หญิงสาวหันมองซ้ายขวาก่อนรีบเดินเข้าไปยืนเคียงข้างร่างสูงใหญ่ที่กดปุ่มให้ประตูปิดลง ต้นเตยยืนนิ่ง เต็มไปด้วยความกลัวและประหม่าก่อนตัดสินใจเอ่ยขึ้นว่า
“ท่านประธานคะ เตยต้องขอโทษด้วยนะคะ”
“เรื่องอะไร”
“ก็เมื่อเช้านี้ไงคะ เตยไม่ทราบว่านี่เป็นลิฟท์ของท่านประธาน และก็...ไม่ทราบด้วยว่าคุณปรเมศวร์คือผู้บริหารนครานันท์กรุ๊ป”
“มันไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรนี่ แค่เข้ามาลิฟท์ ก็เธอรีบนี่ไม่ใช่หรือ น่าชื่นชมด้วยซ้ำนะเพราะเธอเป็นนักศึกษาฝึกงานแต่ให้ความสำคัญกับเรื่องเวลาด้วยการรักษามันอย่างดีที่สุด”
“แต่เตยก็ยังรู้สึกว่าตัวเองซุ่มซ่ามอยู่ดีค่ะ”
“แล้วนี่กลับบ้านยังไง คุณพักอยู่ที่ไหน”
“เตยกลับแท็กซี่ค่ะ พักอยู่ที่หอไม่ไกลจากบริษัท”
“ฝึกงานวันแรกเป็นยังไงบ้าง?”
“มีขลุกขลักบ้างนิดหน่อยค่ะ แต่เตยจะพยายามทำให้ดีขึ้น”
“ทำงานดีและต้องรับผิดชอบด้วย ผมดีใจนะที่เห็นคุณตั้งใจ”
เขาหันมายิ้มให้และเป็นอีกครั้ง
