หลายวันต่อมา
@ประเทศฝรั่งเศส
“แน่ใจนะคะว่านี่คือบ้าน ไม่ใช่ป้อมปราการอะไรซักอย่าง” มือเล็กดึงอมยิ้มจูบาจุ๊บออกจากปาก เอ่ยขึ้นพลางกวาดสายตาไปรอบๆ ด้วยความหัวใจที่เต้นแรงจนแทบจะได้ยินเสียงดังออกมานอกอก ในขณะที่รถหรูเคลื่อนตัวเข้ามาภายในคฤหาสน์โอ่อ่า ที่เฮียเรียกว่า บ้านของเขา
ซึ่งฉันสังเกตุเห็นว่ามีชายชุดดำยืนอยู่ตามจุดต่างๆ ราวกับที่นี้คือสถานที่สำคัญที่จะต้องรักษาความปลอดภัยให้ระดับPVIPยังไงยังงั้น
“เฮียเห็นหนูกินอมยิ้มตั้งแต่ขึ้นเครื่อง จนถึงตอนนี้ยังไม่หยุดกินอีกนะ ถ้าปวดฟันขึ้นมาเฮียจะหัวเราะให้”
“ก็คนมันเครียดนี่หน่า” ปากเล็กเอ่ยออกมาเสียงอ่อย ก่อนจะดึงก้านอมยิ้มที่กินหมดแล้วทิ้งลงในกระเป๋าสะพายสะพายข้างใบเล็ก แต่ก็ต้องตกใจไม่น้อยเมื่อเห็นก้านอมยิ้มสีขาวมากกว่าสิบอันอยู่ในกระเป๋าตัวเอง
ปกติฉันจะหยิบมันขึ้นมากินเฉพาะเวลาที่เครียด กังวลใจ ไม่คิดว่าการเดินทางมาเจอครอบครัวของเฮียซีเว
