ส่วนปิ่นธาราก็ไม่อยากจะเถียงเขาออกไป เพราะไม่ว่าเธอจะต่อล้อต่อเถียงแค่ไหน สุดท้ายแล้วเธอก็ต้องอยู่ที่นี่อยู่ดี เพราะเธอไม่รู้ว่าพวกมันจะมาตามเก็บเธอเมื่อไหร่ เธอไม่น่าเผลอไปยุ่งกับเรื่องนี้เลย ไม่อย่างนั้นก็คงไม่ลำบากแบบนี้
แม้จะต้องแกล้งเป็นคู่หมั้น แต่ความใกล้ชิดและความห่วงใยที่แท้จริงของเมฆากับปิ่นธาราเริ่มก่อตัว และไม่มีใครรู้ว่าคืนวันแบบนี้กลายเป็นจุดเริ่มต้นของความรู้สึกที่แท้จริงระหว่างทั้งสองอย่างไม่น่าเชื่อเลย
สายลมเย็นพัดผ่านสวนทุเรียนกว้างของไร่ เมฆาเดินนำปิ่นธาราเข้ามาในบ้านไม้กลางไร่ ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่รอบๆ อย่างระมัดระวัง ในขณะที่สายตาก็จ้องมาที่ปิ่นธารา เขาไม่อาจละสายตาจากเธอได้ เพราะว่าหน้าที่ของเขาคือการปกป้องเธอให้ปลอดภัยจากอันตรายที่กำลังคืบคลานเข้ามา
“ไม่ต้องกลัวนะ พวกมันทำอะไรเราไม่ได้หรอก” เมฆาพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แต่แฝงความอบอุ่น ปิ่นธารายังคงเกร็ง แต่ใจเริ
