“ยิ้มอะไรคะ” ข้าวฟ่างถามคนที่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ จากที่ตอนแรกว่าใส่ใจมากแล้วยิ่งมาตอนนี้บอกเลยว่าไม่มีสิ่งไหนที่อลันไม่ให้ความสนใจ
ตั้งแต่ตอนที่หมอบอกว่าเธอท้อง เขาก็ทำทุกอย่างสมกับความอยากได้ สมกับความอยากให้เธอท้องนั่นแหละ ทั้งถามคุณหมอเรื่องการดูแลภรรยา อาหารการกิน สิ่งไหนที่คนเป็นพ่ออย่างเขาต้องเตรียมความพร้อม ทำเอาทั้งคุณหมอและคุณพยาบาลอมยิ้มไปตามๆ กัน
“ผมยิ้มเหรอครับ”
“ยิ้มค่ะ ยิ้มจนปากแทบฉีกอยู่แล้วเนี่ย”
“อ๋อ..ผมน่าจะดีใจแหละที่ผมกำลังจะมีลูกเป็นของตัวเอง” อลันยิ้มกว้างกว่าเก่า จากนั้นก็ค่อยๆ โน้มตัวเข้ามาใกล้ ตั้งใจคาดเข็มขัดนิรภัยให้เธอด้วยตัวเอง
“แบบนี้ฟ่างว่ามันจะโดนท้องไหมครับ”
“ไม่หรอกค่ะ มันก็รู้สึกปกตินั่นแหละ”
“ถ้าอึดอัดหรือไม่สบายตัวบอกได้เลยนะครับ”
“เพิ่งท้องได้แค่หนึ่งเดือนเองนะ ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้”
“แค่ไหนความรู้สึกก็มากเท่ากันครับฟ่าง แค่รู้ว่าเขามาแล้
