ในมือของเขายังมีมือถือที่เก็บทุกความทรงจำเกี่ยวกับปิ่นธาราเอาไว้อย่างดี ทั้งแชทเก่าๆ ภาพถ่ายร่วมกัน และข้อมูลที่บ่งบอกชัดเจนว่าเธออยู่ที่ไร่ของไข่มุก เพื่อนสนิทที่เธอไว้ใจ
หัวใจของเมฆาเต้นแรงราวกับจะทะลุออกมาจากอก ทุกก้าวที่เดินเข้าใกล้เกทคือทุกก้าวที่พาเขาไปใกล้กับผู้หญิงที่เขารักสุดหัวใจ หลังจากที่ปล่อยให้เธอหายไปเกือบสองเดือน
“คราวนี้…พี่จะไม่ปล่อยมือเธอไปอีกแล้วปิ่น” ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเอง เขาคิดเช่นนั้นจริงๆ เขาจะไม่มีทางปล่อยมือเธอไปไหน ตราบใดที่เขายังไม่ได้เห็นหน้าเธอและปรับความเข้าใจกับเธอ
ทันทีที่เครื่องบินแตะรันเวย์สนามบินนานาชาติเชียงใหม่และหยุดนิ่งสนิท เมฆาก็แทบจะเป็นคนแรกที่ลุกจากที่นั่ง เขารีบจัดการเรื่องสัมภาระเพียงเล็กน้อยที่นำติดตัวมา แล้วตรงไปยังเคาน์เตอร์เช่ารถด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ
ท้องฟ้าเหนือเชียงใหม่ยามพลบค่ำเริ่มเปลี่ยนสีเป็นม่วงเข้ม แสงสุดท้ายของวันค่อยๆ
