผู้คุมพูด

"สำหรับฉัน..ไม่ว่าที่ไหนก็เป็นนรกได้ทั้งนั้น"

"ถ้าทำตัวดีเราคงไม่มีปัญหากัน"

"หึ เป็นคำทักทายที่น่ากลัวชะมัด"

มิดไนท์ หรือ ไนท์ ชื่อของเขาก็คงเหมือนโลกที่อาศัย ไร้แสงสว่างมืดมิด มองไปทางไหนก็พบเจอแต่ความหม่นหมอง ปีนี้อายุย่างเข้ายี่สิบห้าปี ส่วนสูง189 ใบหน้าหล่อดุดัน เงียบขรึม สวมใส่ชุดยูนิฟอร์มนักโทษเถื่อนสีส้ม รังสีอำมหิตแผ่ซ่านรอบกาย

เขาไม่เคยเกรงกลัวอะไร แม้แต่ความตาย

ในครัว

"จ๊ะเอ๋!"

"ว้ายยยย!"

"ตายจริง..ขวัญอ่อนไปได้"

"เนย! ทำไมมาไม่ให้สุ้มให้เสียง"

ยี่หวาตกใจจนตัวโยน เมื่อเนยลูกสาวของคนขับรถประจำคุกเถื่อน กระโดดเข้ามาทัก ทั้งคู่สนิทสนมกันมาก อายุเท่ากันจึงเข้าขากันได้ดี

"เป็นอะไรทำไมเหม่อลอย" เนยถาม

"มีเรื่องตกใจนิดหน่อย"

"เรื่องอะไรเหรอ เล่าให้เราฟังได้นะ"

"เนยรู้จักนักโทษคนใหม่ไหม? ที่มาอยู่ในห้องขังVIP. เพิ่งย้ายเข้ามา"

"รู้สิ มีอะไรบ้างที่เนยคนนี้จะไม่รู้ ฮ่าๆ"

เนย สาววัยยี่สิบ ผมสั้นน่ารัก ไว้ผมหน้าม้า รูปร่างผอมเพรียวสูงยาว มีพ่อเป็นคนขับรถ ส่วนผู้เป็นแม่ทำความสะอาดภายในเรือนจำ ครอบครัวของเธออาศัยอยู่ที่นี่มานาน นานกว่า ภา ซึ่งเป็นป้าแท้ๆ ของยี่หวาเสียอีก

"เขาชื่อมิดไนท์ นักโทษจากเบื้องบน สั่งตรงให้มาขังเอาไว้เลยนะ" เนยเริ่มเล่า "แต่ถ้าเธอได้ฟังเรื่องราว อาจจะเห็นใจหรือสงสารก็ได้"

"เกิดอะไรขึ้น?!"

"ตั้งใจฟังนะ ฉันจะเรียบเรียงทุกอย่างให้ แต่ข่าวที่ได้ยินคือความจริงแบบร้อยเปอร์เซ็นต์"

เนยมีอุปนิสัยเข้ากับผู้คนได้ง่าย ต่างจากยี่หวาที่ชอบเก็บตัวนิ่งเงียบ ทำให้รู้จักมักคุ้นกับผู้คนที่นี่แม้แต่ผู้คุมก็ตาม ข่าวสารภายในสถานที่แห่งนี้ ไม่เคยมีคำว่าพลาด

มิดไนท์ ถูกส่งตัวมาจากการจับกุม หลังจากเขาได้ทำการฆ่าล้างตระกูลมาเฟียที่ชุบเลี้ยงตัวเองมา ย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อน หลังจากบ้านไฟไหม้ เขากลายเป็นคนเร่ร่อนตั้งแต่อายุย่างสิบเก้าปี มาเฟียนำมาชุบเลี้ยง ฝึกฝน คอยดูแลเพราะถูกชะตา อีกทั้งเห็นแววความเข้มแข็งไม่ยอมแพ้ กลายเป็นลูกบุญธรรมคนโปรดเพียงหนึ่งเดียวในตระกูลเก่าแก่

แต่แล้ววันหนึ่ง..

