“เวียนหัวเหรอ...ไหนๆ...ให้พี่พรชัยลองดูหน่อยซิว่าอาการเป็นยังไง”
ชายหนุ่มผู้แทนตัวเองว่าพรชัยก้าวเข้าไปหาร่างบางด้วยท่าทางเมามาย ใช่...เขาต้องเมาเหล้าแน่ ๆ เพราะเดินเซและพูดไม่ชัด พรชัยทำท่าจะเอื้อมมือไปแตะลำตัวต้นเตยทว่าเธอรีบถอยห่างและบอกว่า
“เตยไม่เป็นอะไรมากค่ะ พี่พรชัยกลับเข้าไปที่งานเลี้ยงเถอะค่ะ เตยอยากนั่งตรงนี้”
“จะนั่งตรงนี้ทำมาย...นั่งคนเดียวมันเหงานะ ให้พี่นั่งเป็นเพื่อนม๊ายล่า”
“ไม่ต้องค่ะ...เตยว่าพี่เมาแล้วนะคะ เดี๋ยวเตยจะไปเรียกให้เพื่อนพี่ออกมาพาพี่กลับเข้าไปในร้านดีกว่า...ว๊าย!”
ต้นเตยร้องออกมาเมื่อพรชัยทำรุ่มร่ามด้วยการโถมเข้าหาและจับแขนของเธอเอาไว้พร้อมทั้งพูดเสียงเมามายว่า
“จะไปเรียกใครมาล่ะจ๊ะน้องเตยคนสวย มีแค่เราสองคนนี่พอแล้วล่ะ ไม่ต้องมีม๊ากมาย...ป่ะ...ไปกับพี่...ไปหาที่เงียบ ๆ คุยกันสองคน หาที่บรรยากาสเหมาะๆ ไม่ต้องมีครายมารบกวนเราดีกว่าน๊า...เอิ๊กๆๆ”
เขาพูด
