เธอต้องเก็บอาการและความรู้สึกที่ยังเจ็บลึกไม่สามารถบอกอะไรใครได้เลยว่าตอนนี้เธอต้องเผชิญกับความกล้ำกลืนมากแค่ไหนกับการที่เธอกำลังตั้งครรภ์และไม่อาจเปิดเผยต่อใครได้ว่า พ่อ ของเด็กในท้องไม่ใช่ใครหากแต่เป็นบุรุษที่แตกต่างจากเธอทั้งฐานะและความเหมาะสม และในขณะเดียวกันข้าวพันก็เริ่มสังเกตเห็นความผิดปกติ เขาเห็นแววตาของปรเมศวร์ที่จ้องมองต้นเตยตลอดเวลา มันไม่ใช่สายตาของความเอ็นดูอย่างผู้ใหญ่มองเด็ก ใช่...เขาเป็นผู้ชายด้วยกันและมองเห็นอะไรบางอย่างที่ผู้ชายเท่านั้นจะรู้และเข้าใจ หลังอาหารมื้อเย็นผ่านไปพิมพาก็เดินออกมาส่งปรเมศวร์หน้าบ้านโดยมีต้นเตยและข้าวพันเดินตามมาด้วย หญิงวัยกลางคนเอ่ยขึ้น
“ขอบคุณท่านประธานมากเลยนะคะ ไม่ทราบว่าอาหารมื้อนี้อร่อยถูใจหรือเปล่าคะ”
“อร่อยมากครับคุณแม่ ผมเสียอีกที่ต้องขอบคุณคุณแม่ที่อุตส่าห์สละเวลาทำอาหารเลี้ยงผม”
“ไม่เป็นไรเลยค่ะ ก็ท่านประธานอุตส่าห์มา
