ลอวเรนซ์ตั้งคำถามและคำตอบคือใบหน้าของหญิงสาวที่ส่ายไปมาเชิงปฏิเสธขณะโอบกอดแผ่นหลังกว้างทั้งที่มือทั้งสองยังกุมไวโอลินแน่น มัสมินไม่ได้บอกเขาว่าบัดนี้ชีวิตของเธอป่นเป็นธุลีไปเกือบทั้งหมด มีก็แต่หัวใจแม้แล้งไร้ความหวังหากก็ยังมีความรักส่องประกายเรืองรองอยู่ในความแห้งเหือดแม้ริบหรี่หากก็งามนัก
“ริคคะ ถึงคุณจะไม่ได้คิดถึงกฎที่คุณตั้งมันขึ้นมาแล้ว แต่นุ่นก็อยากให้ทุกอย่างคงเดิม เพราะนุ่นทำผิดกับคุณก่อน บางทีเมื่ออะไร ๆ มันสายไป ก็คงไม่มีประโยชน์ที่จะแก้ไข สู้เราปล่อยให้มันไหลไปเหมือนสายน้ำไม่ดีกว่าหรือคะ”
มัสมินยิ่งรู้สึกอบอุ่นเมื่อชายหนุ่มประทับจุมพิตลงบนหยาดน้ำตาที่รินไหลออกมาขณะเรียวปากหยักสีชมพูเรื่อแย้มยิ้มรับโชคชะตาที่หยิบยื่นความปวดร้าวให้หญิงสาวเสมือนความฝันที่ขาดวิ่น
“คุณอยากปล่อยตัวเองไปตามสายน้ำ แล้วถ้าคุณไม่พบอะไรข้างหน้าเลยล่ะมิวซีอา”
“นุ่นคงต้องให้สายน้ำพัดพาทุกอย่างไป ถ้าไม่พ
