@ ห้องทำงาน
“นั่งเล่นรอเฮียอยู่ตรงนี้ก่อน ถ้าง่วงก็หลับไปได้เลย” เฮียซีเวียร์เอ่ยขึ้นเสียงเรียบพร้อมกับดันไหล่ฉันจากทางด้านหลังให้นั่งลงบนโซฟาตัวยาวที่อยู่ภายในห้องทำงานของเขา
“ไหนเฮียบอกมีแมทสำคัญยังไงล่ะคะ แล้วจะได้ลงสนามตอนไหน” ฉันถามขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นพร้อมๆ กับนั่งลงบนโซฟา
มือหนาวางเสื้อสูทคลุมลงที่ตักเล็กเพื่อปิดชายกระโปรงนักศึกษาให้ฉัน ก่อนจะวางมือลงบนโซฟาใช้แขนทั้งสองกักตัวฉันเอาไว้ ทำให้ใบหน้าของเราอยู่ห่างกันแค่คืบ จนสัมผัสได้ถึงลมหายใยอุ่นๆ ที่เป่ารดเข้ามาตรงพวงแก้มใส
“แน่ใจนะว่าอยากให้ถึงตอนนั้นเร็วๆ”
“ทะ...ทำไมเหรอคะ”
แกร้ก!!
ปึง!
“ไอ้เวียร์ ทำไมมึงไม่รับโทรศัพท์กูวะ” แต่ยังไม่ทันที่จะได้คำตอบจากเฮีย สายตาของเราทั้งสองก็หันขวับมองไปทางประตูห้องทำงานก็ถูกเปิดออกโดยที่ไม่รอให้เจ้าของห้องอนุญาตแต่อย่างใด ด้วยฝีมือของคุณอาร์เมอร์ คนตัวโตล้วงกระเป๋ากางเกงเดินบ่นกระปอดก
