“นุ่นอยากบอกว่า นุ่นขอโทษนะคะ ที่ทำตามข้อตกลงระหว่างเราไม่ได้ นุ่นขอโทษค่ะ”
“แค่นี้เองหรือ...ที่อยากบอกผม”
“นุ่นรักคุณค่ะ ริค...นุ่นรักคุณ”
นั่นคือทั้งหมดที่เธออยากบอก ทว่าน้ำเสียงสั่นพร่ากลับจุดความเหนื่อยล้าวาบขึ้นในหลุมมืดใต้จิตสำนึกของร่างสูงตระหง่าน เขาต่างหากที่กำลังพันธนาการตัวเองด้วยข้อตกลงเสมือนคมมีดซ่อนปลายซึ่งบัดนี้ย้อนกลับมาเฉือนทำลายหัวใจรักอาบด้วยความแค้นจนเริ่มเป็นแผลลึก ลอวเรนซ์มิได้กล่าวว่ากระไรต่อเพียงฝังจมูกโด่งลงบนเรือนผมอ่อนนุ่มเพื่อได้สูดเอาความหอมกรุ่นที่เขาคุ้นชิน เป็นกระไอของกลิ่นซึ่งเขาไม่เคยจดจำรำลึกได้มากมายจากสตรีใดแม้เพียงสักคนเดียว...นอกจากมัสมิน
บทที่ 12 เสียงเพรียกจากแดนไกล
“ฮัลโหล...สวัสดีค่ะ นี่บ้านเธียรธรากุล ไม่ทราบว่าจะ...”
“นิ่ม...นิ่มใช่มั้ย? นี่พี่เองนะ...พี่นุ่น พี่โทรมาจากทัสคานี ตอนนี้พี่อยู่อิตาลีจ้ะ”
เสียงปลายสายเงียบไปชั่วครู่
