เมื่อหมัดหนัก ๆ จะกระแทกเข้าที่ใบหน้าของชายคนนั้น ข้าวฟ่างจึงรีบดึงลำแขนแกร่งเอาไว้
“พี่ใต้! พอเถอะค่ะ! หยุดนะคะ!”
เสียงเล็กสั่นเครือเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก ทำให้ใต้ฝุ่นชะงักเล็กน้อย แต่ยังไม่ทันที่อารมณ์ร้อนจะจางลง เขากลับหันไปตะคอกใส่เธอแทน
“จริง ๆ แล้วก็ยอมมันใช่ไหม ถึงบอกให้ฉันหยุด!?”
ข้าวฟ่างส่ายหน้ารัว ๆ ก่อนจะละล่ำละลักตอบกลับไป
“ไม่ค่ะพี่ใต้! ฉันแค่ไม่อยากให้พี่มีเรื่องเพราะฉัน และที่นี่… คือที่ทำงานของฉัน”
ใต้ฝุ่นกำหมัดแน่น เส้นเลือดปูดขึ้นที่ขมับด้วยความโกรธจัด แววตาคมกริบยังคงจ้องเขม็งไปที่ชายตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง
“มึงได้เข้าคุกแน่!”
ชายคนนั้นแค่นเสียงสบถ พร้อมกับชี้นิ้วมาทางใต้ฝุ่น ก่อนจะใช้หลังมือเช็ดเลือดที่ไหลออกมาจากหน้าผากของตัวเอง
แต่แล้วสายตาของใต้ฝุ่นก็เหลือบไปเห็นบางอย่าง…
“หึ”
เขาแสยะยิ้ม ก่อนจะโน้มตัวลงไปหยิบบัตรพนักงานที่หล่นอยู่บนพื้นขึ้นมา หมุนดูครู่หน
