“ฟ่าง…” อลันปรี่เข้าไปหาคนรักที่โก่งคออาเจียนทันทีที่ตื่นนอน ฝ่ามือประคองร่างบาง และโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ด้วยความห่วงใย
“เป็นไงบ้าง ไหวไหม เหนื่อยไหม”
“ละ..ลันถอยก่อน”
“ไม่เอา อยากอยู่ด้วย เดี๋ยวฟ่างล้ม” คนคลื่นไส้เบือนหน้าหนี ใช้มืออีกข้างดันใบหน้าของเขาออกห่างก่อนจะจัดการอาการขมคอ คลื่นไส้แบบที่กำลังเป็น
ทั้งที่อยากไล่เขาไปไกลๆ เพราะไม่อยากให้เขาได้กลิ่นหรือมาเห็นอะไรแบบนี้ แต่อลันก็ยังเป็นอลันที่ดื้อด้านพูดก็ไม่ยอมฟังไล่ยังไงก็ไม่ยอมไปแม้เธอจะโกงคออาเจียนแทบหมดไส้หมดพุงเขาก็ยังเลือกที่จะอยู่ข้างๆ ทั้งประคอง ทั้งถาม รู้ว่าเป็นห่วงมาก รู้แล้วจริงๆ
“ลัน…” กำลังจะห้ามปรามแต่ก็รู้ว่าห้ามไปก็เหนื่อยเปล่า ทันทีที่เธอล้างหน้าล้างตาล้างปากให้เรียบร้อยและกำลังจะก้าวขาออกจากห้องน้ำ เขาก็เลือกที่จะอุ้มเธอ แล้วพาเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยตัวเอง
“ฟ่างน่าจะไม่ไหว ผมพาไปหาหมอดีไหมครับ”
“ฟ่างเดินเ
