ใต้ร่มเดือนสิบ

พังทลาย...2

“เธอรู้ไหม เดือนสิบเป็นเดือนที่ฝนจะหยุดตก... แต่ในใจฉัน มันยังตกอยู่ทุกวันเลย”

เดือนสิบก้มหน้าลง ไม่กล้าเอ่ยสิ่งใด มือเธอสั่นเล็กน้อย แต่พยายามเก็บแก้วและจัดอาหารให้เรียบร้อยที่สุด ก่อนจะถอยออกไปอย่างเงียบๆ

ธามมองตามแผ่นหลังบางที่เดินออกจากห้อง เสียงปิดประตูดังเบาๆ แต่กลับสะท้อนก้องในใจเขา เขาวางแก้วลง ชำเลืองมองกับแกล้มตรงหน้าอย่างเหม่อลอย...แล้วจู่ๆ เขาก็หัวเราะแผ่วๆ อีกครั้ง

“อย่างน้อย...ฉันก็ยังมีคนฟังชื่อฉันโดยไม่หนีไปไหน”

เป็นครั้งแรกในหลายวันที่ผ่านมา...ที่เขาได้พูดกับใครโดยไม่ใช่เสียงสะท้อนของตัวเอง หลังจากเดือนสิบวางถาดกับแกล้มเสร็จ เธอกำลังจะโค้งลาออกจากห้องอย่างสุภาพ แต่เสียงทุ้มแหบพร่าของคนที่อยู่หลังโต๊ะกลับดังขึ้นเรียบแต่หนักแน่น

“เดี๋ยว” เสียงนั้นทำให้ฝีเท้าของเธอหยุดชะงัก เดือนสิบค่อยๆ หันกลับมา ดวงตากลมโตสบเข้ากับสายตาคมที่มองมาอย่างไม่อ่านอารมณ์ได้

ธามยังถือแก้วเหล้าไว้ในมือ เขายกมันขึ้นจรดริมฝีปากก่อนจะพูดออกมาอย่างไร้แววล้อเล่น

“นั่งดื่มด้วยกันสิ” เดือนสิบเบิกตากว้าง “คะ? ดื่ม...กับคุณธามเหรอคะ?”

“ใช่” เขาตอบสั้นๆ แล้วเทเหล้าเพิ่มลงในแก้วอีกใบบนโต๊ะตรงหน้า “ฉันไม่ชอบดื่มคนเดียว”

เธอรีบส่ายหน้า “ดิฉันเป็นแค่พนักงานเสิร์ฟค่ะ ถ้ามีใครรู้เข้าว่าดื่มเหล้ากับผู้บริหาร...ดิฉันอาจถูกไล่ออกได้”

ธามหัวเราะในลำคอเบาๆ เสียงนั้นฟังดูเหมือนเศร้ามากกว่าขบขัน “ใครจะกล้าไล่เธอออก... ในเมื่อฉันเป็นคนที่มีอำนาจที่สุดในที่นี่”

คำพูดนั้นทำให้บรรยากาศในห้องนิ่งไปชั่วขณะ

เดือนสิบเม้มริมฝีปากแน่น เธอรู้ดีว่าเขาพูดจริง ไม่มีใครในโรงแรมนี้กล้าขัดคำของธาม “แต่... ดิฉันไม่เคยดื่มเหล้าเลยค่ะ”

“งั้นก็เริ่มคืนนี้” เขาวางแก้วอีกใบตรงหน้าเธอ “ถือว่าเป็นคำสั่ง”

เดือนสิบลังเล หัวใจเต้นแรงด้วยความกลัวและประหม่า เธอมองชายหนุ่มตรงหน้า แววตาของเขาไม่ได้มีความหยามหรือเย้าแหย่เหมือนคนเจ้าชู้ แต่มันเต็มไปด้วยความว่างเปล่าจนเธอรู้สึกสงสารขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่

“ถ้าเธอไม่ดื่ม...” เขาเอ่ยเสียงเรียบ “เธอต่างหากที่จะถูกไล่ออก”

เดือนสิบชะงัก หัวใจหล่นวูบ เธอไม่รู้ว่าเขาพูดจริงหรือแค่ข่ม แต่ในน้ำเสียงนั้นไม่มีแววล้อเล่นแม้แต่นิดเดียว

มือเรียวสั่นน้อยๆ เมื่อหยิบแก้วขึ้นมา กลิ่นเหล้าแรงจนแสบจมูก เธอหลุบตาลง พยายามกลืนความกลัวก่อนจะยกแก้วขึ้นจิบเบาๆ รสขมแผ่ซ่านในปากทันที

ธามมองเธอเงียบๆ แววตานั้นดูอ่อนลงเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยเสียงต่ำ “ดีมาก... อย่างน้อยคืนนี้ฉันก็ไม่ต้องดื่มคนเดียวแล้ว”

เขายกแก้วขึ้นชนเบาๆ กับของเธอ เสียงแก้วกระทบกันดัง กริ๊ก เบาๆ ท่ามกลางความเงียบในห้องที่มีกลิ่นเหล้าและฝนอบอวล