“รุ้งขอโทษนะคะ…” หญิงสาวกล่าว เมื่อรู้สึกว่าการขยี้ศีรษะของผู้ปกครองดูจะเป็นสิ่งซึ่งไม่สมควร ขณะที่เส้นผมบางส่วนของไรอันปลิ้นไปตามซอกนิ้วน้อยๆของหญิงสาวที่เผลอขยำอย่างลืมตัว
“ในยามนี้…ไม่มีใครเขาถือโทษกันหรอกค่ะ แสดงความรู้สึกออกมาอย่างที่รุ้งต้องการ ทุกอย่างที่รุ้งทำ…ไม่ต้องอาย พี่ชอบทุกๆอย่างที่รุ้งแสดงออกมาอย่างไม่ซุกซ่อนปิดบัง…ทั้งวันนี้แหละวันหน้า เราจะเปิดเผยต่อกันตลอดไป” ไรอันให้กำลังใจ
สายตาวาวโรจน์จ้องจับอยู่ที่หยาดน้ำหยดน้อยปริ่มปรอยออกมาจากกลีบเนื้อเบียดแน่นที่ไรตะแคงลิ้นรองรับเลียซับเอาความหอมหวานที่ซึมซ่านของหญิงสาวเอาไว้ทุกหยดหยาด ชิมรสน้ำรักหยาดแรกที่หลั่งออกมาให้กันและกันด้วยความเสน่หาร้อนแรง ด้วยเพลิงราคะจากไรอันที่รุกเร้าด้วยบทเรียนบทแรกจนร่างกายของหญิงสาวราวจะปริแตกเป็นเสี่ยงๆ
“อือออ…รุ้งเป็นอะไรไปคะพี่?” หญิงสาวถามด้วยน้ำเสียงกระเส่า มือน้อยๆจิกเกร็งปลายเล็บลงบนท่อ
