ไข่มุกถอนหายใจหนักๆ เธอก้าวเข้ามายืนข้างๆ เขา เธอจะทำยังไงกับคนรักของเพื่อนเธอดี
“ที่นี่ตอนกลางคืนมันหนาวมาก คุณจะมาทำร้ายร่างกายคุณทำไม อยู่ตรงนี้ไปก็ไม่ทำให้ยายปิ่นอภัยให้คุณหรอก" ไข่มุกถือวิสาสะสั่งสอนชายหนุ่ม เพราะเธอไม่อยากให้ใครมาตายในไร่ของเธอ
"ผมไม่กลัวความหนาว ผมไม่กลัวความเจ็บใจทั้งนั้น ผมแค่กลัวว่าผมจะเสียปิ่นไปอีกครั้ง" นอกจากจะไม่ทำตามที่ไข่มุกต้องการแล้ว เมฆากลับยิ้มบางๆ แม้จะเริ่มรับรู้ถึงความหนาวเหน็บของลมในตอนกลางคืน
ลมหนาวพัดแรงผ่านไร่ชา เสียงใบชาแกว่งไหวแผ่วเบาเมื่อต้องลมหนาวยามค่ำคืน แสงจันทร์สาดส่องร่างของทั้งสอง ท่ามกลางความมืดและไกลโพ้นจากบ้านพัก
ไข่มุกถอนหายใจอีกครั้ง แต่เห็นความมุ่งมั่นและสายตาเด็ดเดี่ยวของเมฆา เธอรู้ดีว่าหากยอมถอยไป เขาก็จะยืนอยู่ตรงนี้ต่อไปเพื่อรอปิ่นธารา
“ได้ คุณอยู่ที่นี่ได้ แต่กรุณาดูเรื่องสุขภาพของตัวเองด้วย เพราะที่นี่ตอนกลางคืนมันหนาวม
