ใต้ร่มเดือนสิบ

พังทลาย

ห้องทำงานชั้นบนสุดของโรงแรมธามธนากุล

เสียงฝนข้างนอกโปรยปรายไม่ขาดสาย สายฟ้าแลบวาบสะท้อนบนกระจกใสบานใหญ่ เผยให้เห็นภาพของชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟาหนังสีเข้มในห้องทำงานสุดหรู ขวดเหล้าคริสตัลราคาแพงถูกเปิดไว้ครึ่งหนึ่ง แก้วบนโต๊ะมีน้ำสีอำพันขุ่นข้นอยู่เกือบเต็ม

ธาม ซีอีโอหนุ่มที่ใครต่อใครยกให้เป็นชายหนุ่มสมบูรณ์แบบ ทั้งรูปร่าง หน้าตาและอำนาจ เวลานี้กลับดูเหมือนชายคนหนึ่งที่สูญเสียทุกสิ่ง เขายกแก้วขึ้นจรดริมฝีปาก รสขมแผ่ซ่านไปทั่วลำคอ ราวกับจะกลบความเจ็บปวดที่กัดกินอยู่ในใจ แต่ไม่ว่าจะดื่มเท่าไร ความทรงจำกลับชัดขึ้นทุกครั้ง

“เราเลิกกันเถอะธาม...ฉันเหนื่อยที่จะต้องอยู่ใต้เงาความสมบูรณ์แบบของคุณ ฉันรู้สึกไม่เป็นตัวเองเลย ต่อให้คุณมีเงินมากแค่ไหน คุณก็ไม่รู้จักพอ และที่สำคัญไปกว่านั้นคุณไม่เคยสนใจความรู้สึกของฉันเลยด้วยซ้ำ”

เสียงของลลิตายังคงก้องอยู่ในหัว น้ำเสียงของเธอในวันนั้นนิ่งเกินไป เย็นชาเกินกว่าจะมีความลังเลหลงเหลือ

เขาหัวเราะแผ่วในลำคอ เสียงหัวเราะที่ปนความขมขื่น “เหนื่อยงั้นเหรอ...แล้วฉันไม่เหนื่อยหรือไง ที่ต้องแบกทุกอย่างไว้คนเดียว ที่ฉันทำทั้งหมดก็เพื่อเธอ ฉันสร้างครอบครัวที่ดีเพื่อเธอและลูกของเราที่จะเกิดในอนาคต แต่เธอไม่ชอบผู้ชายแบบนี้สินะ เธอชอบคนที่รวยมาตั้งแต่เกิด แล้วมีเวลาว่างให้เธอ ฉันคงเป็นแบบนั้นไม่ได้หรอก”

มือแกร่งคว้าขวดเหล้าเทเพิ่มลงในแก้ว เสียงน้ำกระทบแก้วดัง กริ๊ก ในห้องที่เงียบสนิท ความเงียบกลับดังกว่าทุกเสียงที่เขาเคยได้ยิน

ธามเอนหลังพิงพนักโซฟา ปล่อยให้ความเมาเริ่มทำหน้าที่ของมัน แสงไฟสีส้มอุ่นในห้องดูหม่นลงจนแทบกลายเป็นสีเทา เขามองโต๊ะทำงานตัวใหญ่ที่เต็มไปด้วยเอกสาร ทุกอย่างยังคงเรียงเป็นระเบียบเหมือนเดิม แต่เจ้าของมันกลับรู้สึกว่าวันนี้โลกทั้งใบไม่เหลืออะไรให้ควบคุมอีกแล้ว

บนโต๊ะมีกล่องกำมะหยี่สีดำเล็กๆ วางอยู่ แหวนหมั้นที่เขาเตรียมไว้ให้เธอเมื่อสองวันก่อน เขายื่นมันให้เธอไม่ทัน...ลลิตาเลือกจะเดินจากไปก่อน

เขาคว้ามันขึ้นมา ฝาเปิดออก เผยให้เห็นแหวนเพชรเม็ดเล็กที่สะท้อนแสงระยิบระยับ ราวกับเยาะเย้ยหัวใจของคนถือ

“เธอไม่อยากได้...ก็เอาไปเผาทิ้งดีไหม” เสียงพูดของเขาเบาจนแทบกลืนหายไปกับเสียงฝน แต่แววตากลับเปียกชื้น

ความเงียบกลับมาอีกครั้ง เหมือนมีเพียงเขากับกลิ่นเหล้าที่หนาแน่นอยู่ในอากาศ ธามมองออกไปนอกหน้าต่าง เมืองทั้งเมืองยังสว่างไสว แต่สำหรับหัวใจของเขา...มันมืดสนิท

ในความมืดนั้น มีเพียงเสียงหัวใจที่เต้นช้าและหนักหน่วง ราวกับเตือนว่าทุกอย่างที่เคยเชื่อมั่นกำลังพังลงต่อหน้า