มาเฟียสั่งผลิตยาเสพติดชนิดใหม่ แต่การทดลองกับสัตว์เริ่มล้าหลัง จึงใช้วิธีจับเด็กซึ่งเป็นลูกหลานของชาวบ้านมาทดลอง สุดท้ายก็ตายนับร้อยศพกว่าจะได้ผลวิจัย

มิดไนท์ ไม่เคยเห็นด้วยกับเรื่องนี้ เพราะเขาไม่ฆ่าคนตามอำเภอใจ คนที่จะกำจัดทิ้งส่วนมากเป็นคนที่เลวร้าย เมื่อรู้ว่าพ่อบุญธรรมกระทำความเลวทรามครั้งยิ่งใหญ่ ทำให้ไฟนรกที่คอยเผาไหม้ภายในใจของเขาลุกโชน

"สุดท้ายก็ฆ่าล้างตระกูลที่เลี้ยงดูตัวเองเกลี้ยง!!" เนยเล่าออกรส

"ก็เลยถูกสั่งจับมาขังที่นี่"

"ไม่ใช่แค่นั้นหรอกนะ แต่เพราะเขารู้ความลับบางอย่างของตระกูลมาเฟีย"

"ความลับอะไร?"

"เพชรอัญมณีที่สืบทอดมาเป็นร้อยปี พ่อบุญธรรมที่เป็นมาเฟียรักมาก จนยอมบอกทุกอย่าง แต่พอเจ้าตัวตาย คนที่รู้สมบัติที่ซ่อนอยู่ก็เหลือแค่มิดไนท์ แต่ซวยตรงไหนรู้ไหม.."

"ตรงไหน"

"หลังจากฆ่าล้างตระกูลมาเฟียจนหมด เขาเหมือนคนคุ้มคลั่งขาดสติ เดินออกไปยังหุบเขา ทิ้งตัวลงทะเลสาบ แล้วหัวกระแทกหิน ความจำเสื่อม! หมอบอกว่า..อาจจะแค่ชั่วคราว แต่ไม่ได้ลืมหมดทุกอย่างนะ เพราะยังจำชื่อตัวเอง กับเพื่อนสนิท หรือคนรู้จักได้บางคนได้"

เล่ามาถึงตรงนี้ ยิ่งทำให้ยี่หวารู้สึกเจ็บ เพราะอีกสิ่งที่ลืมสนิท นั่นก็คือความทรงจำที่เคยมีด้วยกัน ระหว่างเขากับเธอ

พูดคุยกันสักพัก เนยก็ต้องรีบไปช่วยแม่เช็ดกวาดถูภายในคุกขัง ส่วนยี่หวากลับเข้าห้องนอนซัดนั่งลงบนเตียง น้ำตาเริ่มรินไหล ร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาจเก็บความรู้สึก

ถ้าตัดสินใจหนีไปกับเขาในคืนนั้น

ทุกอย่างอาจจะไม่เป็นแบบนี้

โซนนักโทษ VIP.

ห้องนักโทษพิเศษ

ยี่หวา ยกนมอุ่นเข้าไปให้นักโทษ ช่วงเวลา สองทุ่ม เพราะอยากเจอเขาอีกสักครั้ง

"หนูนำนมอุ่นมาให้ค่ะ" เสียงหวานพูด "พี่ชอบปวดท้องกลางคืน ดื่มแล้วจะได้นอนหลับสบาย"

"เธอจะเลิกสาระแนเรื่องของฉันเมื่อไหร่!"

"เรื่องที่เรารู้จักกัน หนูพูดความจริงนะคะ"

"แต่ตอนนี้ฉันจำเธอไม่ได้! ไสหัวไปซะ"

เคว้ง

เขาปัดนมจากถาดวางทิ้ง ยี่หวาตกใจเล็กน้อย พยายามคิดในแง่ดี ว่าเขาไม่มีความทรงจำที่ดี ถึงกระทำรุนแรงแบบนี้

แกร๊ก

"ของที่สั่งได้แล้ว" ผู้คุมเดินเข้ามาพร้อมกับผู้หญิงสวยใส่ชุดวาบหวิว ก่อนจะเดินกลับไปเฝ้าประตู ยี่หวามองด้วยความสงสัย

มิดไนท์ตรงดิ่งมาหายี่หวา พลางถอนหายใจพูดเรียบ "เธอจะนั่งอยู่เพื่อให้กำลังใจ..ตอนฉันกำลังเอากะหรี่ก็ได้นะ มันจะตายเวลามีผู้ชม"