พลาดรักหัวใจทระนง

เรื่องไม่คาดฝัน...2

"ฉันไม่อยากจะเชื่อว่าฉันจะเจอเรื่องบ้าอะไรแบบนี้" ปิ่นธาราเอ่ยออกมาด้วยความไม่พอใจ นั่นทำให้ผู้ใหญ่ทั้งสองคนส่ายหน้าน้อยๆ ไม่ว่ายังไงพวกท่านก็ต้องทำให้ปิ่นธาราตอบตกลง

"ลูกปฏิเสธพ่อไม่ได้หรอก ยอมแต่งงานเถอะพ่อจะได้สบายใจ ถ้าลูกไม่แต่งพ่ออาจจะมีมาตรการเด็ดขาดกับลูกก็ได้" คุณสุวิทย์เอ่ยออกมาเสียงเรียบ คำพูดของท่านทำให้ปิ่นธาราหันไปมองหน้าบิดาด้วยความไม่พอใจ

"ทำไมคุณพ่อพูดแบบนี้คะ นี่มันชีวิตของปิ่นนะคะ คุณพ่อจะมาบังคับแล้วเค้นเอาคำตอบตอนนี้ปิ่นไม่มีคำตอบให้หรอกค่ะ" ปิ่นธาราเอ่ยออกมาด้วยความไม่พอใจ คุณยศพลเห็นสถานการณ์ไม่ค่อยดี ท่านต้องรีบพาเพื่อนของท่านออกไปจากที่นี่ก่อน แล้วปล่อยให้ทั้งสองคนคุยกันเพื่อผลลัพธ์ที่พวกท่านต้องการ อาจจะต้องใจเย็นกันหน่อย

"ไม่เอาน่าวิทย์ใจเย็นๆ เดี๋ยวเราออกไปข้างนอกก่อนดีกว่า ปล่อยให้เด็กๆ คุยกันแล้วค่อยกลับมาฟังคำตอบดีมั้ย" คุณยศพลลุกขึ้น ก่อนที่จะเรียกสติเพื่อนสนิท ท่านขยิบตาให้เพื่อนสนิท เพราะสถานการณ์มันจะแย่ลงไปกว่านี้ ไม่ว่ายังไงเสียสะใภ้ของท่านก็ต้องเป็นปิ่นธารา ท่านไม่อยากให้เพื่อนของท่านหักด้ามพร้าด้วยเข่า เดี๋ยวปิ่นธาราจะไม่พอใจและพลอยปฏิเสธการแต่งงาน

"ก็ได้ เดี๋ยวพ่อจะออกไปเดินเล่นข้างนอกกับลุงยศก่อน ถ้าพ่อกลับเข้ามาพ่อหวังว่าพ่อจะได้คำตอบดีๆ นะ" คุณสุวิทย์เอ่ยกับบุตรสาวเสียงเข้ม นั่นทำให้ปิ่นธาราไม่พอใจมากขึ้นกว่าเดิม แต่ชายสูงวัยสองคนก็เลือกที่จะออกไปจากห้องนี้ เพื่อให้ทั้งสองคนได้สนทนากันก่อน เผื่อบางทีสถานการณ์จะดีขึ้นกว่าที่เป็นอยู่ในตอนนี้

ทันทีที่คุณสุวิทย์กับคุณยศพลลุกออกจากห้อง ทิ้งให้หนุ่มสาวอยู่กันตามลำพัง ความเงียบที่ปกคลุมก็อึดอัดเสียจนแทบหายใจไม่ออก ปิ่นธารายกมือกอดอก หันขวับไปทางเมฆาด้วยแววตาวาวโรจน์ เมฆายกคิ้วเล็กน้อย สายตาคมจ้องมองกลับมา

“ปิ่นคุณคิดว่าพี่อยากแต่งงานนักหรือไง พี่ก็ไม่เห็นอนาคตเหมือนกัน พี่คิดไม่ออกเลยว่าถ้าพี่แต่งงานกับปิ่น แล้วชีวิตคู่ของเราจะเป็นยังไง” เมฆาเอ่ยออกมาตามจริง ด้วยเพราะเขารู้ว่าบิดาของปิ่นธาราป่วยด้วยโรคมะเร็ง แต่ไม่กล้าบอกบุตรสาว ด้วยความเป็นห่วงท่านก็เลยอยากให้ปิ่นธารามีคนดูแลซึ่งก็คือเขา ท่านก็เลยเลือกที่จะคุยกับบิดาของเขา แล้วก็ตกลงที่จะยกบุตรสาวของตนเองให้กับเขา

ส่วนเขาที่ไม่มีใครอยู่แล้ว ก็เลยต้องตกปากรับคำไปโดยปริยาย ด้วยเพราะสงสารคุณสุวิทย์ ที่อยากหมดห่วงเรื่องบุตรสาว เขามีหน้าที่แค่ทำให้ปิ่นธารายอมตกลงแต่งงานกับเขา แม้ว่ามันจะค่อนข้างยากก็ตาม

“ดีค่ะ อย่างน้อยเราก็เห็นตรงกันบ้าง ปิ่นไม่คิดจะแต่งงานกับคนอย่างพี่เมฆหรอกนะ” ปิ่นธาราสวนเสียงแข็ง สายตาที่เธอมองไปที่เขาราวกับศัตรู ไม่ใช่คนที่จะต้องแต่งงานกันอีกเร็ววัน