“เมฆ!! นี่ลูกทำอะไรของลูก” คุณยศพลเอ่ยออกมาด้วยความตกใจ เขากำลังพยายามอย่างยิ่งที่จะลุกจากเตียง แล้วไปที่ไหนสักแห่ง อย่าบอกนะว่าบุตรชายของท่านต้องการตามหาปิ่นธารา
"ผมต้องไปหาปิ่น ผมปล่อยให้เธอหายไปนานเกินไปแล้ว" ชายหนุ่มหอบหายใจแรง เหงื่อท่วมร่างกาย แต่สายตาเด็ดเดี่ยวมองไปที่บิดา ไม่ว่าตอนนี้ท่านจะพูดยังไงเขาก็ไม่ฟัง นั่นเพราะหัวใจของเขาอยู่ที่ปิ่นธารา ภาพความทรงจำก่อนเกิดอุบัติเหตุมันกลับมาชัดเจน เขาแค่อยากอธิบายทุกอย่างให้เธอฟัง เขาหวังว่าความจริงทั้งหมด ที่เขาได้จากคลิปเสียงของวรรณภาและเขา จะทำให้เธอเชื่อเขาและกลับมาอยู่กับเขา
“แต่ลูกเพิ่งฟื้นนะร่างกายยังไม่ไหว ลูกจะเอาชีวิตไปทิ้งหรือไง” เสียงของคุณยศพลเข้มดุ แต่ลึกๆ แฝงด้วยความกลัวที่จะเสียบุตรชายไปอีกครั้ง เขาต้องรักษาตัวก่อน ไม่ใช่รักคนอื่นมากกว่าตัวเอง ท่านไม่ได้โกรธปิ่นธารา แต่ท่านโกรธบุตรชายที่ไม่ประมานตน
"ถึงผมจะต้องตาย ผมก็ยอ
