“คุณนอนไม่รู้สึกตัวเลยนะคะ คงยังไม่ทันเห็นว่าซินญอร่าออกไปเดินข้างนอกตั้งแต่เช้าตรู่”
“มิวซีอา...”
“ที่คุณบอกคาร์ล่าว่าซินญอร่าเล่นไวโอลินเพราะมากน่ะ เป็นความจริงค่ะ ที่ไพเราะมากขนาดนี้คงไม่ใช่เพราะไวโอลินสตราดิวาริอุสของเธอเท่านั้นหรอกนะคะ แต่เธอกำลังใช้จิตวิญญาณบรรเลงบทเพลงได้น่าประทับใจมาก...ฟังดูสิคะ คุณริค...เพลงนั่นยังดังอยู่เลยค่ะ”
ประกายตาราวอยู่ในห้วงฝันของแม่บ้านสาวทำให้ลอวเรนซ์รีบลุกจากโซฟาเพื่อเดินออกไปหน้าระเบียงซึ่งถูกอาบไล้ด้วยแสงสีอำพันยามตะวันเริ่มฉาดฉาย
โอเชียนนิค... บทเพลงกังวานหวานแว่วราวตัวโน้ตที่ถูกบรรเลงผ่านเครื่องสายพลิ้วไหวอยู่ปลายยอดหญ้า ลำนำแสนสะเทือนอารมณ์ราวตัวตนของผู้ยลยินดำดิ่งจมลึกสู่ใจกลางแห่งห้วงมหาสมุทรไร้เกลียวคลื่นเสียแล้วกระนั้น
ลอวเรนซ์ย่างเท้าไปตามท่วงทำนองที่ดึงดูดหัวใจของเขาทุกคราวราวหลอมละลายความเย็นชาและแข็งกระด้างให้โอนอ่อนผ่อนตามอย่างมิอาจ
