พอกลับเข้ามาในห้องได้ ฉันก็ยืนหันหลังพิงประตูห้องก่อนจะค่อย ๆ ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น ฉันจะจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไงดี ในตอนนี้ฉันไม่อาจจะปฏิเสธได้ว่าฉันรักพี่คิงส์ รักเขาหมดทั้งใจแล้ว...
ฉันไม่รู้ว่าทำไมจู่ ๆ มันก็เกิดความรู้สึกแบบนี้กับฉัน
หวั่นไหวงั้นหรอ ??...
ฉันรู้และยังจำได้เสมอว่า เขาคือผู้ชายที่ทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจฉัน ทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่าไม่คู่ควรกับใครทั้งนั้น แต่ในขณะเดียวกัน เขากับเป็นคนเดียวที่อยู่ข้าง ๆฉัน ในวันที่ฉันอ่อนแอหรือแม้แต่ในวันที่ฉันไม่เหลือใคร เขาก็เป็นคนเดียวที่อยู่ข้าง ๆฉัน
เขาโอบกอดฉันไว้ด้วยสองมือที่เคยทำร้ายฉันสารพัด
ปลอบโยนฉันผ่านคำพูดและสายตา ทุก ๆ อย่างที่พี่เขาทำมันค่อย ๆ แทรกซึมเข้ามาในความรู้สึกฉัน
ผู้ชายที่ทำร้ายฉันในวันนั้นกับเป็นคนเดียวที่ยืนเคียงข้างฉันในวันที่ฉันต้องการกำลังใจ...
มือหนาที่คอยกุมมือฉันไว้ส่งผ่านความอบอุ่นที่มีผ่
